Ήταν περίπου 10 η ώρα το βράδυ και γυρνούσαμε από βολτίτσα (ετσι και αλλιώς ... δεν ήμασταν και για πολλά πολλά...).
Έξω από το σπίτι μου όμως ένα ασθενοφόρο και ένα αμάξι γιατρού της EXPRESS... "Τι έγινε πάλι ... ποιος...". Σε λίγο ένα καροτσάκι κατεβαίνει το ασανσέρ ... επάνω είναι η κυρα Ειρήνη ... μένει στον τρίτο μόνη της. "Ανέβασε πάλι πίεση και άνοιξε η μύτη της...
Ξεχνάει και λίγο (κάθε φορά που την βλέπω συστηνόμαστε από την αρχή...). Μόνη της μένει...
"Πάρτε το γιο μου που είναι ο γιος μου; που με πάτε;;;"
"Καλά κυρα Ειρήνη θα τους βρούμε, θα του πούμε οτι σε πάνε στο ΑΧΕΠΑ"
Ο γιος της δεν θα έρθει ... είναι μακρυά και είναι μαλωμένοι. Η κόρη της είναι στη Αθήνα δεν μπορεί να έρθει ... ποιος την προσέχει...;"
"Ο γείτονας ο Μάκης... και αυτός δεν έχει κλειδί δεν του δίνει και έτσι αναγκάζεται να πηδήξει από το μπαλκόνι για να μπει μέσα..."
Μόνη της είναι ... 87 χρονών. Σηκώνεται το πρωί και την παίρνει το πουλμανάκι του δήμου και την πάει στα ΚΑΠΗ να περάσει την μέρα της και το απόγευμα την γυρνάει πίσω.
Αν δεν ήταν και αυτό ... δεν ξέρω τι θα είχε απογίνει. Πόσο κακό μπορεί να έχει κάνει ένας άνθρωπος για είναι τόσο μόνος. Πόση πίκρα μπορεί να σκορπίσει μία γιαγιάκα που τώρα (ότι και να έκανε) ξεχνάει και το όνομά της... Πόσο πείσμα χρειάζεται για να μην δίνεις σημασία στον άνθρωπο που σε έφερε στη ζωή...
Η μοναξιά ενώς ανθρώπου δεν μετριέται σε ώρες μετριέται σε ανθρώπους και σε καλημέρες που ακούς κάθε μέρα.
Η συμπόνια και η ανθρωπιά δεν μετριέται σε ανταπόδωση μετριέται σε σκέψεις που κάνεις για τους γύρω σου. Είτε αυτοί είναι συγγενείς είτε είναι ξένοι.
Βλέπω στους χάρτες την πόλη που κοιτώ το απέραντο τσιμέντο με τα μικροσκοπικά μπαλκόνια και το ανύπαρκτο πράσινο .... Είναι απίστευτο πόση μοναξιά μπορεί να χωρέσει αυτό το χάος απο τσιμέντο.
Κοιτάξτε δίπλα σας ... μπορεί κάποιος να θέλει να ακούσει μία καλημέρα ... μπορεί να έχετε ανάγκη και εσείς...
Έξω από το σπίτι μου όμως ένα ασθενοφόρο και ένα αμάξι γιατρού της EXPRESS... "Τι έγινε πάλι ... ποιος...". Σε λίγο ένα καροτσάκι κατεβαίνει το ασανσέρ ... επάνω είναι η κυρα Ειρήνη ... μένει στον τρίτο μόνη της. "Ανέβασε πάλι πίεση και άνοιξε η μύτη της...
Ξεχνάει και λίγο (κάθε φορά που την βλέπω συστηνόμαστε από την αρχή...). Μόνη της μένει...
"Πάρτε το γιο μου που είναι ο γιος μου; που με πάτε;;;"
"Καλά κυρα Ειρήνη θα τους βρούμε, θα του πούμε οτι σε πάνε στο ΑΧΕΠΑ"
Ο γιος της δεν θα έρθει ... είναι μακρυά και είναι μαλωμένοι. Η κόρη της είναι στη Αθήνα δεν μπορεί να έρθει ... ποιος την προσέχει...;"
"Ο γείτονας ο Μάκης... και αυτός δεν έχει κλειδί δεν του δίνει και έτσι αναγκάζεται να πηδήξει από το μπαλκόνι για να μπει μέσα..."
Μόνη της είναι ... 87 χρονών. Σηκώνεται το πρωί και την παίρνει το πουλμανάκι του δήμου και την πάει στα ΚΑΠΗ να περάσει την μέρα της και το απόγευμα την γυρνάει πίσω.
Αν δεν ήταν και αυτό ... δεν ξέρω τι θα είχε απογίνει. Πόσο κακό μπορεί να έχει κάνει ένας άνθρωπος για είναι τόσο μόνος. Πόση πίκρα μπορεί να σκορπίσει μία γιαγιάκα που τώρα (ότι και να έκανε) ξεχνάει και το όνομά της... Πόσο πείσμα χρειάζεται για να μην δίνεις σημασία στον άνθρωπο που σε έφερε στη ζωή...
Η μοναξιά ενώς ανθρώπου δεν μετριέται σε ώρες μετριέται σε ανθρώπους και σε καλημέρες που ακούς κάθε μέρα.
Η συμπόνια και η ανθρωπιά δεν μετριέται σε ανταπόδωση μετριέται σε σκέψεις που κάνεις για τους γύρω σου. Είτε αυτοί είναι συγγενείς είτε είναι ξένοι.
Βλέπω στους χάρτες την πόλη που κοιτώ το απέραντο τσιμέντο με τα μικροσκοπικά μπαλκόνια και το ανύπαρκτο πράσινο .... Είναι απίστευτο πόση μοναξιά μπορεί να χωρέσει αυτό το χάος απο τσιμέντο.
Κοιτάξτε δίπλα σας ... μπορεί κάποιος να θέλει να ακούσει μία καλημέρα ... μπορεί να έχετε ανάγκη και εσείς...
