Αιμοδοσία

Σήμερα πήγα και έδωσα αίμα … Σηκώθηκα πρωί πρωί και πήγα στην αίθουσα δημοτικού συμβουλίου του Δήμου μου στήθηκα στην ουρά μαζί με τους άλλους … θαρραλέους και έκατσα στην καρέκλα του πόνου… Λέω θαρραλέους γιατί αν και έχω δει δυστυχώς πολύ αίμα στη ζωή μου δεν μπορώ να συνηθίσω την θέα του και τα χάνω. Επίσης αναφέρω και στους άλλους ως θαρραλέους γιατί το πρωί πάνε όσοι φοβούνται γιατί δεν έχει πολύ κόσμο και έχεις ένα γιατρό ή μια νοσοκόμα στο κεφάλι σου ως αποκλειστική…

Η νοσοκόμα να πώ την αλήθεια με πόνεσε… Έβαλε την ένεση και μετά αποφάσισε ότι δεν την έβαλε καλά και με ταλαιπώρησε λίγο. Τα λεπτά πέρασαν σχετικά αργά και η φιάλη γέμισε μετά από 5 λεπτά περίπου. Να σας πω την αλήθεια εγώ νόμιζα ότι πέρασαν 10 αλλά δεν ήταν έτσι. Στο τέλος ζαλίστηκα και είπα το γιατρό να με βάλει σε στάση … παραλίας. Ήπια και το χυμό μου, «τσάκισα» και τα αρμυρά μπισκοτάκια μου, πήρα την κάρτα μου, και έφυγα σιγά σιγά προς το σπίτι μου.
Η αλήθεια είναι ότι έχω δώσει αίμα και άλλες φορές και πάντα ταλαιπωρούμαι λόγω του φόβου μου…
Δεν πειράζει θα τον ξεπεράσω όπως τόσα άλλα άλλωστε.
Δεν σας λέω ότι είναι κάτι απλό.
Μπορεί να είναι 10 λεπτά από τη ζωή σας αλλά είναι δύσκολα και αργά!.
Εσείς όμως που με διαβάζετε πρέπει να ξέρετε ότι ο καλώς εννοούμενος ακτιβισμός δεν είναι μόνο πολιτική, είναι και άλλα πράγματα. Είναι πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις όμορφα και στο βάθος περήφανο/η που έκανες μία καλή πράξη μία σωστή κίνηση σαν και αυτή. Ότι: ναι ρε μπορεί να πόνεσε η βελόνα και η νοσοκόμα να ήτανε χάλια (και από φάτσα…) αλλά αξίζει τον κόπο να κάνεις κάτι για κάποιον που δε ξέρεις αλλά μπορεί και να του σώσεις τη ζωή. Ότι έκανα κάτι για μένα πάνω από όλα. Ένιωσα άνθρωπος, απέδειξα ότι η κοινωνική αλληλεγγύη δεν είναι μόνο στα λόγια και τη σκέψη μου αλλά και στην καθημερινή μου πρακτική. Έστω και για λίγο…

Πηγαίνετε να δώσετε αίμα κάπου αξίζει τον κόπο.

ΥΓ αν δεν πάω σύντομα για ψάρεμα θα ακούσετε για μένα απο τα δελτία ειδήσεων !!!!