Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2007

Aνθρωπιά Vs Ψώνια

Πήγα σήμερα στην αγορά να πάρω δώρα για τους δικούς μου και είπα να γράψω την εμπειρία μου. Χιλιάδες κόσμος να περπατάει γρήγορα επάνω στην Τσιμισκή. Κλόουν να παίζουν με τα παιδιά, γονείς να τραβολογάνε πιτσιρίκια και το αντίστροφο, τα καφέ γεμάτα παντού, και όπως είναι φυσικό τα μαγαζιά το ίδιο. Μια κλασσική όμορφη γιορτινή ατμόσφαιρα που λίγες φορές το χρόνο έχουμε την δυνατότητα να γευτούμε.

Μια στιγμή όμως …
Είδατε τα μάτια της πωλήτριας στο κατάστημα που πήγατε και κατεβάσατε 10 μπλούζες… προσέξατε την στάση της δίπλα στον πάγκο με τα παντελόνια; … Έψαχνε κάπου να σταθεί… δουλεύει συνεχόμενο οράριο εδώ και κάμποσο καιρό και είναι κουρασμένη. Προσέξατε ότι ναι!... σας χαμογελάει αλλά το χαμόγελό της είναι και αυτό κουρασμένο.
Σας υπομένει για λίγο όταν της λέτε ότι η μπλούζα που διαλέξατε είναι ακριβή, λές και αυτή έχει βάλει την τιμή επάνω… Πρέπει να μαζέψει και ότι εσείς απλά από περιέργεια κατεβάσατε από τα ράφια για να ρίξετε απλά μία ματιά.
Όταν εσείς θα ψάχνετε για λεωφορείο ή ταξί να ανεβείτε σπίτι σας, επειδή τα μαγαζιά κλείσαν αυτή έχει ακόμη να μαζέψει να καθαρίσει να βγάλει το Ζ από την ταμιακή και με την μέση της «σπασμένη» από την ορθοστασία να πάει σπίτι της να ξεκουραστεί. Και δεν είστε μόνο εσείς στο κεφάλι της … υπάρχουν και «όμορφοι» εργοδότες που δεν επιτρέπουν ούτε τουαλέτα να πάνε τα κορίτσια χωρίς άδεια. Προσέξατε ότι υπάρχουν και μαγαζιά που βρίσκονται σε πολυκατοικίες και δεν έχουν ούτε παράθυρα;;;. Πήγα σήμερα στο FOKA στη Θεσσαλονίκη, έχω πάει πολλές φορές … ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΘΥΡΑ !!!! Φανταστείτε την ζωή σας σε έναν εργασιακό χώρο χωρίς παράθυρα!!!! Να δουλεύετε 8 με 10 ώρες και να μη ξέρετε αν έξω είναι μέρα ή νύχτα με αέρα που έρχεται από air condition…
Τι λέω τώρα ε;;; Τι μας νοιάζει το μπλουζάκι παίζει ρόλο. Να το προλάβουμε πριν το τσιμπήσει κανένας άλλος!...
Για αυτό φέτος σας λέω όταν πάτε για ψώνια να φερθείτε καλά σ’ αυτά τα παλικαράκια και τις κοπελιές που σας εξυπηρετούν… Βγάζουν δύσκολα το ψωμί τους όπως και εσείς
Καλή χρονιά σε όλους

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2007

Κουράγιο οι γιορτές Τελειώνουν...!

Μετά από πολλά κεφτεδάκια, καυτερές πιπεριές, τσίπουρα, τζατζίκια, κατσικάκια στη γάστρα στο χωριό, μπακλαβάδες, ροξάκια, μελομακάρονα, κουραμπιέδες, δύο πλάκες simeco (χαπάκια για το φούσκωμα) και ισα με 2 λίτρα σόδες, επιστρέψαμε για δύο μέρες στη δουλειά μπας και χωνέψουμε … Με τον γλυκούλη τον air - Ζαχόπουλο θα ασχοληθώ εγώ προσωπικά μετά τις γιορτές γιατί νιώθω πολύ φουσκωμένος ακόμη. Τα φώτα δεν βλέπω να βουτάω γιατί μάλλον δεν θα επιπλεύσω άντε και καλή συνέχεια ….

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2007

Χριστουγεννιάτικο Παραμύθι

Ξημέρωσε κρύα μέρα με λιακάδα στη μεγάλη πόλη. Ο γέρος σηκώθηκε άνοιξε τα πατζούρια να μπεί ο ήλιος, πλύθηκε, έκατσε να φάει, ντύθηκε … κοιτάει το κλουβί πάνω από το ντουλάπι της κουζίνας … «Η καρδερίνα δεν είναι καλά … δεν κελάηδησε σήμερα…». Δεν πειράζει , θα της δώσει μία ασπιρίνη το μεσημέρι και θα γίνει περδίκι. Πήρε τα κλειδιά του και έφυγε να κάνει τις δουλειές του.
Μεσημέρι … γύρισε σπίτι. Η γυναίκα που του συμμαζεύει το σπίτι είχε αφήσει φαγητό … Η καρδερίνα; … «Δεν ακούγεται» … κοιτάει ψηλά δεν τη βλέπει … «Πέθανε…».
Δε μπορεί, δέκα χρόνια του έκανε παρέα, τον καταλάβαινε, ήταν η παρέα του, η συντροφιά του … Τώρα είναι μόνος του. Ποιος θα του λέει καλημέρα το πρωί. Τον παίρνουν τα κλάματα.. ίσα ίσα που τον καταλαβαίνεις … είναι μεγάλος για να κλαίει με λυγμούς …
Χτυπάει το τηλεφωνο … είναι ο γιος του, μένει στην ίδια πόλη αλλα δουλεύει πολύ. Δεν προλαβαίνει να τον βλέπει συχνά.
«Έλα πατέρα τι κάνεις; Πήγες στην τράπεζα που έλεγες;» … παύση. «Πέθανε η καρδερίνα μου…» και του το κλίνει για να μην τον ακούσει να κλαίει…
«Ωχ ρε γ… την είχε δέκα χρόνια πρέπει να πάω να τον δώ…». Παίρνει τον διευθυντή του, του λέει ότι είναι κάτι επείγον και φεύγει…
Η πόρτα ανοίγει… «γεια σου μπαμπά…», ο γεράκος είναι «ζαρωμένος». «Δε θα ξαναπάρω καρδερίνα …», του λέει ότι θα μείνει μόνος του με το κλουβί, δε μπορεί να πονάει άλλο και να αποχαιρετά… δακρύζει.
«Ξέρεις μπαμπά εχθές ο εγγονός σου με είπε μπαμπά!». Τον κοιτάει, γελάει «αλήθεια!...», «ναι αλλά η Σοφία (γυναίκα του) με κοροϊδεύει, λέει ότι δεν είπε τίποτε…!», «Ας την να λέει Χρήστο … μπαμπά είπε!», το κλήμα άλλαξε και συζήτηση έγινε πιο χαρούμενη, γέμισε χρώματα, μυρωδιές, γέλια από παιδιά και Χριστούγεννα.
«Σε περιμένει να τον πάς βόλτα στην Αριστοτέλους να δείτε μαζί τη φάτνη».
«Θα μου τον φέρεις να τον δω;».
«Αύριο θα έρθουμε όλοι μαζί από το πρωί».
Ο γέρος σώπασε για λίγο … κοίταξε ψηλά, δεν την άκουσε να πηδάει από το ένα ξυλάκι στο άλλο.
«Έλα μωρέ πατέρα ήταν μεγάλη … ξέρω την αγαπούσες αλλά να πάμε μπροστά... η ζωή προχωράει το ξέρεις καλά, θα πάρεις άλλη».
Στρέφει το βλέμμα του αλλού … και μετά
«Ώστε ο μικρός είπε μπαμπά ε;;; εμένα προχτές μόνο μου γελούσε…».
«Ναι το είπε και άσε την Σοφία να λέει ότι θέλει».
«Ναι αγόρι μου μπαμπά είπε… μπαμπά είπε…», χαμογέλασε.
Κοίταξε πάλι το άδειο κλουβάκι … γύρισε…
«Θα πάρω μια καινούρια … να μου κάνει παρέα όταν είμαι μόνος μου…»
Είπε και χαμογέλασε γλυκά…
Τα δώρα δεν τα φέρνει μόνο ο Αϊ Βασίλης στα παιδιά, τα φέρνει και η ζωή στους μεγάλους δεν τα αφήνει όμως κάτω από το δέντρο, τα κρύβει... Εμείς πρέπει να τα βρούμε και να τα εκτιμήσουμε όπως πρέπει.
Φέτος ας δώσουμε δώρο ένα χαμόγελο στους ανθρώπους μας. Τίποτε άλλο απλά ένα χαμόγελο και λίγη παρέα … μόνο αυτό θέλουν από εμάς...
Καλά Χριστούγεννα
Fisherman