Δεν είχα σκοπό να γράψω τίποτε σήμερα αλλά εχθές διάβασα ένα πολύ όμορφο post και δεν θα μπορούσα να το αφήσω ασχολίαστο. Ένας internet-ικος γνωστός μου που συνηθίζω να διαβάζω στο σύντομο χρονικό διάστημα που ασχολούμαι με το σπορ … Έγραψε κάτι πολύ όμορφο για τα παιδιά του.
Βλέποντας αυτές τις φατσούλες στις φωτογραφίες που έβαλε, καταλαβαίνεις πολλά από αυτά που ασχολούμαστε καθημερινά είναι περιττά και μικρά.
Μόλις τελείωσα το διάβασμα σκέφτηκα τη δική μου θέση και κατάσταση και ξαφνικά κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά…Τι γράφουμε όλη μέρα… Τι διαβάζουμε…Κάπου έχουμε χάσει τη μπάλα. Έχουμε χάσει το σκοπό μας.
Ποια είναι η βάση της σκέψης μας …Ποια η αιτία που ασχολούμαστε με όλα αυτά. Η νίκη του ΠΑΣΟΚ; Η πτώση της δεξιάς; Η νίκη του Γιώργου ή του Βαγγέλη;.
Ή μήπως να εξασφαλίσουμε σ’ αυτές τις φατσούλες ένα καλύτερο μέλλον, καλύτερη παιδεία, σιγουριά ότι θα βρούνε δουλειά και θα ζήσουν καλά, θα έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν στα παιδιά τους αυτό που αποτύχαμε οι προηγούμενες γενιές : Ένα κομμάτι γής που να φυτρώνει αγριάδα δίπλα σε ένα δέντρο, μακριά από αυτοκίνητα και νέφος. Θα κάνουν παιδιά και δεν θα σκέφτονται πώς θα τα μεγαλώσουν και αν τους φτάνουν τα λεφτά.
Αυτά και άλλα πολλά δεν είναι η πραγματική βάση;.
Γιατί λοιπόν η διαφορά και η πόλωση.
Γιατί η δεξιά, η αριστερά, ο Χ και ο Υ;.
Κάποια στιγμή όλοι ξεκινήσαμε από την ίδια αφετηρία αλλά ο δρόμος είναι τόσο μακρύς που ο καθένας μας διάλεξε διαφορετικό μονοπάτι. Η αφετηρία όμως είναι η ίδια και ο στόχος κοινός!. Γιατί να μην συνδυαστούμε μία φορά, έστω και εμείς που έχουμε «διπλανά» μονοπάτια. Σημασία έχει το πώς θα λέγεσαι τελικά ή το τι κάνεις.
Ποτέ να μη ξεχνάτε τη βάση σας. Το πότε και από πού ξεκινάτε. Γιατί μόνο έτσι θα εκτιμάτε την πορεία σας και θα σέβεστε τους άλλους.
Η ποιο όμορφη, ευθεία, καυστική ερώτηση είναι αυτή που ξεκινάει με το «Γιατί μπαμπά (ή μαμά)….» ενός πιτσιρικά που ακόμη έχει το προνόμιο να σκέφτεται ευθεία και καθαρά όχι σαν εμένα. Αν με αξιώσει ο θεός (αν υπάρχει…) θα το ακούσω και εγώ…
Με χαμόγελο
και δύο λόγους (να μωρά του exarchiotis) παραπάνω να προσπαθήσω πιο πολύ.
Βλέποντας αυτές τις φατσούλες στις φωτογραφίες που έβαλε, καταλαβαίνεις πολλά από αυτά που ασχολούμαστε καθημερινά είναι περιττά και μικρά.
Μόλις τελείωσα το διάβασμα σκέφτηκα τη δική μου θέση και κατάσταση και ξαφνικά κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά…Τι γράφουμε όλη μέρα… Τι διαβάζουμε…Κάπου έχουμε χάσει τη μπάλα. Έχουμε χάσει το σκοπό μας.
Ποια είναι η βάση της σκέψης μας …Ποια η αιτία που ασχολούμαστε με όλα αυτά. Η νίκη του ΠΑΣΟΚ; Η πτώση της δεξιάς; Η νίκη του Γιώργου ή του Βαγγέλη;.
Ή μήπως να εξασφαλίσουμε σ’ αυτές τις φατσούλες ένα καλύτερο μέλλον, καλύτερη παιδεία, σιγουριά ότι θα βρούνε δουλειά και θα ζήσουν καλά, θα έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν στα παιδιά τους αυτό που αποτύχαμε οι προηγούμενες γενιές : Ένα κομμάτι γής που να φυτρώνει αγριάδα δίπλα σε ένα δέντρο, μακριά από αυτοκίνητα και νέφος. Θα κάνουν παιδιά και δεν θα σκέφτονται πώς θα τα μεγαλώσουν και αν τους φτάνουν τα λεφτά.
Αυτά και άλλα πολλά δεν είναι η πραγματική βάση;.
Γιατί λοιπόν η διαφορά και η πόλωση.
Γιατί η δεξιά, η αριστερά, ο Χ και ο Υ;.
Κάποια στιγμή όλοι ξεκινήσαμε από την ίδια αφετηρία αλλά ο δρόμος είναι τόσο μακρύς που ο καθένας μας διάλεξε διαφορετικό μονοπάτι. Η αφετηρία όμως είναι η ίδια και ο στόχος κοινός!. Γιατί να μην συνδυαστούμε μία φορά, έστω και εμείς που έχουμε «διπλανά» μονοπάτια. Σημασία έχει το πώς θα λέγεσαι τελικά ή το τι κάνεις.
Ποτέ να μη ξεχνάτε τη βάση σας. Το πότε και από πού ξεκινάτε. Γιατί μόνο έτσι θα εκτιμάτε την πορεία σας και θα σέβεστε τους άλλους.
Η ποιο όμορφη, ευθεία, καυστική ερώτηση είναι αυτή που ξεκινάει με το «Γιατί μπαμπά (ή μαμά)….» ενός πιτσιρικά που ακόμη έχει το προνόμιο να σκέφτεται ευθεία και καθαρά όχι σαν εμένα. Αν με αξιώσει ο θεός (αν υπάρχει…) θα το ακούσω και εγώ…
Με χαμόγελο
και δύο λόγους (να μωρά του exarchiotis) παραπάνω να προσπαθήσω πιο πολύ.
5 σχόλια:
Ειλικρινά, ετούτο το post δίνει, με πολύ λίγα λόγια σε σχέση με τα μηνύματα που εκπέμει, το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης, γιατί γεννιόμαστε, σπουδάζουμε, εργαζόμαστε, παλεύουμε για το αύριο το απώτερο και απώτατο.
Θα διευρκινήσω όμως κάτι που θεωρώ σημαντικο. Όχι να παλευουμε μια ζωή μόνο για τα παιδιά τα δικά μας και όλου του κόσμου αλλά και για την δική μας ποιότητα ζωής.
Ακόμα θέλω να σχολιάσω την διαφορά για την οποία διερωτάσε (η λέξη πόλωση δεν μου αρέσει ούτε σαν έννοια ούτε σαν πολιτικό φαινόμενο).
Η διαφορά λοιπόν είναι το μέλλον που κάθενας μας θέλει για τον εαυτό, τα παιδιά και τα εγγόνια του. Να σου πώ ένα παράδειγμα, κάποιοι έχοντες θα επιθυμούσαν την ιδιωτική παιδεία και υγεία και την άμβλυνση των ταξικών και κοινωνικών διαφορών, ενώ κάποιοι άλλοι μάχονται για δωρεάν παιδεία και υγεία υψηλής ποιότητας για όλους. Το να συμπορευτούν κάποιοι είναι φυσικά δυνατόν και επιθυμητό, άντα όμως στη βάση πολύ συγκεκριμένων κοινωνικών θεμάτων και όχι σε όλα διότι, κακά τα ψέματα, η κοινωνία είναι πολυσχιδής και υήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν οι διαφορές δεξιάς-αριστερής αντίληψης του κόσμου για πάντα.
Χαίρομαι πάρα πολύ φίλε μου που το κείμενό μου σε οδήγησε σ αυτές τις αυτονόητες διαπιστώσεις.
Πράγματι η αφετηρία είναι κοινή, αλλά στον δρόμο μπαίνουν διάφορα άλλα "εμπόδια".
Ενα απ αυτά είναι η ηθική και η αποδοχή πως δεν αγωνιζόμαστε γιά τα παιδιά τα δικά μας αλλά και του δίπλα.
Δυστυχώς, εκεί νομίζω πως "χαλάει το γλυκό"...
Καλημέρα ;)
Πιστεύω να έχεις δει το ανιψάκι μου ,να φιγουράρει στο blog μου εδώ και μήνες...Γράφουμε για αυτές τις φατσούλες...Γράφουμε για το άυριο( κατι σαν ιντερνετικοί πατριώτες,χωρίς όπλα,χωρίς εξωτερικό εχθρό,αλλά με συνείδηση της εσωτερικής ανισορροπίας)
Δεν είναι σωστό να παραπονιέμαι για την καθημερινότητα της ζωής μου σε αυτον τον (ευλογημένο)τόπο, και να μην αναλαμβάνω την ευθύνην της επιλογής να ζήσω εδώ.Πάντα θα είμαι ενάντια στην λογική της μίζερης καταγγελτικής μοιρολατρίας,ποτέ όμως δεν θα ανεχθώ να συμβιβάζομαι.
Το μέλλον δεν είναι κατι έξω και πέρα απο το σήμερα, δεν είναι καν προιόν φαντασίας: το μέλλον είναι το αποτέλεσμα του τώρα,και δεν μιλάω ως οπαδός συντηρητισμού και της οπισθοδρόμησης.
Αριστερά και Δεξιά(έξοχο το βιβλίο του Ν.Μπόμπιο) αποτελούν μια φαντασιακή θέσμιση της διπολικής κοινωνικής οντότητας.Αποτελούν την εκδοχή της ιδεολογικοποιημένης ζωής του ανθρώπου .
Πολίτες-τουρίστες,νομάδες της σύγχρονης κοινωνίας, μικρομέτοχοι του χρόνου και της μοριακής ανάλυσης της καθημερινότητας,όλοι μας τροχοποιούμε την ζώη μας ,γυρω απο δυο-τρείς δορυφόρους(χρήμα-θάνατος-ερωτας).
Η Πολιτική δεν είναι Μέλλουσα, είναι Παρούσα. Δεν αποτελεί Ελπίδα,αλλά Πράξη( τέχνη του εφικτόύ ναι,του σύντομου εφικτού )
όμως
Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε. Βλέπω ότι όλοι συμφωνείτε ή μάλλον συγκλίνετε στην ίδια άποψη ότι δηλαδή δεν είναι δυνατόν να υπάρχει σύμπτωση απόψεων όταν υπάρχει διαφορά στο δόγμα (ας το πω έτσι). Δεν τι πιστεύω αυτό αν και το έχω αντιμετωπίσει πολλές φορές στη ζωή μου. Υπάρχουν και πράγματα που θα μπορούσαμε να συζητήσουμε βρίσκοντας μία κοινή συνισταμένη. Για το θέμα της παιδείας για παράδειγμα δεν είμαι εναντίον της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Είμαι αντίθετος στην παρουσία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας όταν η δημόσια παιδία έχει τα χάλια που έχει τώρα. Θα μπορούσε λοιπόν στο σημείο αυτό να υπάρχει μία σύγκλιση των δύο πλευρών. Ισως αυτό πάλι να αποτελεί μεμονωμένο παράδειγμα αλλά κάπως έτσι θα μπορούσε να γίνει και σε άλλα θέματα.
Θα συμφωνήσω με το elias που αναφέρει :
«Αριστερά και Δεξιά(έξοχο το βιβλίο του Ν.Μπόμπιο) αποτελούν μια φαντασιακή θέσμιση της διπολικής κοινωνικής οντότητας. Αποτελούν την εκδοχή της ιδεολογικοποιημένης ζωής του ανθρώπου .»
Γιατί έτσι πιστεύω ότι έχουν τα πράγματα η βάση είναι ίδια.
Τα δικά μας παιδιά και τέτοιου είδους ιδέες προκύπτουν μάλλον από την λογική του ανταγωνισμού που έχει ριζώσει για τα καλά στο πετσί μας.
Μην ξεχνάμε άλλωστε το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι κατ’ εξοχήν «επιθετικό ων» και έχει την τάση να ανταγωνίζεται για να επικρατήσει. Αν αφήσουμε λοιπόν την κοινωνία ανεξέλεγκτη τότε αυτή θα γίνει άκρως καπιταλιστική «τρώγοντας» και περιθωριοποιώντας τα αδύναμα μέλη της. Εμείς κινούμαστε αντίθετα στη φύση μας (που είναι το σωστό) αλλά στην πορεία αυτή, χρησιμοποιούμε το στοιχείο αυτό του χαρακτήρα μας για να «επιβάλλουμε» την δική μας γνώμη. Άρα ξαναγυρνάμε σε δημιουργία δογμάτων «συσσωματώματα» και κατά μίαν έννοια «φράξιες» που μας κάνουν αντί για συνεργάτες αντιπάλους (πω πω κουράστηκα!!! Πως τα σκέφτηκα όλα αυτά…).
Κάποιες φορές,την ώρα που γράφω ή σκέφτομαι πράγματα, σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω τους δυο γιούς μου. Είναι 10 και 8. Και νοιώθω την πίεση της ευθύνης. Όχι για τον κόσμο που θα παραδώσουμε ή το γενικότερο σκοπό αυτών που κάνουμε ως γενιά για την επόμενη. Αλλά τον εξατομικευμένο. Αν εγώ θα σταθώ σα γονιός απέναντί τους άνάλογα με την ευθύνη και τη βαρύτητα που στάθηκαν οι δικοί μου απέναντί μου. Αν θα βρω τη επανάληψη των σωστών μέσα στη σύγχρονη πραγματικότητα. Αν θα αποφύγω τα λάθη, που νομίζω εγώ ότι έκαναν, στο μεγάλωμά μου.
Νομίζω ότι εδώ το think globally - act locally ανατρέπεται. Πρέπει να think locally για να act globally. Και δεν είναι ατομισμός. Είναι η ουσία. Αν έχεις το άγχος να είσαι σωστός γονιός στα δικά σου παιδιά τότε σκέφτεσαι και με άγχος την επόμενη γενιά συνολικά.
Δημοσίευση σχολίου