Αλλαγή σκηνικού ή αλλαγή απλά προσώπου;

Το ποιο πολύ προβεβλημένο πρόσωπο της αριστεράς βρέθηκε και πάλι στο προσκήνιο, και ομιλώ για κανέναν άλλον παρά για τον κύριο Τσίπρα. Ετών 33 και έγινε αρχηγός κόμματος! Είναι άραγε μια νέα ελπίδα ή να ‘χαμε να λέγαμε. Ο χρόνος θα δείξει. Εγώ δεν θα σταθώ στο τι αντιπροσωπεύει αλλά στο πώς μπορεί ένας νέος πολιτικός που φυσικά έχει και την εκτίμηση των media να αναλάβει την αρχηγία ενός κόμματος…
Προσέξατε ποτέ πως στήνεται στην οθόνη; Αντίθετα με ότι λένε οι κανόνες του … στησίματος ο κύριος Τσίπρας ποτέ μα ποτέ! δεν κάθισε με την πλάτη όρθια έτσι ώστε να φαίνεται καθαρά η γραβάτα του … (αφού έτσι και αλλιώς δεν φοράει …). Χαμογελάει όχι ειρωνικά ή σφιχτά αλλά με μια αίσθηση γαλήνης και ένα είδος ζεστασιάς στο βλέμμα του. Ο τρόπος που μιλάει δείχνει μία σιγουριά σε αυτά που λέει αλλά χωρίς να έχει τον στόμφο ενός σκληρού πολιτικού άντρα που θα τραβήξει μπροστά.
Προσέξατε τώρα και την στάση του πίσω από τον έτερο διεκδικητή του … τίτλου; Τζινάκι, πουκαμισάκι και τα χέρια στη μέση! Καμία σχέση με το γνωστό σακάκι και στάση ορθή, στητή και σινιαρισμένη. Έδινε την αίσθηση ότι απλά ήταν εκεί γιατί είχε να κάνει κάποια δουλειά άσχετη (να κουβαλήσει το stand ας πούμε…). Δεν θύμιζε πολιτικό αρχηγό. Δεν ξέρω αν το έχει έτσι και αλλιώς. Το γεγονός είναι ότι δεν ακολουθεί την περπατημένη στο θέμα της επικοινωνιακής πολιτικής της εποχής μας. Δεν ακολουθεί το αμερικανιζέ στιλάκι των υπολοίπων και φαίνεται να κερδίζει πόντους. «Πλασάρει στην αγορά» ένα προϊόν που δεν υπάρχει. Δεν ξέρουμε ακόμη αν είναι καλό ή κακό απλά δεν υπάρχει, άρα ο κόσμος σε πρώτη φάση θα το αγοράσει.
Μετά βλέπουμε.
Οι ΠΑΣΟΚΟΙ τώρα τι έχουμε απέναντι του; Μάλλον τίποτε αξιόπιστο προς το παρόν (από άποψη επικοινωνίας τουλάχιστον). Δεν υπάρχει αντίπαλος και ως εκ τούτου θα υπάρξουν οπωσδήποτε διαρροές.
Ο Τσίπρας έχει κάτι που λείπει από την σύγχρονη πολιτική σκηνή: Απλή εμφάνιση, προσιτή συμπεριφορά, και μία περίεργη ειλικρίνεια σε αυτά που λέει (τουλάχιστον ο τόνος της φωνής του προδίδει κάτι τέτοιο). Ως αντίπαλος είναι μάλλον δύσκολο να αντιμετωπιστεί εκ του μακρόθεν … (που λένε…). Πρέπει να τον προκαλούν να μιλάει σε αντιπαράθεση με άλλους πολιτικούς ποιο έμπειρους από αυτόν έτσι ώστε να φανεί η όποια αδυναμία του.

Ο μικρός πρίγκιπας

Ο μικρός μου πρίγκιπας είναι ένα αγοράκι όμορφο και γλυκό 1,5 περίπου χρονών. Τον λένε … πέστε μου εσείς τι όνομα ταιριάζει σε έναν πρίγκιπα…
Είναι γιος ενός φιλικού ζευγαριού που δυστυχώς δεν βλέπω πολύ συχνά…
Ο μικρός αυτός πριγκιπάκος πριν ακόμη γνωρίσει την ζωή ένιωσε στο κορμάκι του την απίστευτη αδικία του κόσμου.
Η αγάπη των γωνιών του έγινε κάποια στιγμή ζωούλα που μεγάλωνε με ασφάλεια στην κοιλίτσα της μαμάς του ακούγοντας ιστοριούλες, τραγουδάκια και νανουρίσματα. Ανυπομονούσε να βγει στο φως, να γνωρίσει όλα αυτά που οι τρυφερές φωνούλες του λέγανε.
Η στιγμή έφτασε… ο μικρός πρίγκιπας θα έβλεπε επιτέλους τον κόσμο που του τάξανε, θα ένιωθε το γλυκό θροϊσμα του ανέμου, θα έπινε χώμα στα χεράκια του, θα έβλεπε τα χαμογελαστά πρόσωπα των γωνιών του, και αυτοί τον καρπό της αγάπης τους.
Στην αίθουσα τοκετού τα πράγματα όμως δεν ήταν όμως εύκολα. Μία επιπλοκή έπρεπε να βάλει τον γιατρό να αποφασίσει τι θα κάνει: καισαρική ή φυσιολογικός τοκετός….
Αυτός αποφάσισε να ρισκάρει… δεν πήρε την σωστή απόφαση… ο μικρός πρίγκιπας γεννήθηκε με φυσιολογικό τοκετό και λίγα δεύτερα χωρίς οξυγόνο του προκάλεσαν μερική εγκεφαλική παράλυση…
Ο μικρός μου πρίγκιπας γνώρισε από νωρίς τι θα πει λάθος που πληρώνεις χωρίς να φταις σε τίποτε, γνώρισε την αδικία. Άρχισε την ζωή του φυλακισμένος στο λάθος κάποιου άλλου.
Μέρες ολόκληρες έκανε να κοιμηθεί, έκλαιγε έκλαιγε έκλαιγε …. Το κλάμα του ένα τεράστιο γιατί! Ένα τεράστιο ερωτηματικό! Ένα μικρό τρυφερό παράπονο ενός μωρού που τον ανάγκασαν να ζει φυλακισμένο σε ένα σακάτικο κορμάκι…
Του αρέσουν τα άλογα. Τον πηγαίνουν στον ιππικό όμιλο… είναι κάτι που τον βοηθάει να επικοινωνεί μα το περιβάλλον του καλύτερα, έχει αδυναμία σε μία φίλη της γυναίκας μου. Ζει ! Μέσα στο κλουβάκι του. Εγώ δεν τόλμησα ποτέ να παίξω μαζί του… είναι πανέξυπνος θα με καταλάβει, δεν είμαι όσο δυνατός είναι αυτός…
Γιατί!!! Άλλο ένα γιατί στα τόσα που ζούμε. Άλλο ένα μικρό άσχημο σημαδάκι στην απεραντοσύνη του κόσμου που περνάει απαρατήρητο…Άλλο ένα post μέσα στα χιλιάδες που αναρτώνται κάθε μέρα. Αλλά ήθελα να το πω κάπου.
Οι γονείς ξεχειλίζουν από αγάπη, αγκαλιάζουν τον πρίγκιπα τους με τρυφερότητα και στοργή. Φροντίζουν το μικρό τους κυκλάμινο που φύτρωσε ανάμεσα στα βράχια με αγάπη και στοργή. Δεν έχουν κουράγιο να κυνηγήσουν τον γιατρό-τζογαδόρο… Δεν θέλουν άλλο πόνο, δεν θέλουν να προκαλέσουν πόνο που προκάλεσε αυτός στην δική τους οικογένεια.
Στο κάτω κάτω δεν βρίσκουν κανένα γιατρό να έρθει ως μάρτυρας κατηγορίας. Τα συναδελφάκια υποστηρίζονται… ΟΜΕΡΤΑ!
Ο γιατρός όμως; Έχει οικογένεια, παιδιά; Άραγε τι να σκέφτεται… πως αντέχει να αγκαλιάζει τα δικά του παιδιά … πως είναι τόσο δειλός;
Ο μικρός μου πρίγκιπας παλεύει ακόμη, μπορείς και χαμογελάει, είναι ποιο δυνατός από εμένα και από εσάς! Δεν το βάζει κάτω. Ζει κάθε μέρα προσπαθώντας να σπάσει τα δεσμά του. Δεν ξέρει τι θα πει εκδίκηση, δεν ξέρει τι θα πει αδικία, δεν ξέρει τι θα πει απονομή δικαιοσύνης.
Ο μικρός μου πρίγκιπας ξέρει μόνο να αγαπάει…