Εμπειρίες

Εχθές είχα την ατυχία να κατέβω στο κέντρο χωρίς να ξέρω ότι έχουν στάση τα αστικά από τις 8 το βράδυ έως το πρωί. Έφαγα την φρίκη του αιώνα!!!
Κόσμος να ψάχνει για ένα ταξί! Αλλόφρονες παππούδες να σε κοιτούν με ένα μάτι! Ταρίφες (που κατά τα άλλα τους συμπαθώ) να διαλέγουν κούρσες! Ένας χαμός!. Το ωραίο ανοιξιάτικο βραδάκι μετατράπηκε σε έναν αγώνα επιβίωσης. Τα χαμογελαστά πρόσωπα των ανθρώπων που αντιλαμβάνονται οτι έρχεται η άνοιξη και χαίρονται μετατράπηκε σε αγώνας επιβίωσης. Ξεδιπλώθηκε μπροστά μου η πραγματική φύση του ανθρώπου. Αυτή του ανταγωνιστή, του κυνηγού!. Δεν νοιάζονταν κανένας για κανένα! Μέσα σε μία τεράστια πόλη που θυμίζει χαβούζα με την μεγαλύτερη μόλυνση από όλη την Ευρώπη, με το λιγότερο πράσινο ανά κάτοικο, με την ανυπαρξία από πάρκα και τα βρόμικα πεζοδρόμια ο κόσμος δεν μπορεί να διαφέρει πολύ.
Έχουμε γίνει ένα με τα βρόμικα πεζοδρόμια και τη μιζέρια του τσιμέντου. Είμαστε το ίδιο ψυχροί με τους τοίχους που γράφουν ανούσια συνθήματα και αυτό βγαίνει κάθε φορά που βρισκόμαστε σε μία δύσκολη κατάσταση. Ξεχνάμε τη έγκυο δίπλα μας που ψάχνει και αυτή για ένα ταξί, το παππού που έχει μπαστουνάκι για να σταθεί, το παιδάκι στην στάση που σκοτώθηκε πριν 2 μήνες περίπου γιατί το πλήθος το έσπρωξε στις ρόδες του αστικού...
Λίγο πιο κάτω ένας ταρίφας πιάστηκε στα χέρια με έναν φουσκωτό τύπο για ένα δύο μέτρα σε μία διασταύρωση … έπεσαν κάτι ψιλές … ο κόσμος κοιτούσε αδιάφορα. Έψαχνε τρόπο να πάει σπίτι του.
Η μοναξιά της μεγαλούπολης μας έχει κερδίσει. Ζούμε συνωστισμένοι σε απάνθρωπα κλουβιά, φυλακισμένοι στον κόσμο μας που ξεκινάει από την πόρτα του σπιτιού μας και καταλήγει στην τηλεόραση και τον υπολογιστή μας. Απομονωμένοι στην καθημερινότητά μας, ανίκανοι να μοιραστούμε οτιδήποτε άλλο με τον κόσμο γύρω μας αν δεν τον ξέρουμε προσωπικά. Αδύναμοι να συμβιώσουμε.
Φτάσαμε το σημείο να ζούμε σε τεράστιες πόλεις και όμως να είμαστε τόσο μακριά ο ένας από τον άλλο, που όταν οι συνθήκες απαιτούν κοινωνικότητα και συνεργασία εμείς να μη μπορούμε να ανταπεξέλθουμε.
Ένα σας λέω … Όταν εμένα με βρει το εγκεφαλικό ή η ανακοπή καρδιάς και δω τελικά «τα ραδίκια ανάποδα» θέλω το τελευταίο πράγμα που θα δω να είναι ή δέντρα ή καλύτερα θάλασσα … και όχι τα απλωμένα βρακιά της απέναντι…