Ξεσσαλονίκη

¨Εγώ θα φύγω από εδώ...¨ το έχω γράψει τόσες πολλές πολλές φορές.
Δεν πρέπει να ξεχνάω όμως τις στιγμές που η πόλη αυτή μου χάρισε...
18 Χρονών μαγκάκος, αλανάκι (κάκγουρας), χωρίς μηχανάκι όμως. Με παρέα ένα φιλαράκι παλιό Αύγουστο μήνα αγναντεύαμε το λιμάνι ακούγοντας Ξηλούρη ¨Χίλια μύρια κύματα¨...
Παραλία Θεσσαλονίκης τσακαλοπαρέα να μπούμε σε καφετέρια της παραλίας... τρώμε πόρτα!... φεύγουμε πάμε λευκό πύργο με κουτάκια μπύρες και σπόρια μέχρι το πρωί.
Φοιτητής πλατεία Ναβαρίνου, κολλάμε σε μία παρέα με κιθάρα ... ρετσίνες τσιγάρα (κανονικά πάντα!!). 1:00 το βράδυ αστυνομία μας διώχνει, πάμε στα αρχαία πίσω. Τρεις η ώρα το πρωί άντε να βρεις ταξί να σε πάει Κάστρα. (Μαλί μακρύ, μούσι και ρετσινίλα...).
Φοιτητής πάλι Κασσάνδρου οβελιστήριον ¨Γιαννούλα¨. 15 άτομα παρέα γλέντι τρελό με ένα juke Box (έτσι γράφεται;).
Κάστρα η θέα της πόλης, χιλιάδες φωτάκια που πίσω τους έχουν κρυμμένη μία ιστορία, ένα δράμα, ένα γέλιο, μία στεναχώρια, μία χαρά.
Όλα αυτά κάτω από την ερωτική, γλυκιά, ελαφριά ομίχλη της. Μία όμορφη πενηντάρα που δε κρύβει τα χρόνια της. Που ξέρει να υπομένει τον μετανάστη από την Γεωργία, τον κάκγουρα με το τρελό γούβερ στο φτιαγμένο opel manta από τον Δενδροπόταμο, και ξέρει να κρύβει ποιήματα και μελωδίες στον όμορφο ελκυστικό κόρφο της.
Ο λευκός σου πύργος θα κρύβετε πάντοτε πίσω από ένα λευκό τούλι φτιαγμένο από Ήλιο και ομίχλη και καθώς περπατάς προς το μέρος τους θα αναρωτιέσαι ¨πως μπορείς και μου χαμογελάς ακόμη; ... Σου έχουμε κάνει τόσα πολλά... ¨.

ΥΓ Εγώ θα φύγω κάποια μέρα...
Τότε θα σε θυμάμαι σαν μία παλιά αγαπημένη