Καθημερινή ιστορία

Eξι παρά πέντε το πρωί. Κοιτάω το κορίτσι μου… Κοιμάται ακόμη. «Ασ’ την ακόμη λίγο». Πάω στην κουζίνα, ζεσταίνω λίγο γάλα τρώω τον άμπακα «τα πάντα», ντύνομαι … «ξύπνα κορίτσι μου θα αργήσεις». Βάζω τα ρούχα μου, και φεύγω. Φτάνω στο αμάξι ο «Κίτσος» μοντέλο ’87 αλλά σκυλί πάει όπου δεν πάει κανένα αμάξι!. Στο δρόμο σταματάω να πάρω την κυρά Δήμητρα ετών 55. «Άντε αλλά πέντε χρόνια ακόμη». Γυναίκα που πιάνει την πέτρα και την στύβει, πάλεψα στην ζωή της και παλεύει ακόμη. Η μάνα την μεγάλη πια με ζάχαρο. Την αγαπάει πολύ και αυτή το ίδιο. Φτάνουμε στο εργοστάσιο, ένα καφέ στα γρήγορα και ξεκινάει το τρέξιμο.
Χαρτιά, HACCP, ISO, μικροβιολογικοί έλεγχοι, swap, παρατηρήσεις στο προσωπικό, παραλαβές (λίγο χαβαλέ… όπου μας παίρνει…). Ένας χαμός. Μέσα στην παραγωγή 6-7 άνθρωποι που είναι περισσότερα χρόνια από μένα στην εταιρία. Αναγκασμένοι να με ακούν. Να τους φωνάξω, δεν γίνετε… είμαστε μία ομάδα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να παίξουμε το παιχνίδι του τρόμου. Είμαστε λίγοι.
Θυμάμαι στη σχολή μου χρόνια πριν. Αλλιώς μου τα λέγανε … Δεν πειράζει η δουλειά είναι δουλειά και δεν είναι ντροπή.
Ο Κυρ Στέργιος 60 χρονών κουβαλάει ακόμη. Αν τον δώ να το κάνει λέτε να τον αφήσω μόνο του. «Γιατί να κουβαλάει ακόμη ρε γαμώτο…» Αυτός έπρεπε να πίνει το καφεδάκι του στην παραλία και προσέχει τα εγγόνια του και όχι να ακούει παρατηρήσεις από εμένα …
Φτάνει το διάλυμα 1 με 1:30 ένας καφές δύο τσιγάρα κανένα ανέκδοτο, τίποτε αστεία και πάλι μέσα… η ώρα περνάει … πρέπει να βγει το πρόγραμμα. «Ρε γαμώτο αυτός ο καινούριος είναι χάλια! Όλο πίσω του τρέχω!»… «Σα τον έχει δύο παιδιά και η γυναίκα του δε δουλεύει το χρειάζεται αυτό που κάνει…» και αν βρω εγώ το μπελά μου με δαύτον;;; Ας’ το «ταρακούνησε» τον λίγο. Να συμμορφωθεί και κράτα την «πατάτα» που έκανε μέσα στην «οικογένεια». Αν το μάθει ο μεγάλος δε θα το λυπηθεί…
Το 8ωρο τελειώνει «Πάλι το πρόγραμμα δε βγήκε …» Γ… τα φεύγω τρέχοντας! Πάω σπίτι!. Αύριο το πρωί θα είμαι και εγώ μαζί με τους άλλους χιλιάδες ένα «αναμμένο φως» σε μία κουζίνα νωρίς το πρωί , σε μια μεγαλούπολη που μοιάζει να ξερνάει κάθε πρωί τα σωθικά της και να τα μαζεύει κάθε βράδι πίσω.
Καλή σας ημέρα με χαμόγελο, λίγο αυτοσαρκασμό, συμπάθεια προς όλες αυτές τις μοναδικές, ξεχωριστές ψυχές, σκέψεις οντότητες που η ζωή τις έφερα κοντά, να μοιράζονται τον ίδιο αγώνα, μόχθο, κούραση. Για να μας αποδείξει ότι δεν διαφέρουμε απλά είμαστε ξεχωριστοί