Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Απολογισμός Έτους...

Πάει και το 2008...μας τελείωσε δεν έχει άλλο...
Τι να πεις για την χρονιά αυτή... Εγώ προσωπικά θέλω να φύγει όσο ποιο γρήγορα γίνεται! Το έτος 2008 για μένα ήταν επιεικώς μία σκέτη καταστροφή. Ας τα πάρουμε όμως απο την αρχή...
Ξεκίνησε με πολλές ελπίδες: Βρήκα καλύτερη δουλειά με περισσότερα λεφτά άρχισα να σκέφτομαι ότι επιτέλους τα χρόνια που ξεσκίστηκα στο διάβασμα και δούλευα από δω και κει απέδωσαν καρπούς.
Τα πράγματα δεν ήταν όμως έτσι η δουλεία πολύ οι υποχρεώσεις τεράστιες και εγώ μάλλον πολύ ειλικρινής για να μιλώ με στελέχη και Δ.Σ. Δεν το έχω πολύ απλά ...! Πέραν τούτου η εταιρία που εργάζομαι δεν πάει καθόλου καλά και εδώ και αρκετό καιρό καθυστερεί στις πληρωμές. Τόσο που ούτε μπορείς να δουλέψεις ούτε μπορείς να βάλεις άλλους να δουλέψουν για σένα...
Έτσι μόλις μετά έναν χρόνο, βρίσκομαι πάλι σε αναζήτηση εργασίας ...
Το όλο άγχος μου προκάλεσε και διάφορα προβλήματα υγείας όπως μία μικρή "τρύπα" στα γένια και ένα εν δυνάμει έλκος στο στομάχι.
Τα προβλήματα όμως δεν ήταν μόνο αυτά ...
Κατά τα μέσα της χρονιάς, ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας ενός δικού μου ανθρώπου με έκανε να ξαναβάλω σε σειρά τις προτεραιότητές μου.
Το τελευταίο που ήθελα να κάνω κατά την διάρκεια του έτους λοιπόν ήταν να Postάρω στο blog μου...
Να γράψω τι ...
Ο καιρός περνάει αμείλικτα, αυστηρά και δεν κοιτάει τι αφήνει πίσω του μην τον αφήνετε να φύγει ανεκμετάλλευτος. Παλέψτε τα όνειρά σας, κυνηγήστε τις μεγάλες θέσεις και τα γραφεία με θέα...
Μην ξεχνάτε όμως ποτέ ...! από πού ξεκινήσατε, πια είναι η βάση σας ...γιατί θα έρθει σίγουρα κάποια στιγμή που και αυτή θα τεθεί υπό αμφισβήτηση.

Όσο για μένα ελπίζω το '09 να ... μου μπει καλύτερα από ότι το '08, και να βρώ μία άλλη δουλειά σύντομα γιατί αλλιώς θα με δείτε στα κανάλια...!

Καλή χρονιά σε όλους και πάνω από όλα ΉΣΥΧΟ το 2009 (αρκετές συγκινήσεις είχαμε)

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

Χριστούγεννα

Και όμως αν το δείτε ημερολογιακά ήρθαν τα Χριστούγεννα ...
Ποιος θα έλεγε οτι θα έφταναν τελικά. Στην αγορά της Θεσσαλονίκης ακόμη φτιάχνουν τις βιτρίνες απο τις τράπεζες και τα πολυκαταστήματα. Ο κόσμος κατέβηκε στο κέντρο αλλά δεν είδα (τουλάχιστον σήμερα που κατέβηκα) ιδιαίτερη κίνηση μέσα στα μαγαζιά. Ο κόσμος μάλλον "βολιδοσκοπεί" την κατάσταση αλλά που θα πάει ... θα μπει κάποια στιγμή μέσα.
Τώρα το πώς θα βγει είναι μια άλλη ιστορία. Είναι πάντως η τελευταία ευκαιρία της αγοράς αν δεν δουλέψει και τώρα ο κόσμος μετά τις γιορτές στις πορείες θα αυξηθεί με πολλούς ανέργους...
Άντε καλές γιορτές ΚΑΙ ΜΗ ΦΑΤΕ ΠΟΛΥ !!! ειδικά τα κορίτσια ! σας θέλουμε λεπτές...(χε χε χε)

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Να μην αφήσουμε τη φλόγα να σβήσει!

Το είπα και στο προηγούμενο post που έκανα ότι αυτό που συνέβη είναι μία ακόμη ευκαιρία όπως τόσες ευκαιρίες που είχαμε στο παρελθόν να δούμε μία αλλαγή, κάτι που να μας δώσει μία ελπίδα για την συνέχεια. Τελικά πολλές από αυτές τις ευκαιρίες τις χάσαμε (για να μην πω όλες …) γιατί κάθε φορά το σύστημα κατάφερνε να «καταπιεί» ότι καινούριο έβγαινε στην επιφάνεια. Ίσως οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες, ίσως οι άνθρωποι ήταν «λίγοι», δεν μπορώ να ξέρω παρά να κάνω υποθέσεις … Αυτή είναι ακόμη μία τέτοια ευκαιρία και δεν πρέπει να την αφήσουμε να χαθεί.
Δεν είναι ευχολόγιο αυτό που γράφω, είναι προτροπή για δράση, είναι προτροπή για να ψάξουμε να βρούμε όλοι ένα τρόπο να ακουστεί η φωνή όλων αυτών που διαφωνούν με την σαπίλα και την αδράνεια που ζούμε.
Αρκετά με το θρήνο και τα συγκινητικά αφιερώματα στον Αλέξη… Αν μείνουμε μόνο σε αυτό τότε το χάσαμε το παιχνίδι. Θα πούμε ένα φαρδύ - πλατύ «ζωή σε μας» και τέλος.
Πρέπει να κουνηθούμε, να ξυπνήσουμε, να ψάξουμε να βρούμε τρόπους να επικοινωνήσουμε με τα μέσα που διαθέτουμε … Έστω με τα 10 –20 άτομα που μας διαβάζουν ή διαβάζουμε εμείς! Τέρμα τα λουλουδάκια και το πένθος … Τίποτε δεν γυρίζει πίσω πόσο μάλλον μία ζωή…
Πρέπει να κάνουμε αυτή την ενέργεια πράξη!
Ψάξτε! βρείτε παιδιά που γράφουν και είναι κοντά στα γεγονότα, διδαχτείτε από αυτά που θα σας πουν ακούστε τα …

Να μην αφήσουμε τη φλόγα να σβήσει…

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Ώρα για δράση

Και τώρα τι …

Τα επεισόδια σταματήσανε, οι βιτρίνες διορθώνονται σιγά σιγά και ξαναμπαίνουμε σε ρυθμούς εορτών… Οι καταλήψεις όμως αυξάνονται και το πραγματικό πρόβλημα παραμένει. Αυτές τις μέρες είχαμε τον χρόνο να παρακολουθήσουμε δηλώσεις από παιδιά 16 έως 20 χρονών και αυτό που εισπράξαμε σαν συναίσθημα είναι αυτό που όλοι περιμέναμε …. Απογοήτευση…
«Δεν μας ακούν, δεν υπάρχουμε για αυτούς, είμαστε ασήμαντοι…»
Εγώ, εσείς τι κάνουμε; …
Ευχολόγια : Να σταματήσουν τα επεισόδια, να τερματιστούν οι καταλήψεις και τέτοια πράγματα…
Είναι καιρός πιστεύω να κάνουμε κάτι και εμείς. Να μην περιμένουμε τίποτε από αυτούς που κυβερνάνε γιατι τα είδαμε τα αποτελέσματα …
Προτείνω λοιπόν το εξής:
Υπάρχουν μερικές χιλιάδες blog από παιδιά τις ηλικίας αυτής που έχουν πολλά να μας πουν. Καιρός είναι να τα βρούμε και να κάνουμε μία προσπάθεια να επικοινωνήσουμε μαζί τους. Τα φτιάξουμε ένα forum ιδεών … κάτι τέλος πάντων που να μπορούμε να επικοινωνήσουμε να συγκροτήσουμε μία άποψη να καταλήξουμε τελικά κάπου, σε ένα συμπέρασμα σε μία χειροπιαστή λύση και όχι σε ευχολόγια…
Σε πρώτη φάση λοιπόν προτείνω να ανοίξουμε μία συζήτηση για το εάν πιστεύετε ότι όλο αυτό είναι καλή ιδέα και στην συνέχεια εάν για το πώς θα έρθουμε σε επικοινωνία μεταξύ μας.
Περιμένω προτάσεις και ιδέες

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Group therapy τέλος

Περάσανε τα χρόνια, αλλάξανε κυβερνήσεις, ανεβο-κατεβήκανε υπουργοί, βγήκαν σκάνδαλα στον αέρα... Τίποτε ... Πάντοτε υπήρχε ένας τρόπος η εξουσία να εκτονώνει τα ... πάθη του λαουτζίκου...
Να τον καθηλώνει σε μία καρέκλα, να του "κοτσάρει" μία σατιρική εκπομπή ή έναν "ανεξάρτητο" δημοσιογράφο που τα έχωνε (στο μιλητό πάντα...) σε έναν πολιτικό και όλα καλά...
"ΠΕΣΤΑ μεγάλε!!!!" φωνάζαμε, μεταξύ πίτσας μπύρας και champions league Και όλα καλά...
Πολυθρόνα αραχτή και δε βαριέσαι να ο τάδε Χ Ψ Ω τα λέει για εμάς και αυτό αρκεί... Εμείς δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε.
Συμμετοχή σε ένα τεράστιο group therapy... Βλέπαμε τόσα χρόνια την ζωή μας να διαλύεται τα κεκτημένα μας να καταπατούνται, τη δημοκρατία να την κάνουν την χειρότερη πόρνη και εμείς τίποτε "ΠΕΣΤΑ μεγάλε!!!!" φωνάζαμε στον Κακαουνάκη, Πρεντεντέρη και κάθε καρφωτό διαπλεκόμενο παράσιτο που έχει τάχα κάτι να πεί...
Αλλά όταν βάζεις άλλον να πεί αυτά που θέλεις εσύ δεν τα εκτονώνεις... δεν βρίσκεις λύση δεν διορθώνεις τίποτε... Όταν συμβεί λοιπόν αυτό απλά συσσωρεύεις το θυμό σου, απλά ωθείς αργά και σταθερά τον εαυτό σου στα άκρα.
Το group therapy ΤΕΛΟΣ!!!!
Ο θυμός βγήκε στην επιφάνεια!. Ο ασθενής ξέσπασε!. Ολοι αποσβολωμένοι κοιτάμε να καταστρέφονται περιουσίες και καίγονται αυτοκίνητα, μαγαζιά, μόχθος μίας ζωής!!!. Λάθος ναι συμφωνώ αλλά όταν ο θυμός ξεσπάει τότε τι μπορεί άραγε να τον σταματήσει;...

Μην απορείτε για το τι συμβαίνει, όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας μιας κοινωνίας να συνθέσει τα διαφορετικά ρεύματα που την αποτελούν… Της αδιαφορίας ενός συρφετού από χαρτογιακάδες που μας διήκουν που ναι μπορεί κάποτε να μας βγάλανε από την χούντα αλλά τώρα πια, εδώ και χρόνια, επιβάλλουν την δική τους.

Όλο αυτό το κακό (οι καταστροφές) πρέπει να σταματήσει τώρα!

Για έναν και μόνο λόγο

Για να δούμε πως θα διορθώσουμε τα πράγματα

Πως θα μάθουμε να ακούμε ο ένας τον άλλο

Πως θα μάθουμε να συνθέτουμε και να διεκδικούμε το δίκιο μας.

Πως θα καταφέρουμε να τραγουδήσουμε ξανά τους στοίχους του Ξηλούρη:

«ΚΑΙ ΝΑ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΑΘΑΜΕ ΝΑ ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΥΜΕ ΗΣΥΧΑ, ΗΣΥΧΑ ΚΑΙ ΑΠΛΑ. ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΜΑΣΤΕ ΤΩΡΑ ΘΑΡΡΩ ΚΑΛΥΤΕΡΑ»

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Σιγα μην διαβάσει. το e -mail μου

Kε Λαζόπουλε

Δεν σας έχω ξαναγράψει κάτι εκτός από ένα άσχημο σχόλιο στο παρελθόν για το οποίο έχω μετανιώσει. Βλέπω την εκπομπή σας όποτε προλαβαίνω αλλά γενικότερα δεν θεωρώ την τηλεόραση αξιόπιστο μέσο επικοινωνίας. Σας άκουσα εχθές που μιλούσατε για τον παιδάκι που σκοτώθηκε από την σφαίρα του αστυνομικού και άκουσα λέξεις που είχα καιρό να ακούσω... Ας πούμε δημοκρατία νομιμότητα κτλπ.
Δεν ξέρω εάν έχω δίκιο αλλά στις δύσκολες στιγμές έχω συνηθίσει να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου.... Το παιδάκι αυτό ήταν 15 χρονών, ήταν γεμάτο όνειρα, γεμάτο ενέργεια, απορίες, ιδέες που πήγαν χαμένες. Η κοινωνία μας έχασε άλλη μία ευκαιρία να δει κάτι το διαφορετικό να αφουγκραστεί κάτι καινούριο να ακούσει και μία άλλη γνώμη. Γιατί ... για ποιο λόγο ...
Γιατί κάποιος, κάτι (ο Θεός ίσως ...) αποφάσισε ότι η απερισκεψία ενός αστυνομικού θα κόψει το νήμα της ζωής του...
Έχω μάθει όμως να κοιτώ πίσω από την εικόνα που βλέπω...
Αυτό το παιδάκι ήταν σε μία διαμαρτυρία που δεν ήταν η συνηθισμένη... Πριν γίνει το συμβάν αυτό και η παρέα του έσπαζε και έκαψε το αμαξάκι κάποιου που αύριο το πρωί θα έπαιρνε να πάει στην δουλειά του ... Ρήμαξε την βιτρίνα ενός μαγαζιού που ένας υπαλληλάκος των 700 € θα πήγαινε δουλέψει. Ένας ακροατής σας δηλαδή ... ένας συνηθισμένος ανθρωπάκος σαν και εμένα.
Σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι αυτό που συνέβη είναι σωστό !!!! Αλλά την δημοκρατία κε Λαζόπουλε με όλο το θάρρος την θυμόμαστε από την αρχή έως το τέλος!!! Όχι όποτε μας βολεύει.
Πέστε μου εάν τελικά δεν συνέβαινε αυτό το τραγικό γεγονός θα συγκινούσασταν με αυτοκινητάκι του μεροκαματιάρη που θα καίγονταν ... Θα λέγατε κάτι για αυτό; Δεν ξέρω... Η ερώτησή μου δεν είναι “παγίδα” ... είναι πραγματική και ειλικρινής και θέλω να απαντήσετε.
Γνωρίζω ότι το... target group σας είναι η νεολαία και δεν μπορείτε να τα βάλετε με τους ... τηλεοπτικούς “πελάτες” σας (συγνώμη για την αδόκιμη έκφραση) αλλά δεν μπορεί ο καθένας να σπάει την περιουσία του άλλου έτσι γιατί έχει αντίρρηση με το σύστημα. Αν θέλει να το αλλάξει πρέπει να πολεμήσει μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας και όχι με τρόπους που παραπέμπουν σε φαινόμενα που θυμίζουν ζούγκλα...
Η λύση δεν είναι η καταστολή και η βία της αστυνομίας αλλά ΔΕΝ αποτελεί λύση και η βία ή η καταστολή από μεριάς αυτών που έχουν τις αντιρρήσεις τους για το υπάρχον σύστημα...
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΣΤΙΧΟ ΟΥΤΕ ΜΑΣΤΙΧΑ ΚΑΝΕΝΟΣ !!!!!
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΑΚΙΩΜΑ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΩ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΡΩΙ
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ 15 ΧΡΟΝΟΥ!!!!
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΣΕΒΑΣΤΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΤΑΝ ΜΑΖΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΝΔΙΑΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ... ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΔΙΠΛΑ ΔΙΠΛΑ ΑΡΜΟΝΙΚΑ

Αυτό το παιδί φώναζε και δεν το ακούσαμε ... Ούρλιαζε και εμείς κοιτούσαμε αλλού ... τελικά έγινε ίδιο με τους διώκτες του ... και το σύστημα τον σκότωσε ....

Την άλλη φορά ελπίζω να ακούσουμε την γνώμη του πριν να είναι αργά....

Fisherman

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

ΜΜΕ

Τι χρειάζεται για να μαθευτεί άραγε η αλήθεια... Τι κόπος πρέπει να γίνει έτσι ώστε να μπορέσουμε κάποια στιγμή να μάθουμε ένα τελικό συμπέρασμα από μία έρευνα. Πόσο λίγοι είναι αυτοί που έχουν το σθένος να μιλήσουν. Είμαστε έρμαια των καναλιών και του κάθε τυχάρπαστου λαμόγιου της τηλεόρασης που επειδή έχει την δυνατότητα και τα κονέ να βγαίνει στο γυαλί καταφέρνει να χειραγωγεί την κοινή γνώμη.
Ναι το Βατοπαίδι είναι χοντρό σκηνικό ... ναι παίζουν με την περιουσία μας ... ναι κλέβουν και κάνουν απίστευτα πράγματα για το κέρδος.
Ξέρετε κάτι όμως; Κάπου σε κάποιες φυλακές καποιοι άνθρωποι ζούν υπο συνθήκες τέτοιες που αναγκάζονται να ρισκάρουν τη ζωή τους για να ... ζήσουν ανθρώπινα.
Δεν αξίζει αυτό να είναι τουλάχιστον 2η ειδηση;
Αλλά τί λέμε τωρα η ανθρώπινη ζωή και η αξιοπρέπεια δεν έχει πια αξία... δε πουλάει...

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

H Κυρα Ειρήνη

Ήταν περίπου 10 η ώρα το βράδυ και γυρνούσαμε από βολτίτσα (ετσι και αλλιώς ... δεν ήμασταν και για πολλά πολλά...).
Έξω από το σπίτι μου όμως ένα ασθενοφόρο και ένα αμάξι γιατρού της EXPRESS... "Τι έγινε πάλι ... ποιος...". Σε λίγο ένα καροτσάκι κατεβαίνει το ασανσέρ ... επάνω είναι η κυρα Ειρήνη ... μένει στον τρίτο μόνη της. "Ανέβασε πάλι πίεση και άνοιξε η μύτη της...
Ξεχνάει και λίγο (κάθε φορά που την βλέπω συστηνόμαστε από την αρχή...). Μόνη της μένει...
"Πάρτε το γιο μου που είναι ο γιος μου; που με πάτε;;;"
"Καλά κυρα Ειρήνη θα τους βρούμε, θα του πούμε οτι σε πάνε στο ΑΧΕΠΑ"
Ο γιος της δεν θα έρθει ... είναι μακρυά και είναι μαλωμένοι. Η κόρη της είναι στη Αθήνα δεν μπορεί να έρθει ... ποιος την προσέχει...;"
"Ο γείτονας ο Μάκης... και αυτός δεν έχει κλειδί δεν του δίνει και έτσι αναγκάζεται να πηδήξει από το μπαλκόνι για να μπει μέσα..."
Μόνη της είναι ... 87 χρονών. Σηκώνεται το πρωί και την παίρνει το πουλμανάκι του δήμου και την πάει στα ΚΑΠΗ να περάσει την μέρα της και το απόγευμα την γυρνάει πίσω.
Αν δεν ήταν και αυτό ... δεν ξέρω τι θα είχε απογίνει. Πόσο κακό μπορεί να έχει κάνει ένας άνθρωπος για είναι τόσο μόνος. Πόση πίκρα μπορεί να σκορπίσει μία γιαγιάκα που τώρα (ότι και να έκανε) ξεχνάει και το όνομά της... Πόσο πείσμα χρειάζεται για να μην δίνεις σημασία στον άνθρωπο που σε έφερε στη ζωή...
Η μοναξιά ενώς ανθρώπου δεν μετριέται σε ώρες μετριέται σε ανθρώπους και σε καλημέρες που ακούς κάθε μέρα.
Η συμπόνια και η ανθρωπιά δεν μετριέται σε ανταπόδωση μετριέται σε σκέψεις που κάνεις για τους γύρω σου. Είτε αυτοί είναι συγγενείς είτε είναι ξένοι.
Βλέπω στους χάρτες την πόλη που κοιτώ το απέραντο τσιμέντο με τα μικροσκοπικά μπαλκόνια και το ανύπαρκτο πράσινο .... Είναι απίστευτο πόση μοναξιά μπορεί να χωρέσει αυτό το χάος απο τσιμέντο.
Κοιτάξτε δίπλα σας ... μπορεί κάποιος να θέλει να ακούσει μία καλημέρα ... μπορεί να έχετε ανάγκη και εσείς...

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

ΟΒΑΜΑ for President!!!

Αχ τι χαρά που πήραμε !!!
Βγήκε ο Obama!!! Ξύπνησα και εγώ το πρωί, και ο κίτσος (το αμάξι μου) είχε μεταμορφωθεί σε ford focus 1.6, ή mazda 6 (ήταν πρωί δεν έβλεπα καλά ακόμη...) Η κίνηση είχε ελαττωθεί αισθητά, είδα και κάτι επιτόκια πεσμένα στο δρόμο, σκοτωμένα λέμε!!!!.
Τα ποσοστά σε μικροσωματίδια στην Θεσσαλονίκη έπεσαν στο μηδέν, Η οικονομία πήρε τα πάνω της!, τα ταμεία γέμισαν λεφτά και το ΕΦΑΠΑΞ θα το πάρουμε πριν καν βγούμε στη σύνταξη....
Ελπίδες, όνειρα, προσδοκίες...
Ένα πράγμα μόνο να ζητήσουμε από τον νέο σερίφη

ΝΑ ΜΑΣ ΑΦΉΣΕΙ ΉΣΥΧΟΥΣ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ και να κοιτάξει να μεζέψει το χάλι της χώρας του.

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Κυριακή...

Τι έγινε...
Δεν χτύπησε το ρολόι; Θα αργήσω ... Τι ώρα είναι! Γιατί δε χτύπησε γμτ!
Έλα ρε ... χαλάρωσε Κυριακή είναι σήμερα δε πας δουλειά "Ουφ ωραία!". Το κορίτσι μου κοιμάται ακόμη ... άστη να ξεκουραστεί είναι ακόμη νωρίς (7-8 το πρωί) "καταραμένο συνήθειο ... να ξυπνάς πρωί όταν δεν πρέπει"
Ένα καφεδάκι και κάνα τσιγάρο στο μπλέ μαντεμένιο τραπεζάκι που βλέπει λίγο στον κεντρικό να κουτσομπολέψουμε τους απέναντι.... Μια χαρά είναι ακόμη έχει ζεστό καιρό με μία ζακετούλα μια χαρά τη "βγάζεις"....
"Τι έχουμε να κάνουμε σήμερα;... να στοκάρω λίγο το μπάνιο και να ανοίξω δύο τρύπες στην αποθήκη για να βιδώσω την λάμπα!"... Σιγά μην τα κάνω
πάλι θα γκρινιάζει το κορίτσι μου ... αλλά δεν πειράζει. Για μας τα αγοράκια η γκρίνια σας είναι μερικές φορές μελωδία (και αυτό σας τσατίζει ακόμη ποιο πολύ χε χε...).
Ώρα 10:00
Ξεκινάνε τα τηλέφωνα "Ξυπνηηηησατεεεε;;;;" Μαμά Νο 1
τι θα φάτε σήμερα, που θα φάτε, ή καόμη πολλές φορές πόσο θα φάτε...
"Άσε ρε μάνα θα μαγειρέψω εγώ σήμερα και έχω ξεπαγώσει και το κρέας από χθες..."
Μαμά Νο 2 (πεθερούλα)
"Ξυπνηηηησατεεεε;"
Μια από τα ίδια....
"Να είπε να μαγειρέψει ο fisherman σήμερα και έχω ξεπαγώσει το κρέας..."
Άμα πω να μαγειρέψω εγώ δεν πατάει κανείς στην κουζίνα ... ειδικά η γυναίκα μου ... για δύο λόγους
α) Τα κάνω χάλια
β) Τα κάνω χάλια
"Δε μου (με) λες;", "Δε λες τη μάνα σου να πω και την δικιά μου να έρθουν να φάμε όλοι μαζί;"
(θέλει ρίσκο η ζωή...)
"Ναι αλλά να συμμαζέψουμε πρώτα" (ναι μη σε πει η πεθερά σου ακαμάτρα...)
Πάλι με κόσμο θα είμαστε...Εγώ πότε θα σε δω λιγάκι... να είμαστε λίγο μόνοι μας...
Σπάνιο φαινόμενο η μοναξιά τελικά... Αλλά την Κυριακή όλοι για ένα περίεργο λόγο χαίρονται και ψάχνουν τους ανθρώπους τους και πράγματα που θα τους κάνουν χαρούμενους.
Το φαΐ άρχισε να μοσχομυρίζει (το κορίτσι μου δεν πήρε το ρίσκο να με αφήσει να μαγειρέψω... και εγώ δεν... επέμεινα καθόλου!). Το στενάκι γέμισε μυρωδιές ο Ήλιος μπαινοβγαίνει μέσα στα σύννεφα και που και που "λούζει" τις γλάστρες στο μπαλκόνι που επιμένουν ότι ακόμη είναι καλοκαίρι.
Η κυρα - Γεωργία γυρνάει από την εκκλησία...
'Όπου να ναι θα περάσει και ο πατέρας μου να πάει στο κουρείο να διαβάσει καμιά εφημερίδα και άμα βρει το φιλαράκι του τον δεξιό ... θα γίνει πάλι ένας καυγάς! Μαζί δεν κάνουν και χώρια δεν μπορούν. Θα έρθει μετά στο τραπέζι να μου τα πει..

Κυριακή είναι ο κόσμος ζει επιτέλους
Η μουντάδα φεύγει
Ο κόσμος μποτιλιάρεται ... αλλά χαμογελάει
Τα πιτσιρίκια βγαίνουν βόλτα με τα καρότσια τους και ένας χαζοπαππούς τα κυνηγάει στο πάρκο!
Ο κόσμος χαμογελάει
Είναι Κυριακή σήμερα...φορτώνουμε μπαταρίες...

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Έχασα επεισόδια !

Τί έγινε ρε παιδιά ποιος αποχώρησε; Ο Ρουσόπουλος έφυγε; 
Γιατί ρε παιδί μου έτσι. Άντε παλιόπαιδα το φάγατε το παλικάρι!!!
Μη δείτε άνθρωπο της εκκλησίας να τον φάτε! Φτου σας!
Τώρα αυτός άνεργος η γυναίκα του άνεργη τι θα φάνε! Πέστε μου τι καταλάβατε! 
Αλλά έτσι είναι τα παιδιά της εργατιάς (μπαμπάς ταχυδρόμος... γαρ), έχουν και ένα φιλότιμο ρε! έχουν και ευθιξία δεν είναι σαν και εσάς από τζάκι... 
Αχ τον φαντάζομαι τώρα πάνω στην σκαλωσιά να προσπαθεί να ταΐσει τα παιδιά του!...
Που είσαι Βουγιουκλάκη να δείς τον "Παπαμηχαήλ" σου!!!
Ρε δε πα να .... λέω γω μας το παίζει και θιγμένος.. Μέχρι πριν 5-6 χρονάκια το λαμόγιο έκανε πλάτες στον ...(βουλευτή του ΠΑΣΟΚ) και το έπαιζε αριστερός και τώρα ξεπουλάει ιδεολογία όπου πληρώνουν καλύτερα... 
Η πολιτική είναι ιδέα δεν είναι μισθωτή εργασία...!
ΥΓ αν θέλετε το όνομα του βουλευτή στείλτε μου email θα απαντήσω...

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Το Βλέμα

Ο,τι το είπαμε το είπαμε ...
Γράφουμε το blog μας οτι μας καπνίσει ή με άλλα λόγια ότι μας αρέσει να γράφουμε...
Εδώ και καιρό θέλω να γράψω διάφορα πράγματα από τις εμπειρίες που αποκτώ από τη νέα μου δουλειά και άλλες φορές το μετανιώνω και δεν το κάνω, άλλες φορές παίρνω το θάρρος και γράφω με τον φόβο να γίνω κουραστικός, μιλώντας για σχέσεις και εργασιακούς χόρους και τέτοια βαρετά πράγματα.

'Εχετε μπεί ποτέ μέσα σε ένα χόρο που όλοι σας κοιτούν περίεργα;
Έχετε νιώσει οτι κάποιος για κάποιο λόγο σε φοβάται και σε κοιτάει χαμηλά και υπόγεια προσπαθόντας να αποφύγει να τραβίξει την προσωχή;
Έχετε αναγκαστεί να κάνετε μία παρατήρηση σε κάποιον και αυτός να βάλει σχεδόν τα κλάματα;
Έχετε νιώσει τόσο πολύ ανασφάλεια γύρω σας; Στον χόρο που δουλεύετε;
Εγώ πρώτη φορά τα νιώθω όλα αυτά...
Το αίσθημα του αναλώσιμου..
"Δε με νοιάζει ρε άμα κουράστηκες! έχει και άλλους σαν και σένα! Ένα πάκο βιογραφικά έχω επάνω! το κατάλαβες;!!!"
Πόσες φορές θα το ακούσω ακόμη από τους προϊσταμένους παραγωγής να το φωνάζουν στον κοσμάκη που δουλεύει... και αυτοί εντολές παίρνουν...
Και ύστερα μου λέτε για εργασιακά δικαιώματα και χαζομάρες... Τι να το κάνω εγώ το δικαίωμα όταν γυναικούλες 40 χρόνο που άμα χάσουν την δουλειά τους θα μείνουν άνεργες για πάντα, θυσιάζουν την αξιοπρέπειά τους κάθε μέρα για ένα ξεροκόμματο.
Δέν τους νοιάζει η σημερινή απεργία και ξέρετε γιατί; Γιατί έχουν ένα σπίτι να φροντίσουν και άμα χάσουν το μεροκάματο ξέρουν ότι απο κάπου αλλού πρέπει να κόψουν και δεν έχουν τέτοιο περιθώριο Ποιό εργατικό συνδικάτο και κίνημα διαλαλούν αφού δεν τους προστατεύει κανένας αν χάσουν την δουλειά τους. Δεν υπάρχει μηχανισμός προστασίας ...
"Το δικαίωμα στην απεργία..."
Νομοθέτημα τόσο ψιλά καρφωμένο στον τοίχο που δεν φτάνει ποτέ κανείς να το διαβάσει και να το επικαλεστεί ...
Πρίν μετρήσετε ξανά τα ποσοστά σας και την μαζικότητα της πορείας σκεφτείτε πως θα νιώσει ασφάλεια η κυρία Ελευθερία ετών 40 απο το Κορδελιό και η Στεύκα από την Ρωσία ετών 45 που παίρνει 750 ευρώ το μήνα, οτι δεν θα βρουν τρόπο να την αποκαλέσουν "εργατοπατέρα " που υποκινεί και τις άλλες στην παραγωγή να απεργήσουν μαζί της...
Θα βρούν τρόπο θα το δείτε...
Ποιός θα τους προστατεύσει αυτούς τους ανθρώπους;
Ποιος θα τους μάθει πάλι να διεκδικούν τα δίκαιά τους;


Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

Να μαστε πάλι...

Που είστε ρε παιδιά ?

Καιρό έχουμε να τα πούμε...
Που να προλάβω να γράψω κάτι όταν τρέχω σαν το παλαβό πάνω κάτω...
Τι να κάνεις πάνε οι καλές οι μέρες ου "φιδιάζαμε" στη δουλειά και βλέπαμε και κανένα blog... Τώρα τέρμα το τρέξιμο δεν έχει τέλος. Ακόμη και από το δικό μου blog περαστικός είμαι. Ίσα ίσα που προλαβαίνω κανένα ψαρεματάκι που και πού και αυτό είναι όλο...
Ο καιρός χάλασε και ξαναφτιάξτε στο ενδιάμεσο η διάθεση ίδια και αχ να ξέρατε ποσα πολλά θα ήθελα να γράψω για αυτά που ... τραβάω εδώ που είμαι τώρα ...! και δεν μπορώ εργασιακό απόρρητο...
Το σίγουρο είναι οτι όταν θα φύγω (με τις κλωτσιές ή τρέχοντας...χε χε) θα έχω γίνει expert σε πολλούς τομείς του χώρου μου που δεν έχουν και τόοοοσο σχέση με τα τρόφιμα...

Το φιλοσόφησα λοιπόν το θέμα και κατέλιξα στο εξής: Η ΔΟΥΛΕΙΆ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Τ. Τροφίμων είναι "καθαρίστρια" (με την μαφιόζικη έννοια) και "Σκηνοθέτης".

Όσο για την πολιτική σκηνή και τα τεκταινόμενα ... τι να πει κανείς ... έτσι και αλλιώς εγώ έχω χάσει την μπάλα εδώ και καιρό...

Άντε ελπίζω να τα πούμε ποιο σύντομα από ότι τις άλλες φορές...

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

4...3...2...1......

Αντίστροφη μέτρηση
Αυτό είναι ... Επιτέλους άρχισε! Το ποτήρι ξεχύλισε! Έτσι τουλάχιστον φαίνεται. Ο ΑΝΤ1 όσο και προσπάθησε αυτή την φορά μαζί μα τε άλλα καναλάκια δεν κατάφεραν να κρύψουν το γεγονός! Ο κόσμος έχει αγανακτήσει. Η έκθεση μπορεί να ήταν (όπως πάντα) ένα παζάρι αλλά η ουσία είναι οι τοποθετήσεις και η πολιτικές που ακούστηκαν. Το ΠΑΣΟΚ παράτησε τον καταγγελτικό ρόλο και παρουσίασε προτάσεις. Αυτές εισακούστηκαν....
Ήμουν και εγώ εκεί... Ο Γιωργος ήταν πάλι χαμηλών τόνων αλλά είχε κα΄τι να πεί αυτή την φορά ... δεν γκρίνιαξε δεν κατήγγειλε, αλλά παρουσία πρόγραμμα. Η αλήθεια είναι οτι άκουσα πράγματα που έλεγα - λέγαμε και εμείς μεταξύ μας.
"Για δες ... μας άκουσε! καποιος μας ακούει επιτέλους"
Λές να υπάρχει τελικα ελπίδα να ξεφύγουμε απο την μιζέρια; Προσπαθώ να πιστέψω!
Ξαφνικά από το πουθενά βρεθήκαμε τα ΠΑΣΟΚια μπροστά! Ο κόσμος βρήκε κάτι να πιστέψει. Ο Σοσιαλισμός γύρισε στο σπίτι του... ελπίζω να μείνει εδώ ... !

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008

ΔΕΘ..έλω άλλες τηλεοπτικές μπαρούφες...

Έφτασε και η ώρα της ΔΕΘ... Όλοι η πόλη καθαρή! 'Επιτέλους κάνουν διαγράμμιση στους δρόμους. Ξαφνικά το μετρό ξεκινάει από την αρχή! Οργασμός έργων! Ο καρδινάλιος Παπαγεοργόπουλος φοράει το ατσαλάκωτο κουστούμι του (σατέν) και αρχίζει τα χαμόγελα. Βρε τι πόλη έχουμε εμείς ... Πρότυπο!
Η πορεία πολύς κόσμος αλλά όχι όσος έπρεπε να είναι ... Ο λόγος;;; Απλός: Ο κόσμος φοβάται να κατέβει στις πορείες τώρα πια... Φοβούνται για τα επεισόδια.
Τα κανάλια δεξιά ή αριστεστά ψάχνουν να βρούν σπασμένα τζάμια και καμένους κάδους για να τραβήξουν πλάνα. Πως να κατέβει κόσμος σε μία πορεία που σπάνε και ριμάζουν... Προτιμάει το σπίτι του και το ματς της εθνικής με το λουξεμβούργο...
Τα τελευταία χρόνια τα κανάλια έχουν μπει σε μία διαδικασία να απαξιώνουν τις πορείες και να τις παρουσιάζουν σαν ένα είδος μαζικού βανδαλισμού και καταστροφών. Δεν τους ενδιαφέρει πια ο λόγος που γίνεται μία πορεία αλλά το τι θα γίνει σε αυτήν. Καλός ρεπόρτερ είναι αυτός που βιντεοσκοπήσει την μολότοφ πρίν αυτή προσγειωθεί επάνω στο ταλαίπωρο αμαξάκι κάποιου που ακόμη ξεχρεώνει δάνειο, και όχι την συνέντευξη του εκάστοτε προέδρου εργατικού κέντρου ή συνδικάτου που κατέβηκε στην πορεία για να διεκδικήσει κάτι από την κυβέρνηση...
Η πορείες έχουν καταντήσει να είναι ένας πόλεμος για τα κανάλια που πρέπει να καλύψουν οπωσδήποτε και όχι την διαμαρτυρία και την προβολή αιτημάτων.
Εγώ σας λέω το εξής: Η πορεία ήταν πολύ καλή και αρκετά μαζική και με παλμό. |Επεισόδια έγιναν αλλά πολύ λίγα από κάποια περίεργα παιδάκια που δεν ξέρω αν είχαν συναίσθηση του τι κάνανε μίας που το σκηνικό θύμιζε ... Τζαμάικα...
Όσο για την έκθεση σας προκαλώ να έρθετε να την δείτε μία φορά... Αν βρείτε να παρκάρετε τότε να βγείτε μία φωτογραφία και την στείλετε στο GUINESS! Όσο για το τι θα δείτε μέσα ... πιστέψτε με το πανηγύρι της Σκωτούσας στο Δήμο Σερρών είναι ποιο σοβαρό από αυτό της ΔΕΘ... ύστερα λένε γιατί δεν έχει εκθέτες ... Το μόνο ενδιαφέρον είναι τα λοιώμενα σπιτάκια που έχει και οι τύποι που τα πουλάνε, που σου λένε τον τρόπο να χτίσεις με αυτά αφθαίρετο χώρις να σε πιάσει η πολεοδομία...

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

Φτάσε στον πάτο

Υπάρχει ένα τραγουδάκι του Zακ Στεφάνου που λέει τα εξής στο ρεφρέν του...

“Φτάσε στον πάτο εκεί που σε παίρνει ποιό κάτω...” κτλπ

Ειλικρινά δεν ήξερα ότι υπάρχει τόση μπόχα στον πάτο! Δεν περίμενα οτι θα έχει τόση βρόμα δυσωδία και αλητεία στον πάτο... Παίρνουν 5 χιλιάρικα το μήνα για να είναι στη βουλή και είναι τόσο ανίκανοι που ούτε να κλέβουν δε ξέρουν... ή δεν περιμένουν ποτέ ότι θα τους πιάσουν γιατί αυτοί είναι βουλευτές ... είναι υπεράνω πάσης υποψίας.

Κατέλυσαν κάθε είδος δημοκρατικού θεσμού! Μέσα στο λίκνο της δημοκρατίας στην χώρα που την γέννησε που δίδαξε στον κόσμο πως να συμμετέχει! 2 -3 ξεφτιλισμένοι, γραβατωμένοι, δήθεν βουλευτές μαγειρεύουν αποτελέσματα σε ψηφοφορία της βουλής.

Για το λόγο αυτό τους ψηφίσαμε;; Για το λόγο αυτό τους δίνουμε τόσα λεφτά;;; Για το λόγο αυτό τους παρέχουμε σπίτια και αυτοκίνητα;;;

Δεν υπάρχει πια η έννοια στην δημοκρατίας στη βουλή των Ελλήνων ...Η δεξιά κατάφερε να ξαναφέρει τη Χούντα με την βοήθειά μας. Η χούντα είναι πλέον ένα φαινόμενο και όχι μία πολιτική κατάσταση... Είναι ένα φαινόμενο που προκύπτει από την ανικανότητα και αδιαφορία ενός κοινωνικού συνόλου να αντιδράσει σε ότι συμβαίνει γύρω του! Τότε ανίκανες κυβερνήσεις αρχίζουν να “βοσκάν” το χορταράκι που φύτρωσε από τον ιδρώτα όσων πάλεψαν για να έχουμε την δυνατότητα να έχουμε γνώμη και άποψη. Μία τέτοια κυβέρνηση είναι και αυτή της Δεξιάς! Ένας συρφετός από ανίκανους, τυχαίους, ανίδεους τυχοδιώκτες που πήραν την εξουσία γιατί εμείς τους το επιτρέψαμε και τώρα βιάζουν, καταστρέφουν και ξεφτιλίζουν κάθε τι που με τόσο κόπο αποκτήσαμε.

Υπάρχει άραγε καθόλου μπέσα, ευθιξία ή κάτι έντιμο μέσα τους έτσι ώστε να κάνουν κάτι;;;

Τουλάχιστον αυτό να πουν μία φορά και αυτοί “Παίξαμε και χάσαμε”....

Κυριακή 24 Αυγούστου 2008

“Ασφάλεια Εργασίας”

'Όρος που χρησιμοποιείτε για να υποδηλώσει τα μέτρα που λαμβάνει μία επιχείρηση για να εξασφαλίσει τον αποκλεισμό των ατυχημάτων κατά την διάρκεια της εργασίας. Έχει όμως και άλλους ορισμούς. Έχετε δουλέψει ποτέ σε “φάμπρικα”; ....

Εμένα αυτή είναι η δουλειά μου ή μέρος αυτής πολλές φορές...

40 -50 γυναικούλες που δουλεύουν κάτω από συνθήκες δύσκολες αλλά δυστυχώς απαραίτητες για την παραγωγή ασφαλών τροφίμων να πρέπει κατά την διάρκεια 8 ωρών ή και παραπάνω να επαναλάβουν διάφορες κινήσεις με τρόπο τέτοιο ώστε να έχουμε μια σειρά από χιλιάδες όμοια τελικά προϊόντα στο σύνολο 20 με 30 τόμους την ημέρα.

Αλήθεια, αν έχετε δουλέψει ποτέ σε τέτοια μέρη, έχοντας όμως τη ματιά του ανωτέρου παρατηρήσατε το βλέμμα τους όταν σας κοιτάνε;.

Φοβούνται... Το βλέπεις ότι πολλές από αυτές χαμογελούν με το ζόρι όταν περνάς από εκεί ή κοιτάν να δουλέψουν ποιο γρήγορα. Η... “Ασφάλεια της εργασίας” πάει περίπατο...

Δεν υφίσταται ως συνθήκη. Το εργατικό δυναμικό σ' αυτή την χώρα είναι ακάλυπτο, αναλώσιμο, ανακυκλώσιμο. Εξαρτάται από ένα βλέμμα ενός προϊσταμένου από μία εισήγηση δική μου, από μία εντολή διευθύνοντα συμβούλου : “ Από τον εργάτη πρέπει να παίρνεις το 110%!!!”

Αυτό είναι νόμος.

Ναι αλλά αν ο εργάτης είναι γυναικούλες 40-50 ή και 60 ετών!!! Τι να πάρεις από αυτές τι να ζητήσεις .... και ξέρεις ότι θα σου δώσουν ότι μπορούν μόνο αν το πληρωθούν όπως πρέπει αλλά αυτό δεν είναι πάντοτε εφικτό...

Η εργασία είναι απρόσωπη, με πενιχρή ανταμοιβή πολλές φορές, πολύ φόβο και ανασφάλεια... Το beep της κάρτας σου κάθε πρωί σου θυμίζει ότι είσαι ένα νούμερο στο ERP της εταιρίας... ανακυκλώσιμος -η και εσύ όπως και οι γυναικούλες που ανέφερα ποιο πριν. Απλά αυτό που σε ξεχωρίζει από τις γυναικούλες είναι η δυνατότητα να βρεις περισσότερα λεφτά αλλού αν χρειαστεί.

'Έχουμε ξεχάσει σ' αυτή την χώρα την έννοια του συλλογικού, των δικαιωμάτων, της διεκδίκησης, των κεκτημένων και της υπεράσπισής τους. Αφήσαμε την δουλειά αυτή στους δήθεν αριστερούς του ΚΚΕ που επικαλούνται την εργατική τάξη όταν την ίδια στιγμή θησαυρίζουν με τα κέρδη από την πώληση του Γερμανού. Το κέντρο κοιμάται και η δεξιά κάνει την δουλειά της.


Εμείς ... συνεχίζουμε να κυνηγάμε την αποπληρωμή του δανείου μας...

Κυριακή 17 Αυγούστου 2008

Ψάρεμα

Είναι κάποια πράγματα στη ζωή κάθε ανθρώπου που κάνουν την διαφορά μεταξύ της τέλειας απάθειας και απραξίας και της ζωής...
Της βαθιάς αυτής ανάσας που παίρνουμε και νιώθουμε ζωντανοί, ότι είμαστε κάπου και το ζούμε πραγματικά. Θα σας πω για μία δική μου στιγμή...

Ο Ήλιος έπεσε...
Έχει δροσιά τώρα ....
"Τι θες να κάνουμε;"
"Πάμε για κάνα ψαρεματάκι;"
"Δε ξέρω ... τα παιδιά τι θα κάνουν;"
"για ψάρεμα δεν είπαν ποτέ όχι...!"
"Δολώματα έχουμε;"
"Και εμείς έχουμε και η θάλασσα βγάζει"

Καλάμια, βαλιτσάκι, καρέκλες, σιάλουμ, φακοί, μπαταρίες, ραδιόφωνο, νεράκι, rigo, δολώματα....
Όλα έτοιμα...
Φτάσαμε ... "Γρήγορα να στήσουμε να απολαύσουμε το βραδάκι..."
Ωραία όλα έτοιμα. Το ραδιοφωνάκι παίζει σιγανά.
"Τι έγινε ρε παιδιά τσιμπάει καθόλου;"
"Όχι ακόμη κατά τις 10 αλλά σήμερα έχει νοτιά με 1 2 μποφόρ ... είναι καλή βραδυά θα πάμε καλά"
¨κοίτα τον ουρανό φαίνονται όλα του τα αστέρια ... μέχρι και η γραμμή του γαλαξία..."
Που να το δεις αυτό στην πόλη... με τίποτε.
Ξαφνικά! Τσίμπησε! κοίτα το πρέπει να είναι καλό!
"Σήκωσε το είναι πάνω!!!"
Αρπάζει το καλάμι και τραβάει δυνατά ... Αυτό λυγίζει λες και θα σπάσει!... Μη γελιέστε ... με τόσα μέτρα μπετονιά και βάρος μπορεί να σε ξεγελάσει...
"Τι είναι;"
"Δεν ξέρω έρχεται βαρύ!"
"Σιγά σιγά μη το χάσεις! άσε λίγο τα φρένα!!!"
Να το παλεύει να ξεφύγει αλλά δεν μπορεί πια... Ασημένιο καλογυαλισμένο ασημικό, θησαυρός που άμα σε συμπαθήσει η θάλασσα σε αφήνει να το πάρεις μαζί σου.
"Πόσο είναι;;;"
"Χαρακωτός!!!" (σαργός)
"Ωραίο ψάρι!!!", "άντε γιατί όλο μουρμούρες βγάζουμε!"
"Πάλεψε καλά! ... είναι γύρο στα 250 gr"..."Καλό κομμάτι... το κρατάμε"
Πάλι ησυχία κάτι ψιλά τσιμπήματα και μέχρι τις δύο και μισή το βράδυ άλλα 4 -5 κομμάτια κοντά στο κιλό τα ψάρια στο σύνολο.

Δεν είναι το ψάρι, είναι η ευκαιρία του νιώθεις κοντά στην φύση, να φεύγεις και να αφήνεις μόνο τις πατημασιές σου.
Να παίρνεις μαζί σου όμως τον αέρα του καλοκαιριού, την ηρεμία, να νιώθεις οτι η υπομονή σου απέδωσε, οτι η θάλασσα σε αντάμειψε που ήρθες να περάσεις καλά και όχι για να της πάρεις κάτι... οτι ένιωσες για άλλη μία φορά ξεχωριστός και μοναδικός!!!
ΝΑΙ είμαι ο fisherman και η παρέα μου και περάσαμε καλά πάνω απο όλα και κέρδισα κάτι σήμερα.

ΥΓ Δεν λέω ψέματα ιδού και αποδείξεις !!!

Κυριακή 10 Αυγούστου 2008

Επιστοφή στην πραγματικότητα

Καλά ήταν αλλά όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν....
Περάσαμε όμορφα και ήσυχα σε ένα μέρος που αν και κάθε χρόνο βουλιάζει από κόσμο έχει και μέρη που είσαι σόλο... (αρκεί να βαφτίσεις το αμαξάκι σου jeep ...!).
Γυρνώντας όμως πίσω και μπαίνοντας ξανά σε ρυθμούς πόλης όσο και αν αυτή είναι άδεια ακόμη έχω να κάνω τις εξής παρατηρήσεις ...
Τι παθαίνει ο Έλλην που ξαφνικά από γιδοβοσκός γίνεται επιχειρηματίας? ΣΟΚ (χωρίς δέος..)

Έτσι πάθανε και οι Θασότες ... Ξαφνικά από τα κατσίκια και τα πρόβατα νοικιάζουν το πατρικό της μαμάς τους και χτίζουν επάνω στον αιγιαλό εκεί που σκάει το κύμα.
Η ασθένεια λέγεται Χαλκιδικίτιδα ! μιας που τα κρούσματα άναρχης δόμησης, οικοπεδοποίησης των πάντων ξεκίνησαν από εκεί!. Από εξυπηρέτηση μέτρια γενικότερα. Αποτελείς μέρος ενός ευρύτερου κύματος τουριστών που θα πάνε στο νησί πεινασμένοι για καλό φαΐ, όχι με την έννοια του φρέσκου αλλά με την έννοια οτι θα το φας δίπλα στην θάλασσα... Τώρα τι θα φας είναι άλλο θέμα.

Η έννοια της σταθερής πελατείας για αυτούς δεν υπάρχει, ή μάλλον έχουν δώσει λάθος ορισμό. Σταθερή πελατεία σε ένα τουριστικό μέρος δεν είναι ο ντόπιος ... σταθερή πελατεία είναι ο τουρίστας με την οικογένειά του που θα έρθει για 10 μέρες στο νησί και θα φάει στο μαγαζί σου τις 6 ! αφήνοντάς σου από 60 με 70 euro την φορά, και θα σε συστήσει στον επόμενο πελάτη! ... Αλλά πού να τα πιάσετε αυτά ... είναι ψιλά γράμματα ....

Τέλος πάντων καλά περάσαμε ξεκουραστήκαμε και αυτό που περιγράφω είναι τα πρώτα στάδια της παρακμής ενός τουριστικού θέρετρου που αναπτύσσεται άναρχα και με σκοπό το πρόσκαιρο κέρδος.

ΥΓ 1 Οι Χαλκιδικιότες είναι τυχεροί γιατί έχουν πλακώσει οι φραγγάδες από το ανατολικό block και τους αφήνουν λεφτά με ουρά (έμποροι όπλων, ηρωίνης κτλπ χε χε αστειεύομαι ...) γιατί από Έλληνες μόνο τα σαββατοκύριακα με καφέ από το σπίτι πηγαίνουμε...

ΥΓ 2 Ελπίζω να περάσετε όοοοοοοολοι πολύ καλά και να μην ανοίξετε το χαζοκούτι για πολλές μέρες.

ΥΓ 3 Θα γράψω και για το ψάρεμα κάτι αργότερα.

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

καλοκαίρι

Καλό καλοκαίρι σε όλους
Αλλά τι λέω... αφού όλοι στα ίδια μέρη πάμε διακοπές ... καλά ε; 'Εχει πολύ γέλιο...
Παραλία και καθώς είσαι ξαπλωμένος και καμαρώνεις το μισο κιλό που κατάφερες να χάσει όοολο το χειμώνα κοιτάς απέναντι και τι βλέπεις...
"Ρε συ αυτόν κάπου τον ξέρω"... "Αααα ναι ρε είναι ο απέναντι με την τρελή τη γυναίκα που απλώνει τα ρούχα ... ανάποδα (μπροστά τα στριγγάκια και πίσω οι φανέλες)"... Μετά από λίγο και άλλη μία γνωστή φάτσα ... Η περίεργη που μένει δύο τετράγωνα πιο κάτω και το fiatακι το πράσινο. Καλή κοπέλα αλλά λίγο νευρική στο τιμόνι...
Μέχρι το απόγευμα το έχει πάρει πιά χαμπάρι!!!
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ μία διεθνής συνωμοσία
ΟΛΗ Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ με παρακολουθούσε !!! και ήρθε εδώ μαζί μου διακοπές !!!
Δε το πιστεύω ...! Λές να μετακόμισε και το εργοστάσιο εδώ κοντά και δώ τ' αφεντικό μου !!!
Μπαααα.... αυτός δεν κάνει διακοπές σκεύτεται να τα ... πάρει μαζί του μπας και εξαγοράσει τον ... πορτιέρη .... (δεν το βλέπω αλλά που ξέρεις ... με τόση διαφθορά στο δημόσιο βίο...)

Εγώ λοιπόν αποφάσισα
Βρήκα μέρος στη Θάσο .... (αν θέλετε το πιστεύετε...)
Που δεν πιάνει ούτε το κινητό!!!!
Συνταγή επιτυχίας
1. Καλή παρέα
2. Το κορίτσι μου
3. Τα καλάμια μας (ψαρεύει και αυτή...)
4. Καρπούζι
5. Παντόφλα με... δάχτυλο
6. Και Θάλασσα

Άντε γιατί με κατηγορήσατε για πεσιμιστή και απαισιόδοξο
Κάθε άλλο θα έλεγα είμαι ακριβώς το αντίθετο (σε σημείο αφέλειας θα έλεγα...)

ΥΓ Ήθελα κάτι να πω περί της εορτής της δημοκρατίας, αλλά ένεκα του γεγονότος ότι αυτή δεν υφίσταται, ήτο ένα λαμπερό μνημόσυνο άντε ο θεός να τη συγχωρέσει...

Σάββατο 12 Ιουλίου 2008

Χαίρετε χαίρετε

Καλός σας βρήκαμε ... χαθήκαμε τελείως τι έγινε που ήσουνα τόσο καιρό...
Που να ήμουν δουλειές με φούντες ... Βούλιαξα σε ένα εργαστήριο και ένα γραφείο και δεν μπορώ να ξεφύγω ...

Ε τι να πεις και 'μεις μία απο τα ίδια μία πόρτα είμαστε και δεν βλεπόμαστε πια ούτε απο το μπαλκόνι

Αυτά έχει η ζωή ...

Αλλοι παν άλλοι έρχονται ... τα ίδια ένας κύκλος που σε γεμίζει μα αναμνήσεις ονόματα εικόνες παλιές παρέες, πλάκες, hobby και μία μέρα εκεί που νόμιζες οτι δεν θα αλλάξει τίποτε τότε καταλαβαίνεις ότι όλα αλλάζουν ότι κάτι συνέβη και δεν κάνεις πια αυτά που έκανες παλιά. Δεν είναι κακό ούτε και ασχημο... Συνεχίζεις να είσαι εσύ ...

Απλά η ζωή προχωράει και εσύ το ίδιο "γλιστράς" σιγά σιγά κινείσαι απλά δεν το καταλαβαίνεις.
Ετσι και εγώ κινούμαι σιγά σιγά
Δε βαριέσαι θα συνεχίζω να γράφω που και που ... όποτε μπορώ
Άμα διαβάζει κανείς καλά είναι
Εγώ πάντως γράφω για μένα ...

Τρίτη 3 Ιουνίου 2008

Χωρίς Τίτλο

Σήμερα όπως και κάθε μέρα ξεκίνησα να πάω στην δουλειά μου κατά τις 7 παρά δέκα το πρωί. Δεν περίμενα να δω αυτό τελικά είδα στον υπέροχο περιφερειακό της θεσσαλονίκης...
Ένας άνθρωπος νεκρός στη μέση του δρόμου χτυπημένος από αυτοκίνητο. Το θέαμα άσχημο και απάνθρωπο... Έδειχνε την φτήνια που η σάρκα μας είναι φτιαγμένη και πόσο πολύ πρέπει να την προσέχουμε για να είμαστε εδώ παρόντες και και υπάρχουμε.
Το θέμα δεν είναι το "τι είναι ο άνθρωπος"
Το θέμα είναι γιατί να χάνουμε έτσι τη ζωή μας...
Είναι άραγε τόσο απλό ένα οδικό ατύχημα;
Είναι άραγε τόσο απλό να αφαιρείς ένα κομμάτι της ιστορίας μίας κοινωνίας; (γιατί όλοι ένα κομμάτι της είμαστε)
Είναι άραγε τόσο απλό να στερείς τον κόσμο από μία ακόμη ελπίδα ότι κάτι καλό μπορούσε να κάνει αυτός που έφυγε;
Και ο λόγος ποιός;;;;
Και όλα αυτά γιατί ;....
Γιατί κάποιος δεν προνόησε να φτιάξει μία βοηθητική λωρίδα σε αυτό τον δρόμο, και άμα πάθεις κάτι είσαι αναγκασμένος να εκτεθείς σε ένα δρόμο ταχείας κυκλοφορίας ...
Δεν υπάρχει λοιπών δικαιοσύνη; Ποιος θα πληρώσει για το κακό έπαθε αυτή οικογένεια που έχασες τον άνθρωπό της.
Κανείς;;;;;
Πάλι κανείς ;;;;
Τι σόι άνθρωποι είμαστε επιτέλους....
Τι είναι αυτό που είδα σήμερα το πρωί στην περιφερειακή ...
Ένα κομμάτι σάρκα σκισμένη ;;;;....
Ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε και ανάσαινε, σκεύτοταν, μπορεί να ήταν δίπλα μου κάποια στιγμή σε ένα καφέ, σε μία συναυλία, ένα γλέντι, κάπου εκεί κοντά.
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΚΡΕΑΣ
ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Που τώρα πια δεν ζει γιατί κάποιος δεν προνόησε για την ασφάλειά του και δεν πρόκειται κανείς να του ζητήσει ευθύνες για τελικά είμαστε όλοι ένα κομμάτι κρέας...

Ώρα 6:50 το πρωί...
Νυσταγμένοι μπαίνουμε πίσω από τιμόνι και πάμε στην δουλειά μας
Ένα θανατηφόρο στο δρόμο μας...
"Ε και ... μία νέα θέση εργασίας άνοιξε..."

'Ενα κομμάτι κρέας ...

Τρίτη 27 Μαΐου 2008

Λίγες σκέψεις...

Η εισαγωγή

Μετά από το τρελό πήξιμο που τραβάω στη δουλειά προσπαθώ να βρώ λίγο χρόνο να γράψω. Αλλά αυτό δεν είναι πάντοτε εφικτό, πόσο μάλλον να επισκεφτώ κάποιον άλλο blogger. Βρέθηκα σε ένα χώρο (εργασιακό) που η διοίκηση αποφάσισε να κάνει την αλλαγή προσλαμβάνοντας νέο κόσμο με σκοπό να αλλάξει λίγο τα μέχρι τώρα δεδομένα. Προφίλ εταιρίας μεγάλη με προσωπικό άνω των 200 ατόμων με ικανότητες παραγωγής πολύ μεγαλύτερες από αυτές που είχα συνηθίσει να βλέπω. Ευθύνη πολύ μεγαλύτερη για μένα που προσλήφθηκα σαν υπεύθυνος διασφάλισης ποιότητας (ΟΥΑΟΥ!!!).

Η λογική

Ένας τεράστιος γίγαντας που έχει πια γεράσει. Η κουβέντα που ακούς από τους παλιούς είναι «αααα… αυτό δεν γίνεται …». Η παραγωγή έχει κάτσει και είναι σταθερή σε επίπεδα που από βιομηχανία που ήξερε να στοκάρει τώρα παράγει κατά παραγγελία.

Η σκέψη

Ναι ΟΚ η εμπειρία είναι ένα σημαντικό προτέρημα αλλά πότε αυτή συναντάει την στασιμότητα; Άραγε υπάρχει κανείς που τα έχει δοκιμάσει όλα, έτσι ώστε να πει «αυτό δεν γίνεται»;

Η συσχέτιση

Η καθημερινότητα μας είναι γεμάτη με ανθρώπους που … έχουν την εμπειρία!.

Σε ανθρώπους που έχουν την ιδέα είμαστε ελλιπείς.

Το Αποτέλεσμα - Συμπέρασμα

Το κορίτσι μου με κατηγορεί ότι σκέφτομαι σαν δεκαοχτάχρονος

Αυτό ελπίζω να μην αλλάξει ποτέ …

Γιατί τουλάχιστον δεν θα γεράσω …

Και δεν θα αποκτήσω «εμπειρία» ποτέ …

ΥΓ Ndn έχεις δίκιο … λίγος χρόνος πάντα υπάρχει …

Κυριακή 18 Μαΐου 2008

Οικολογική απεργία

Έχει περάσει καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά αλλά πιστέψτε με η νέα μου δουλειά είναι ιδιαιτέρως απαιτητική και δύσκολη ...! Τα λεφτά φυσικά είναι καλύτερα αλλά δεν στα δίνει κανείς τζάμπα ...(για την ομορφάδα μου!).
Τέλος πάντων...
Την προηγούμενη 7μάδα είχαμε τις απεργίες των φορτηγατζήδων και ο κόσμος ταλαιπωρούνταν για βρει βενζίνη. Εγώ πάλι μιας που ο κίτσος (το αμάξι μου) είναι παλιό δεν καίει αμόλυβδη και έβρισκα βενζίνη σχετικά εύκολα...(χε χε). Δεν γράφω όμως για να πω που βρήκα βενζίνη και που όχι αλλά για ένα άλλο φαινόμενο που παρουσιάστηκε εκείνες τις ημέρες.
Ξαφνικά οι δρόμοι άδειασαν η κίνηση ήταν φυσιολογική και έβλεπες δύο και τρεις ανθρώπους μέσα στα αυτοκίνητα κάθε πρωί. Οι ουρές στα φανάρια ελάχιστες και όμως όλοι ήταν στις θέσεις τους στην δουλειά. Πως έγινε πάλι αυτό το παράξενο δεν καταλαβαίνω... Γιατί δεν μπορεί να γίνει μόνιμα έτσι... Να πηγαίνουμε δηλαδή συνεταιρικά με ένα αυτοκίνητο στη δουλειά, δύο τρία άτομα.
Μέχρι το τέλος της απεργίας, όλοι είχαν βενζίνη για έκτακτη ανάγκη απλά δεν μετακινούσαν το όχημά τους και πήγαιναν πότε με του ένα και πότε με του άλλου. Εμένα πάντως με έκανε εντύπωση που μας έβγαλε από την "βόλεψη μας" το όλο σκηνικό και κατέληξα στο γεγονός ότι τελικά το αμάξι του καθενός είναι η προέκταση του σπιτιού του... μόλις δηλαδή μπαίνει στο κουρσάκι του νιώθει σπίτι του. Γιαυτό και το παίρνει κάθε μέρα.
Η κίνηση όμως αυτή έχει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα...
Για σκεφτείτε λίγο πόσο περισσότερο αργούμε να φτάσουμε σπίτια μας όταν παίρνουμε όλοι το αυτοκίνητο για να πάμε στην δουλειά μας... για να μην πω για την μόλυνση και τα άλλα συναφή .. εδέσματα που ακολουθούν.


Τετάρτη 30 Απριλίου 2008

Γεια σου Στέλιο…

Ήμουν δεν ήμουν 17 χρονό όταν ξεκίνησα να πηγαίνω προπόνηση… Ο προπονητής ένας τύπος με καραφλίτσα γυαλιά μυώδης με φαρδιές πλάτες αλλά όχι αυτό που λένε «σφίχτερμαν…». Τον θαυμάζαμε όλοι…

Πιτσιρίκια ντε τι περιμένεις…

Έβαζε τα γάντια του σάκου και όταν χτυπούσε το σάκο για να μας δήξει νόμιζες έστειλε κεραυνό. Τραντάζονταν ολόκληρο το γυμναστήριο. Πάντα χαμογελούσε πάντα είχε κάτι έξυπνο να μας πει… Παλικαράκια εμείς επάνω στην τρέλα τον πιστεύαμε! Έτσι έπρεπε…

Υπήρχαν στιγμές που λιποθυμούσαμε από την κούραση και η φωνή του μας κρατούσε όρθιους. Τον πιστεύαμε ήταν αυτός που όταν ανεβήκαμε για πρώτη φορά «στο λάκκο με τα φίδια» όπως τον έλεγε μας έδινε κουράγιο.

Όταν χάναμε και κατεβαίναμε χτυπημένοι με κάνα μάτι βουλωμένο μας έλεγε…

«Έλα ρε γοητεία είναι … θα τις τρελάνεις τις γκόμενες…!» (δεν είχε και άδικο… περίεργες που είστε οι γυναίκες…).

Μας μάθαινε να ήμαστε ήρεμοι, συγκρατημένοι, ότι αυτό που κάνουμε είναι άθλημα και όχι ξύλο του δρόμου.

«αν μάθω ότι πλακωθήκατε σε καμιά καφετέρια θα σας δείρω εγώ!!!». Φώναζε…

και εμείς τον ακούγαμε. Ξέραμε ότι αν χτυπήσουμε κάποιον θα του κάνουμε σίγουρα ζημιά και αυτό μας έκανε ποιο ώριμους και συνετούς… λίγο ποιο άντρες ας πούμε.

Πηγαίναμε για τα τουρνουά 6 παιδαρέλια με την σακαράκα του και στο δρόμο έβαζε ποντικά στη διαπασών και έκανε πλάκα με τα κοριτσάκια! «Είναι τρελός ο αρχηγός» λέγαμε. Ήταν τρελός ο αρχηγός.

Το καταραμένο το ουίσκι το είχε πάντα δίπλα του από τότε… ακόμη και στην προπόνηση. Τι το ήθελε συνέχεια μαζί του; … Γιατί;…

Το 1999 έφυγε από την Θεσσαλονίκη … διορίστηκε στην Αθήνα γυμναστής.

Εχθές το μεσημέρι βρήκα ένα φίλο μου :

«Τά μαθες; Πέθανε ο Στέλιος…»

«Όχι ρε γαμώτο … από τι;!»

«Κύρωση του ύπατος… έπινε πολύ…»

Γεια σου Στέλιο… Θα είσαι πάντα κοντά μας γιατί ή ζωή είναι ένα ρινγκ και πρέπει να σέβεσαι τον αντίπαλο αλλά να βγεις από αυτό νικητής.

Για τον προπονητή μου το Στέλιο Σταφυλαράκη βαλκανιονίκη στα 75 κιλά (αν δε κάνω λάθος) στα χρόνια που το ντοπάρισμα ήταν ανέκδοτο.

Στον άνθρωπο που μας έδειξε πώς να παλεύουμε να χάνουμε και να νικάμε πάντοτε με παρρησία, αξιοπρέπεια και σεβασμό.

Πέμπτη 17 Απριλίου 2008

Καιρό έχουμε να τα πούμε...

Καιρό έχουμε να τα πούμε. Δεν έγραφα τόσο καιρό λόγο φόρτου εργασίας και τρελής κούρασης. Δεν έχω καμία όρεξη για ακόμη μία φορά να γράψω για πολιτική μιας που ότι και να πούμε πάλι στα ίδια καταλήγουμε.

Αν δε το καταλάβατε μπήκε η άνοιξη (τσιου τσιου…). Το γνωρίζεται φυσικά ότι η άνοιξη είναι η εποχή που συμβαίνουν πολλά ωραία πράγματα όπως το ότι μεγαλώνει η μέρα, ανθίζουν τα λουλούδια, γλυκαίνει ο καιρός και τέτοια πράγματα.

Εγώ δεν θα σταθώ στα όμορφα λιβάδια και τις πράσινες κορφές… Θα κοιτάξω την γη το χώμα τους βλαστούς, το ένα και μοναδικό λουλούδι κάπου χαμένο μέσα σε έναν κάμπο γεμάτο αγριόχορτα. Θα κοιτάξω την λεπτομέρεια και την σοφία της κατασκευής του την ομορφιά και την συμμετρία της ρίζας του το άρωμα που αναδύει η γη που το περιβάλλει. Θα σας θυμίσω εδώ κάτι που έγραψα παλιότερα: ότι όλος αυτός ο τεράστιος, δαιδαλώδης, πανικόβλητος κόσμος που ζούμε στηρίζεται σε κάτι τέτοιες μικρές λεπτομέρειες. Η ομορφιά, η σοφία, η τελειότητα κρύβεται με σε μικρά πράγματα… στα ελάχιστα.

Κάποτε κάπου σε ένα ταβερνάκι στη Λήμνο ξεστόμισα (επιτέλους!) κάτι σοφό στο κατά τα άλλα ηλίθιο μυαλό μου…
«Ο θεός ψάχνοντας να κρύψει όλη την σοφία της γεύσης, της ομορφιάς της θάλασσας, έσκυψε πάνω από την ταπεινή σαρδελίτσα και της έδωσε όλα αυτά τα χαρίσματα.
Μετά έβαλε τους ανθρώπους να την δοκιμάσουν μπας και καταλάβουν και αυτοί που κρύβεται η πραγματική αλήθεια, γεύση, και ομορφιά, εμείς όμως ακόμη κυνηγάμε τα φαγκριά…».

Η ομορφιά, η σοφία, η αλήθεια δεν είναι στα μεγάλα, στα φανταχτερά και επιβλητικά…! Είναι κρυμμένη στα μικρά και ταπεινά… Στη ρίζα ενός λουλουδιού, στο μίσχο του αγριόχορτου, και γιατί όχι στη μικρή, ντελικάτη, γυαλιστερή σαρδελίτσα …

Αυτή την άνοιξη ψάξτε να βρείτε την αλήθεια σας στα μικρά που ξεχάσατε, που έχετε ως δεδομένα και δεν δίνετε σημασία… και όμως αυτά είναι που σας κρατάνε ζωντανούς να μπορείτε να κοιτάτε μακριά…

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

Ντόπιγκ αλα Ελληνικά...

Όπα ρε παιδιά! ...
Τι έγινε τους πιάσανε για ντοπιγκ!!! (και γ... τα αγγλικά μου).
Άντε ρε είμαστε σοβαροί πως γίνεται αυτό...! Αδύνατον... δεν το πιστεύω...
Τέτοια κακά παιδιά είναι; φτου τους μπρε... φτου τους!!!
Τώρα τα ξεχάσαμε όλα... ασφαλιστικό, παιδεία, ακρίβεια... Τώρα όλοι θα γίνουν ειδικοί στο ντόπιγκ. Πως το παίρνουν πόσο παίρνουν από ... που το παίρνουν και τέτοια. Ο Ιακόβου φονιάς κακούργος... τα παιδιά του από τσολιάδες κωλο-Αλβανοί και βρομο-Ρώσοι δεν είναι πια Έλληνες είναι να μην πω τι είναι. Καλά τώρα ξύπνησαν τα κανάλια για να ασχοληθούν με το θέμα; Την έκθεση που έκανε η βουλή για το θέμα της Θάνου και Κεντέρη την ξεχάσαν;
Αλλά τι λέω;... Τότε δεν ήταν της μόδας δεν θα ασχολούνταν κανείς ... Άλλωστε τότε όλοι θέλανε να το ξεχάσουν, χάναμε λεφτά βλέπεις...
Τώρα ξαφνικά η γιαγιά αφήνει το πλεκτό της για άλλη μία φορά κοιτάει την τηλεόραση και αναφωνεί ενβρόντιτη "φτου σας παλιόπαιδα !!!... μας προδώσατε". Ξέχασε όταν σηκώθηκε με το ζόρι από την καρέκλα που κάθεται για πανηγυρίσει ένα μετάλλιο το 2004 που ένα τέτοιο παλιόπαιδο χάρισε στην Ελλάδα. Δεν γνωρίζει ότι η μόνη ελπίδα αυτού του παιδιού είναι ο αθλητισμός γιατί αλλιώς θα πεθάνει στην ψάθα, ξέχασε ή μάλλον κάνει πως δεν ξέρει οτι όλοι οι αθλητές του επιπέδου στον κόσμο χαπακώνονται απλά στην Ελλάδα δεν έχουμε Σούδα για κρύψουμε τους αθλητές μας όπως οι Αμερικανοί το 2004...!!! (ποια WADA ούτε ο sport billy δεν μπαίνει εκεί μέσα!).
Απλά τα πράγματα ...
προπονητές και αθλητές πουλάνε τη ζωή τους μπροστά στη χαρά ενός μεταλλίου.
Γιατί για εμάς τους θεατές και φιλάθλους το μετάλλιο εἰναι αυτό που αξίζει. Μόνο η νίκη!
Ποιος τον δίνει σημασία τον δεύτερο... δε πα να ψοφήσει ...
Γι' αυτό σας λέω ... ας πεθάνουν μερικοί για πάρτι μας ... για να χαρούμε εμείς ...
Να πάρουμε όλο βουλιμία ένα κομμάτι πίτσα και μία coca cola στο χέρι και να φωνάξουμε δυνατά "ΜΠΡΑΒΟ ΤΣΟΛΙΑ ΜΟΥ!!!... ΜΠΡΑΒΟ KΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ ΠΡΟΝΗΤΑΡΑ ΜΟΥ" και αν αυτό το παλικαράκι αύριο πεθάνει στα 30 του; ...
Ποιος τον θυμάται αυτόν τώρα...
Πέθανε για ένα κομμάτι πίτσα...
Αθλητής είναι αυτός που προσπαθεί και όχι αυτός που παίρνει μετάλλια...
Αυτόν πρέπει να χειροκροτάμε...

Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

ΝΑΤΟ ... το ΒΕΤΟ ...

Μετά από την φλασιά που τράβηξα με την Θεσσαλονίκη να γράψω ακι κάτι για τις εξελίξεις με την ονομασία...
Βέτο λέει ασκήσαμε στο ΝΑΤΟ για την ένταξη των Σκοπίων. Το θεωρούμε αυτό επιτυχία! Δηλαδή τι... δεν μπορέσαμε να πείσουμε τον κόσμο οτι για εμάς η ιστορία υπάρχει και έχει βαθιά τις ρίζες της στο παρελθόν και έτσι αποφασίσαμε να κλείσουμε δυνατά την πόρτα στα μούτρα των σκοπιανών. Μωρε μπράβο μας! Τέλεια! Τέτοια πολιτική ικανότητα ποτέ ξανά στο παρελθόν. Σκέτο κέντημα!!!
Μετά τι κάνουμε ομως; Δεν μπορούμε να ασκήσουμε ΒΕΤΟ ξανά για το ίδιο θέμα... Παίξαμε το τελευταίο μας χαρτί σε μία σειρά από αποτυχημένες πολιτικές ετών που οδήγησαν την χώρα στο σημείο αυτό. Κανείς δεν νοιάστηκε τόσα χρόνια να κάνει μία καμπάνια στο εξωτερικό για το θέμα της ιστορίας του τόπου μου. Δεν λέω ότι εγώ ή ο δίπλα είναι γνήσιος Μακεδόνας και τέτοιες μπαρούφες (εγώ δεν είμαι) αλλά για τον τόπο ρε γαμώτο. Ότι δηλαδή εδαφικά η Μακεδονία ανήκει κατά ένα μεγάλο μέρος της στην Ελλάδα. Τώρα το ποιος είναι Μακεδόνας και ποιος όχι αυτό είναι μεγάλη ιστορία.
Τόσα χρόνια με ΠαΣοΚ για να μη μας πουν εθνικιστές το παίζαμε αδιάφοροι και καλά πολίτες του κόσμου. Οι δεξιοί το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να ντύνουν τα λαμόγια τους με χλαμίδες και περικεφαλαίες και να μηλάν για δήθεν αλύτρωτες πατρίδες και φτάσαμε ως εδώ.
Θύματα μιας ξενόφερτης πολιτικής που τροφοδοτεί με πλαστή εθνική συνείδηση μία χούφτα ανθρώπους μόνο και μόνο για να σχηματίσει ένα μικρό κατά τα άλλα ασήμαντο κρατίδιο ικανό όμως να αποτελέσει το μαντρόσκυλο της περιοχής μαζί με το Κόσοβο.
Το ευχάριστο στην υπόθεση είναι οτι το φιλαράκι μου ο Βους... (συγνώμη ο Μπούς ήθελα να πω..) πήρε το μήνυμα από το ΝΑΤΟ... και ιδού η μετάφραση...
" Μεγάλε σε βαρεθήκαμε τόσα χρόνια να μας πασάρεις τα λαμόγια σου... Έτσι και αλλιώς δεν βγαίνεις ξανά ... το κουβαδάκι σου και σε άλλη παραλία..."

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

Ξεσσαλονίκη

¨Εγώ θα φύγω από εδώ...¨ το έχω γράψει τόσες πολλές πολλές φορές.
Δεν πρέπει να ξεχνάω όμως τις στιγμές που η πόλη αυτή μου χάρισε...
18 Χρονών μαγκάκος, αλανάκι (κάκγουρας), χωρίς μηχανάκι όμως. Με παρέα ένα φιλαράκι παλιό Αύγουστο μήνα αγναντεύαμε το λιμάνι ακούγοντας Ξηλούρη ¨Χίλια μύρια κύματα¨...
Παραλία Θεσσαλονίκης τσακαλοπαρέα να μπούμε σε καφετέρια της παραλίας... τρώμε πόρτα!... φεύγουμε πάμε λευκό πύργο με κουτάκια μπύρες και σπόρια μέχρι το πρωί.
Φοιτητής πλατεία Ναβαρίνου, κολλάμε σε μία παρέα με κιθάρα ... ρετσίνες τσιγάρα (κανονικά πάντα!!). 1:00 το βράδυ αστυνομία μας διώχνει, πάμε στα αρχαία πίσω. Τρεις η ώρα το πρωί άντε να βρεις ταξί να σε πάει Κάστρα. (Μαλί μακρύ, μούσι και ρετσινίλα...).
Φοιτητής πάλι Κασσάνδρου οβελιστήριον ¨Γιαννούλα¨. 15 άτομα παρέα γλέντι τρελό με ένα juke Box (έτσι γράφεται;).
Κάστρα η θέα της πόλης, χιλιάδες φωτάκια που πίσω τους έχουν κρυμμένη μία ιστορία, ένα δράμα, ένα γέλιο, μία στεναχώρια, μία χαρά.
Όλα αυτά κάτω από την ερωτική, γλυκιά, ελαφριά ομίχλη της. Μία όμορφη πενηντάρα που δε κρύβει τα χρόνια της. Που ξέρει να υπομένει τον μετανάστη από την Γεωργία, τον κάκγουρα με το τρελό γούβερ στο φτιαγμένο opel manta από τον Δενδροπόταμο, και ξέρει να κρύβει ποιήματα και μελωδίες στον όμορφο ελκυστικό κόρφο της.
Ο λευκός σου πύργος θα κρύβετε πάντοτε πίσω από ένα λευκό τούλι φτιαγμένο από Ήλιο και ομίχλη και καθώς περπατάς προς το μέρος τους θα αναρωτιέσαι ¨πως μπορείς και μου χαμογελάς ακόμη; ... Σου έχουμε κάνει τόσα πολλά... ¨.

ΥΓ Εγώ θα φύγω κάποια μέρα...
Τότε θα σε θυμάμαι σαν μία παλιά αγαπημένη

Σάββατο 22 Μαρτίου 2008

Εμπειρίες

Εχθές είχα την ατυχία να κατέβω στο κέντρο χωρίς να ξέρω ότι έχουν στάση τα αστικά από τις 8 το βράδυ έως το πρωί. Έφαγα την φρίκη του αιώνα!!!
Κόσμος να ψάχνει για ένα ταξί! Αλλόφρονες παππούδες να σε κοιτούν με ένα μάτι! Ταρίφες (που κατά τα άλλα τους συμπαθώ) να διαλέγουν κούρσες! Ένας χαμός!. Το ωραίο ανοιξιάτικο βραδάκι μετατράπηκε σε έναν αγώνα επιβίωσης. Τα χαμογελαστά πρόσωπα των ανθρώπων που αντιλαμβάνονται οτι έρχεται η άνοιξη και χαίρονται μετατράπηκε σε αγώνας επιβίωσης. Ξεδιπλώθηκε μπροστά μου η πραγματική φύση του ανθρώπου. Αυτή του ανταγωνιστή, του κυνηγού!. Δεν νοιάζονταν κανένας για κανένα! Μέσα σε μία τεράστια πόλη που θυμίζει χαβούζα με την μεγαλύτερη μόλυνση από όλη την Ευρώπη, με το λιγότερο πράσινο ανά κάτοικο, με την ανυπαρξία από πάρκα και τα βρόμικα πεζοδρόμια ο κόσμος δεν μπορεί να διαφέρει πολύ.
Έχουμε γίνει ένα με τα βρόμικα πεζοδρόμια και τη μιζέρια του τσιμέντου. Είμαστε το ίδιο ψυχροί με τους τοίχους που γράφουν ανούσια συνθήματα και αυτό βγαίνει κάθε φορά που βρισκόμαστε σε μία δύσκολη κατάσταση. Ξεχνάμε τη έγκυο δίπλα μας που ψάχνει και αυτή για ένα ταξί, το παππού που έχει μπαστουνάκι για να σταθεί, το παιδάκι στην στάση που σκοτώθηκε πριν 2 μήνες περίπου γιατί το πλήθος το έσπρωξε στις ρόδες του αστικού...
Λίγο πιο κάτω ένας ταρίφας πιάστηκε στα χέρια με έναν φουσκωτό τύπο για ένα δύο μέτρα σε μία διασταύρωση … έπεσαν κάτι ψιλές … ο κόσμος κοιτούσε αδιάφορα. Έψαχνε τρόπο να πάει σπίτι του.
Η μοναξιά της μεγαλούπολης μας έχει κερδίσει. Ζούμε συνωστισμένοι σε απάνθρωπα κλουβιά, φυλακισμένοι στον κόσμο μας που ξεκινάει από την πόρτα του σπιτιού μας και καταλήγει στην τηλεόραση και τον υπολογιστή μας. Απομονωμένοι στην καθημερινότητά μας, ανίκανοι να μοιραστούμε οτιδήποτε άλλο με τον κόσμο γύρω μας αν δεν τον ξέρουμε προσωπικά. Αδύναμοι να συμβιώσουμε.
Φτάσαμε το σημείο να ζούμε σε τεράστιες πόλεις και όμως να είμαστε τόσο μακριά ο ένας από τον άλλο, που όταν οι συνθήκες απαιτούν κοινωνικότητα και συνεργασία εμείς να μη μπορούμε να ανταπεξέλθουμε.
Ένα σας λέω … Όταν εμένα με βρει το εγκεφαλικό ή η ανακοπή καρδιάς και δω τελικά «τα ραδίκια ανάποδα» θέλω το τελευταίο πράγμα που θα δω να είναι ή δέντρα ή καλύτερα θάλασσα … και όχι τα απλωμένα βρακιά της απέναντι…

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008

Πολιτικό σχόλιο

Δεν ανήκω στους Παπανδρεϊκούς ούτε και στους Βενιζελικούς όπως μερικοί φαντάζονται ή υποθέτουν. Ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν στον σοσιαλισμό και δεν ξέρουν αν το κόμμα που ψηφίζουν είναι ακόμη σοσιαλιστικό ή όχι. Αυτό που κρατάω εγώ από το όλο συνέδριο είναι η φράση που επικράτησε στο τέλος «έξω οι ex από το πολιτικό συμβούλιο!» Αυτό ναι! είναι αρχηγική κίνηση. Είναι μία στροφή που ελπίζω να ολοκληρωθεί.
Συνδυάζεται άριστα και με τον ρόλο του εκάστοτε εκλεγμένου στη βουλή ανθρώπου. Τι εννοώ;
Πολύ απλά ο βουλευτής είναι ο άνθρωπος εκείνος που εμείς ψηφίζουμε – επιλέγουμε να κάνει μία δουλειά: Να διοικήσει. Είναι, με άλλα λόγια υπάλληλός μας και όχι αφεντικό.
Εμείς ! Του λέμε τι να κάνει ανεξάρτητα από τα λεφτά που του δίνουμε. Την πολιτική που θα εφαρμόσει την επιλέγουμε εμείς όχι αυτός από μόνος του. Βάση αυτού δεν έχει καμία θέση σε ένα πολιτικό συμβούλιο που ανήκει σε ένα κόμμα που στηρίζεται στο λαό.
Μακάρι να λειτουργήσει σωστά το νέο σχήμα γιατί το... πλοίο μπάζει νερά...!

Τρίτη 11 Μαρτίου 2008

Στιγμές ...

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που νομίζουμε οτι θα τα χάσουμε όλα...
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή του κάθε ένα μας που νομίζουμε οτι όλα κρέμονται σε μία κλωστή, και οτι απο σε στιγμή σε στιγμή θα καταρρεύσει όλο αυτό που εμείς θεωρούμε κόσμος μας. Μία στιμγή που το βλέπεις να έρχεται ... Μία σκοτεινιά απο το βάθος του ορίζοντα που κάνει τα κύμμα τα να αφρίζουν τη θάλασσα σκοτεινή, να φουσκώνει θαρείς και είναι ζωντανή σα δράκος που λυσσομανάει αχόρταγα και προσπαθεί να σε καταπιεί να σε κατασπαράξει, να σε εξαφανίσει έτσι απλά αδιαφορώντας το πόσο σημαντικός νιώθεις ή νομίζεις οτι είσαι. Υπάρχουν στιγμές που ο ουρανός είναι τόσο βαρύς που δεν μπορείς να κρυφτείς πουθενά θα σε βρεί! θα σε τιμωρήσει! δεν θα σε συγχωρέσει όπως εσύ δεν συγχώρεσες κάποτε. Είναι στιγμές που τα όνειρά σου καταρρέουν δεν υπάρχουν πιά ... σκορπίσαν.
Είναι στιγμές που νιώθεις οτι θέλεις να γίνεις πάλι παιδί και να πείς "έλα μωρέ συγχώραμε δεν το ήθελα δώσε μου μία ευκαιρία... ακόμη" και ξέρεις ότι δεν θα την έχεις γιατί είχες στη ζωή σου αρκετές. Είναι στιγμές που το κύμα σε καταπίνει και η ζωή σου περνά μπροστά απο τα μάτια σου και σκέφτεσαι πότε έχεις κάνει ένα τόσο σοβαρό κακό για να το πληρώνεις τόσο ακριβά ... τόσο αμείλικτα
Και όταν το κύμα σε σκεπάζει και ο αχός χάνεται μέσα στο βουβό κύμα που σε στροβιλίζει ξέρεις πιά οτι, ότι ήταν να πάθεις το έπαθες ότι έκανες το πλήρωσες ... ακριβά ή φτηνά το πλήρωσες πάντως..
Και μετά κάπια στιγμή το μυαλό φεύγει απο την σάρκα σου που ακόμη ταλαιπωρείται από την οργή της τιμωρίας. Ανεβαίνει ψηλά ... κοιτάει την θάλασσα και το κορμί γίνεται μία ασήμαντη τελεία στο απέραντο γαλάζιο.
Και τότε βλέπεις οτι δεν είσαι μοναδικός...
Δεν είναι αυτή η μεγαλύτερη τιμωρία του κόσμου...
Κοιτάς και βλέπεις άλλους που περάσαν χειρότερα και τους βλέπεις να σηκώνονται...
Να στέκονται στα πόδια τους, να προσπαθούν ξανά...
Βλέπεις οτι το δικό σου "βουνό", ο Γολγοθάς σου δεν είναι ο μεγαλύτερος της γής
Απλά είναι η πιό μεγάλη δοκιμασία που είχες ποτέ
Και τότε ...
Μόλις το κύμα σε ξεβράζει στη αμμουδιά ματωμένο, μελανό απο τα χτυπήματα, τότε γυρνάς στο κορμί σου και με μιά κίνηση σφίγγεις τις γροθιές σου και σηκώνεσαι.
"'Οχι ρε ! δεν θα το βάλω κάτω ! δε θα με φάτε έτσι εύκολα εμένα...!"
Και το ξέρεις μέσα σου βαθιά οτι θα νικήσεις στο τέλος ότι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου σου απλά σκόνταψες και αυτό σε βοήθησε να κάνεις δυο βήματα παραπάνω μπροστά!
Το ξέρεις οτι θα κερδίσεις. Οτι αυτό που έζησες ή ζείς δεν είναι η πρώτη ή η τελευταία φορά που θα το δείς να γίνετε είτε σε εσένα είτε σε κάποιον άλλο.
Να παλεύεις πάντα! και ας ξέρεις οτι θα χάσεις!
Να παλεύεις γιατί πάντοτε κερδίζεις πολλά όταν δεν παραδίνεσαι!
Να προσπαθείς να σηκώνεσαι πάντοτε οταν η τύχη σε χτυπάει ξανά και ξανά!
Να ορμάς στον εχθρό σου ακόμη και όταν τα όπλα σου έχουν πιά χαλάσει!
Να του ορμάς με τα νύχια...
Με τα δόντια...
Αφιερωμένο σε σ'αυτόν που έμαθε να έχει καπετάνιο τ' ονειρό του.

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008

Πολιτικό Σχόλιο…

Όλοι παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό την άνοδο του Συνασπισμού της αριστεράς και άλλοτε με σιγουριά για τις δικές μας θέσεις, άλλοτε με ανησυχία σχολιάζουμε το τα εκάστοτε γεγονότα που φέρνουν το συγκεκριμένο ζήτημα στην επιφάνεια.
Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε μία συντονισμένη προσπάθεια προβολής το προέδρου κ. Τσιπρα ο οποίος εμφανίζεται σε κάθε εκδήλωση και διαμαρτυρία που υπάρχει. Ο σκοπός του φυσικά δεν είναι άλλος από το να προβληθεί σαν το παιδί του λαού τον απλό καθημερινό αγωνιστή που είναι νέος μεν αλλά έχει άποψη και ικανότητα να ηγηθεί κάποια στιγμή (πραγματικά εννοώ) μίας παράταξης.
Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη δεν λέει να ξεκολλήσει από το τέλμα των τελευταίων ετών φαντάζει κουρασμένο, ακόμη βρόμικο και συντεχνιακό. Με φατριές και ομαδάρχες που κάνουν αυτό που θέλουν αυτοί. Η ηγεσία περιμένει το συνέδριο για να ορθοποδήσει. Αδύνατο λέω εγώ. Τα συνέδρια δεν ήταν ποτέ και δεν θα είναι ποτέ τίποτε άλλο από ένα σύνολο από μικρές συμφωνίες μεταξύ των φατριών έτσι ώστε να συνεχίζει να υπάρχει μία ενιαία γραμμή σε ένα κόμμα.
Το κλήμα συνεχίζει να είναι πολύ βαρύ και στις τοπικές κοινωνίες. Άκουσα πρόσφατα ότι η εποχή αυτή θυμίζει την εποχή που διαλύθηκε η Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου. Δεν είναι και μακριά από την αλήθεια τέτοια σενάρια. Το ΠΑΣΟΚ μοιάζει κουρασμένο να ανίκανο να αντιδράσει. Αποτελεί ένα κομμάτι της διεφθαρμένης εξουσίας και όχι την λύση (όπως παλιότερα). Η πολιτική ζωή μας μοιάζει με ταινία γυρισμένη σε φυλακή όπου κουμάντο κάνει ο δεσμοφύλακας (ΝΔ) και ο μοναδικός αντίπαλός του (ΠΑΣΟΚ) που θα μπορούσε να προκαλέσει ανταρσία, είναι πολύ γέρος και απογοητευμένος για να εμπνεύσει.
Στο σημείο αυτό έρχεται το ρεύμα του Συνασπισμού όπου κατά τα φαινόμενα φαίνεται να αποσπά ένα σοβαρό κομμάτι του κεντροαριστερού κόσμου. Είναι δεδομένο ότι η στροφή του κόσμου προς το κόμμα του συνασπισμού οφείλεται κυρίως στην δυσαρέσκειά του. Τα πράγματα όμως μπορεί εξελιχθούν πολύ αρνητικά για το ΠΑΣΟΚ αν ο Συνασπισμός αρχίζει να «κατεβάζει» προτάσεις και προγράμματα. Τότε τα πράγματα θα αλλάξουν γιατί το ποσοστό που απέσπασε από το κέντρο ο ΣΥΝ δεν θα ξαναγυρίσει πίσω για πλέον θα έχει αποκτήσει επιχειρήματα για να στηρίξει την στάση του και επιλογή του.
Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται εγκλωβισμένο ανάμεσα στην λάθος επιλογή πολιτικής γραμμής των τελευταίων χρόνων και στις αριστερές του καταβολές που δεν μπορεί ούτε να αρνηθεί αλλά ούτε και να επιτεθεί. Το αδιέξοδο είναι μάλλον μεγάλο και η αλλαγή πλεύσης όσο περνάει ο χρόνος δύσκολη.

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

Σημαντικά πράγματα στην ζωή που ξεχνάμε!

Υπάρχουν πράγματα στην ζωή που είναι σημαντικά!
Υπάρχουν και πράγματα που είναι τόσο πολύ σπουδαία που πολλές φορές τα ξεχνάμε.
Κάποιοι άνθρωποι αυτά δεν τα έχουν...
Η ζωή ας πούμε... η καθημερινότητα όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε ... για κάποιους δεν υπάρχει. Άκουσα για ένα blog στην τηλεόραση σήμερα το βράδυ και θέλω να σας βάλω στο τριπάκι να σκεφτούμε όλοι μαζί αν μπορούμε να κάνουμε κάτι.
Το blog είναι εδώ καθώς επίσης και δεξιά στα link μου.
Αν το blogging είναι η ελεύθερη έκφραση και δράση του ανώνυμου απλού ανθρώπου είναι μία ακόμη ευκαιρία να το αποδείξουμε

There are things in life that make her important. There are things in life so important that we tend to forget !!!
These things are not common for every body...
For example every day's life is not common for everybody. I heard about a blog today and want to force you (in some way) to think wat can we do for them.
Ι have a link added on my blog so you can visit and read it yourself...
If blogging represents the free expression and action of simple-mind ... anonymous people, here is a chance to prove it

ΥΓ Συγνώμη αν η μετάφραση είναι χάλια ...! Την έκανα στο "πόδι"...

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

TV vs Bloggers

Βρε πως τα φέρνει η τύχη καμιά φορά και συμβαίνουν και πράγματα περίεργα στην κοινωνία την άδικη βρε παιδί μου. Το ψάχνανε καιρό να τον βρούν τον κακό της υπόθεσης και τον βρήκαν! PRESS – GR ! σου λέει τυπάκος περίεργος και κατ’ εμέ δυσφήμηση για όλους τους blogάδες… Το να βρίζεις και να συκοφαντείς είναι κακό! Ότι πείς πρέπει να έχεις αποδείξεις … όχι χαζά χαμένα που λένε … Ο τυπάκος έλεγε ότι του ερχόταν στο κεφάλι ή ότι άκουγε σαν φήμη από εδώ και εκεί και το έγραφε! Μας έχει κάνει όλους ζημιά και μάλιστα μεγάλη. Όχι γιατί το επιδίωξε αυτός αλλά γιατί το εκμεταλλεύτηκαν τα κανάλια.
Τι εννοώ τώρα μ’ αυτό που λέω θα μου πείτε…
Είναι απλό! Δώσαν βήμα (παράθυρο) σε έναν περίεργο τύπο για να εκπροσωπήσουν όλους εμάς! Βρήκαν λοιπόν τον «τρελό του χωριού» κατά τα δικά τους δεδομένα και ξεφτιλίζουν όλους εμάς! Στο ντούκου πέρασε η συγκέντρωση για τις φωτιές! Στο ντούκου πέρασε η ιστορία με το παλικάρι που το χτύπησε αυτοκίνητο! Όλα στον αέρα!
Τον βγάζουν στα παράθυρα μόνο και μόνο για να απαξιώσουν ένα κίνημα που αρχίζει να απειλεί το μονοπώλιο τους! Μας βάζουν όλους στο ίδιο σακί! Δεν χωράμε στο κάτω κάτω!
Τώρα όλοι φοβούνται να γράψουν καθαρά για να μην τρέχουν στα δικαστήρια…
Ξέρετε όμως κάτι;;;;
Η αρνητική κριτική από ανθρώπους τόσο διεφθαρμένους όσο αυτοί της τηλεόρασης τελικά θα το δείτε … θα μας κάνει καλό!!!

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

S O S !!!!

Αυτό αποτελέι αναδημοσίευση απο ενα φιλικό bolg παρακαλώ διαβάστε το αξίζει τον κόπο και αναδημοσιεύστε το και εσείς

"Είμαι πατέρας 3 αγοριών. Ο μικρός μου γυιός, σήμερα 26, είναι στα ναρκωτικά, στην ηρωίνη, από τα 16, από το σχολείο. Κατ' ευθεία στην ηρωίνη, τίποτα άλλο.Είμαστε μιά διαλυμένη οικογένεια, όπου ο πόνος είναι παντού και πάντα, 24 ώρες την ημέρα.Η γυναίκα μου, σε βαριά κατάθλιψη, με χάπια, σχεδόν σε καταστολή. Ο μεγάλος μου γυιός φευγάτος, δική του οικογένεια, δικό του σπίτι, μακρυά από εμάς, μακρυά απ' τον πόνο. Θέλει να βοηθήσει, μα δεν μπορεί. Θέλει να μας βλέπει, μα δεν μπορεί. Οποτε έρχεται στο σπίτι, κοιτάζει τη μάνα του, βάζει τα κλάμματα και φεύγει.Μόνος εγώ, με την βαρειά υποχρέωση να ζήσω. Να αντέξω, γιά φροντίσω όσο μπορώ, τη γυναίκα μου, να υποστηρίξω το γυιό μου. Δεν ξέρω πιά λέξη περιγράφει την καθημερινή προσπάθεια, την γύρα στις γειτονιές ψάχνοντας τα παγκάκια, τις σκοτεινές γωνιές, τα γνωστά στέκια, με μία μονο ελπίδα: "Ας είναι, θεέ μου ζωντανός, τίποτα άλλο".Τρεις φορές σε κώμα, τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Εγώ και το ασθενοφόρο, ούτε ο αδερφός του εκεί, δεν άντεχει, δεν φταίει.Η ζωή -ας την πούμε ζωή- στο σπίτι, διαρκής προφύλαξη, μην κλέψει, μην πουλήσει πράγματα, μην βρεί λεφτά, για τη δόση. Σκοπός της ζωής του είναι μόνο η δόση. Τίποτα άλλο, και με όποιο μέσο. Αγωνία μην τον πιάσουν να εμπορεύεται: 20 χρόνια καταδίκη, φίλος του στο δράμα. Το τεράστιο δίλημμα γιά μένα: Οχι λεφτά, λένε οι γιατροί. Και τι? Αν μείνει χωρίς λεφτά, δεν θα κλέψει, δεν θα εμπορευτεί?4 προγράμμματα απεξάρτησης, κάποια τα άφησε στη μέση, κάποια τα τέλειωσε. Ενθουσιασμός, νομίζαμε ότι τα κατάφερε, και σε λίγες μέρες τα ίδια, πάλι πίσω, πάντα από τον ουρανό στα τάρταρα, πάλι στη χρήση.Εχω κοιτάξει γκρεμούς, έχω βγεί στις άκρες μπαλκονιών πολλές φορές, για δώσω τέλος, γιά να ησυχάσω.Δεν τα κατάφερα, δεν είχα το δικάιωμα να το κάνω. Τι θα άφηνα πίσω? Ποιος θα μάζευε τα απομεινάρια της γυναίκας μου και του γυιού μου. Πως να ξεχάσω την παράκληση της γυναίκας μου, 'το μόνο που σου ζητάω είναι να φύγεις μετά από μένα'. Ειμαι από τους ανθρώπους που δεν έχουν το δικαίωμα, την πολυτέλεια να πεθάνουν, να ησυχάσουν.Γραφω σε σας ζητώντας βοήθεια. Δεν ξέρω από ιντερνετ, παρακάλεσα φίλο να το κάνει. Πριν από λίγες μέρες η Καθημερινή, την Κυριακή η Χώρα, ασχολούνται με το πρόβλημα των ναρκωτικών, και τη μόνη ελπίδα μας πιά, την απελευθέρωση της Μεθαδόνης.Ενώστε τη φωνή σας γιά την απελευθέρωση της διάθεσής της, από Νοσοκομεία, γιατρούς, από οτιδήποτε. Αρκεί να καταργηθούν οι λίστες της ντροπής. Βοηθείστε τα παιδιά μας να ζήσουν σαν άνθρωποι. Βοηθείστε οικογένειες να ξαναβρεθούν, τα παιδιά να μπορούν να βλεπουν πατεράδες χωρίς να ντρέπονται.Αντιγράψτε αυτό το γράμμα, αν νομίζετε ότι θα βοηθήσει η φωνή ενός απελπισμένου πατέρα, αλλάξτε το, γράψτε κάτι δικό σας, στειλετέ το σε άλλους, κάντε κάτι.Εσάς μπορεί να σας ακούσουν, εμάς δεν μας ακούει πιά κανείς. Ουτε κόμματα, ούτε κυβέρνηση.Βοηθείστε μας Ενας Πατέρας"Τι να προσθέσω? Χρειάζεται να προσθέσω κάτι? Θα πω κάτι καλυτερα?Απλά, να ενώσω τη φωνή μου:Βοηθείστε ΟΛΟΙ φίλοι μου! Αντιγράψτε την έκκληση! Αναδημοσιεύστε την! Βοηθείστε!

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

Αιμοδοσία

Σήμερα πήγα και έδωσα αίμα … Σηκώθηκα πρωί πρωί και πήγα στην αίθουσα δημοτικού συμβουλίου του Δήμου μου στήθηκα στην ουρά μαζί με τους άλλους … θαρραλέους και έκατσα στην καρέκλα του πόνου… Λέω θαρραλέους γιατί αν και έχω δει δυστυχώς πολύ αίμα στη ζωή μου δεν μπορώ να συνηθίσω την θέα του και τα χάνω. Επίσης αναφέρω και στους άλλους ως θαρραλέους γιατί το πρωί πάνε όσοι φοβούνται γιατί δεν έχει πολύ κόσμο και έχεις ένα γιατρό ή μια νοσοκόμα στο κεφάλι σου ως αποκλειστική…
Η νοσοκόμα να πώ την αλήθεια με πόνεσε… Έβαλε την ένεση και μετά αποφάσισε ότι δεν την έβαλε καλά και με ταλαιπώρησε λίγο. Τα λεπτά πέρασαν σχετικά αργά και η φιάλη γέμισε μετά από 5 λεπτά περίπου. Να σας πω την αλήθεια εγώ νόμιζα ότι πέρασαν 10 αλλά δεν ήταν έτσι. Στο τέλος ζαλίστηκα και είπα το γιατρό να με βάλει σε στάση … παραλίας. Ήπια και το χυμό μου, «τσάκισα» και τα αρμυρά μπισκοτάκια μου, πήρα την κάρτα μου, και έφυγα σιγά σιγά προς το σπίτι μου.
Η αλήθεια είναι ότι έχω δώσει αίμα και άλλες φορές και πάντα ταλαιπωρούμαι λόγω του φόβου μου…
Δεν πειράζει θα τον ξεπεράσω όπως τόσα άλλα άλλωστε.
Δεν σας λέω ότι είναι κάτι απλό.
Μπορεί να είναι 10 λεπτά από τη ζωή σας αλλά είναι δύσκολα και αργά!.
Εσείς όμως που με διαβάζετε πρέπει να ξέρετε ότι ο καλώς εννοούμενος ακτιβισμός δεν είναι μόνο πολιτική, είναι και άλλα πράγματα. Είναι πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις όμορφα και στο βάθος περήφανο/η που έκανες μία καλή πράξη μία σωστή κίνηση σαν και αυτή. Ότι: ναι ρε μπορεί να πόνεσε η βελόνα και η νοσοκόμα να ήτανε χάλια (και από φάτσα…) αλλά αξίζει τον κόπο να κάνεις κάτι για κάποιον που δε ξέρεις αλλά μπορεί και να του σώσεις τη ζωή. Ότι έκανα κάτι για μένα πάνω από όλα. Ένιωσα άνθρωπος, απέδειξα ότι η κοινωνική αλληλεγγύη δεν είναι μόνο στα λόγια και τη σκέψη μου αλλά και στην καθημερινή μου πρακτική. Έστω και για λίγο…

Πηγαίνετε να δώσετε αίμα κάπου αξίζει τον κόπο.
ΥΓ αν δεν πάω σύντομα για ψάρεμα θα ακούσετε για μένα απο τα δελτία ειδήσεων !!!!

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Αλλαγή σκηνικού ή αλλαγή απλά προσώπου;

Το ποιο πολύ προβεβλημένο πρόσωπο της αριστεράς βρέθηκε και πάλι στο προσκήνιο, και ομιλώ για κανέναν άλλον παρά για τον κύριο Τσίπρα. Ετών 33 και έγινε αρχηγός κόμματος! Είναι άραγε μια νέα ελπίδα ή να ‘χαμε να λέγαμε. Ο χρόνος θα δείξει. Εγώ δεν θα σταθώ στο τι αντιπροσωπεύει αλλά στο πώς μπορεί ένας νέος πολιτικός που φυσικά έχει και την εκτίμηση των media να αναλάβει την αρχηγία ενός κόμματος…
Προσέξατε ποτέ πως στήνεται στην οθόνη; Αντίθετα με ότι λένε οι κανόνες του … στησίματος ο κύριος Τσίπρας ποτέ μα ποτέ! δεν κάθισε με την πλάτη όρθια έτσι ώστε να φαίνεται καθαρά η γραβάτα του … (αφού έτσι και αλλιώς δεν φοράει …). Χαμογελάει όχι ειρωνικά ή σφιχτά αλλά με μια αίσθηση γαλήνης και ένα είδος ζεστασιάς στο βλέμμα του. Ο τρόπος που μιλάει δείχνει μία σιγουριά σε αυτά που λέει αλλά χωρίς να έχει τον στόμφο ενός σκληρού πολιτικού άντρα που θα τραβήξει μπροστά.
Προσέξατε τώρα και την στάση του πίσω από τον έτερο διεκδικητή του … τίτλου; Τζινάκι, πουκαμισάκι και τα χέρια στη μέση! Καμία σχέση με το γνωστό σακάκι και στάση ορθή, στητή και σινιαρισμένη. Έδινε την αίσθηση ότι απλά ήταν εκεί γιατί είχε να κάνει κάποια δουλειά άσχετη (να κουβαλήσει το stand ας πούμε…). Δεν θύμιζε πολιτικό αρχηγό. Δεν ξέρω αν το έχει έτσι και αλλιώς. Το γεγονός είναι ότι δεν ακολουθεί την περπατημένη στο θέμα της επικοινωνιακής πολιτικής της εποχής μας. Δεν ακολουθεί το αμερικανιζέ στιλάκι των υπολοίπων και φαίνεται να κερδίζει πόντους. «Πλασάρει στην αγορά» ένα προϊόν που δεν υπάρχει. Δεν ξέρουμε ακόμη αν είναι καλό ή κακό απλά δεν υπάρχει, άρα ο κόσμος σε πρώτη φάση θα το αγοράσει.
Μετά βλέπουμε.
Οι ΠΑΣΟΚΟΙ τώρα τι έχουμε απέναντι του; Μάλλον τίποτε αξιόπιστο προς το παρόν (από άποψη επικοινωνίας τουλάχιστον). Δεν υπάρχει αντίπαλος και ως εκ τούτου θα υπάρξουν οπωσδήποτε διαρροές.
Ο Τσίπρας έχει κάτι που λείπει από την σύγχρονη πολιτική σκηνή: Απλή εμφάνιση, προσιτή συμπεριφορά, και μία περίεργη ειλικρίνεια σε αυτά που λέει (τουλάχιστον ο τόνος της φωνής του προδίδει κάτι τέτοιο). Ως αντίπαλος είναι μάλλον δύσκολο να αντιμετωπιστεί εκ του μακρόθεν … (που λένε…). Πρέπει να τον προκαλούν να μιλάει σε αντιπαράθεση με άλλους πολιτικούς ποιο έμπειρους από αυτόν έτσι ώστε να φανεί η όποια αδυναμία του.

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008

Ο μικρός πρίγκιπας

Ο μικρός μου πρίγκιπας είναι ένα αγοράκι όμορφο και γλυκό 1,5 περίπου χρονών. Τον λένε … πέστε μου εσείς τι όνομα ταιριάζει σε έναν πρίγκιπα…
Είναι γιος ενός φιλικού ζευγαριού που δυστυχώς δεν βλέπω πολύ συχνά…
Ο μικρός αυτός πριγκιπάκος πριν ακόμη γνωρίσει την ζωή ένιωσε στο κορμάκι του την απίστευτη αδικία του κόσμου.
Η αγάπη των γωνιών του έγινε κάποια στιγμή ζωούλα που μεγάλωνε με ασφάλεια στην κοιλίτσα της μαμάς του ακούγοντας ιστοριούλες, τραγουδάκια και νανουρίσματα. Ανυπομονούσε να βγει στο φως, να γνωρίσει όλα αυτά που οι τρυφερές φωνούλες του λέγανε.
Η στιγμή έφτασε… ο μικρός πρίγκιπας θα έβλεπε επιτέλους τον κόσμο που του τάξανε, θα ένιωθε το γλυκό θροϊσμα του ανέμου, θα έπινε χώμα στα χεράκια του, θα έβλεπε τα χαμογελαστά πρόσωπα των γωνιών του, και αυτοί τον καρπό της αγάπης τους.
Στην αίθουσα τοκετού τα πράγματα όμως δεν ήταν όμως εύκολα. Μία επιπλοκή έπρεπε να βάλει τον γιατρό να αποφασίσει τι θα κάνει: καισαρική ή φυσιολογικός τοκετός….
Αυτός αποφάσισε να ρισκάρει… δεν πήρε την σωστή απόφαση… ο μικρός πρίγκιπας γεννήθηκε με φυσιολογικό τοκετό και λίγα δεύτερα χωρίς οξυγόνο του προκάλεσαν μερική εγκεφαλική παράλυση…
Ο μικρός μου πρίγκιπας γνώρισε από νωρίς τι θα πει λάθος που πληρώνεις χωρίς να φταις σε τίποτε, γνώρισε την αδικία. Άρχισε την ζωή του φυλακισμένος στο λάθος κάποιου άλλου.
Μέρες ολόκληρες έκανε να κοιμηθεί, έκλαιγε έκλαιγε έκλαιγε …. Το κλάμα του ένα τεράστιο γιατί! Ένα τεράστιο ερωτηματικό! Ένα μικρό τρυφερό παράπονο ενός μωρού που τον ανάγκασαν να ζει φυλακισμένο σε ένα σακάτικο κορμάκι…
Του αρέσουν τα άλογα. Τον πηγαίνουν στον ιππικό όμιλο… είναι κάτι που τον βοηθάει να επικοινωνεί μα το περιβάλλον του καλύτερα, έχει αδυναμία σε μία φίλη της γυναίκας μου. Ζει ! Μέσα στο κλουβάκι του. Εγώ δεν τόλμησα ποτέ να παίξω μαζί του… είναι πανέξυπνος θα με καταλάβει, δεν είμαι όσο δυνατός είναι αυτός…
Γιατί!!! Άλλο ένα γιατί στα τόσα που ζούμε. Άλλο ένα μικρό άσχημο σημαδάκι στην απεραντοσύνη του κόσμου που περνάει απαρατήρητο…Άλλο ένα post μέσα στα χιλιάδες που αναρτώνται κάθε μέρα. Αλλά ήθελα να το πω κάπου.
Οι γονείς ξεχειλίζουν από αγάπη, αγκαλιάζουν τον πρίγκιπα τους με τρυφερότητα και στοργή. Φροντίζουν το μικρό τους κυκλάμινο που φύτρωσε ανάμεσα στα βράχια με αγάπη και στοργή. Δεν έχουν κουράγιο να κυνηγήσουν τον γιατρό-τζογαδόρο… Δεν θέλουν άλλο πόνο, δεν θέλουν να προκαλέσουν πόνο που προκάλεσε αυτός στην δική τους οικογένεια.
Στο κάτω κάτω δεν βρίσκουν κανένα γιατρό να έρθει ως μάρτυρας κατηγορίας. Τα συναδελφάκια υποστηρίζονται… ΟΜΕΡΤΑ!
Ο γιατρός όμως; Έχει οικογένεια, παιδιά; Άραγε τι να σκέφτεται… πως αντέχει να αγκαλιάζει τα δικά του παιδιά … πως είναι τόσο δειλός;
Ο μικρός μου πρίγκιπας παλεύει ακόμη, μπορείς και χαμογελάει, είναι ποιο δυνατός από εμένα και από εσάς! Δεν το βάζει κάτω. Ζει κάθε μέρα προσπαθώντας να σπάσει τα δεσμά του. Δεν ξέρει τι θα πει εκδίκηση, δεν ξέρει τι θα πει αδικία, δεν ξέρει τι θα πει απονομή δικαιοσύνης.
Ο μικρός μου πρίγκιπας ξέρει μόνο να αγαπάει…

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

Εγώ είμαι ο νόμος ρε!!!

Θα φαντάζονταν κανένας ότι αυτό θα μπορούσε να το πει μόνο ένας κακός μπάτσος (κοινώς σερίφης). Αυτό δεν είναι απαραίτητα σωστό… Υπάρχουν πολλοί που θα μπορούσαν να το πούνε… Ας πούμε ένας μεγαλομεσαίος βιοτέχνης (όπως αυτός που δούλευα παλιά)… και με το δίκιο του. Γιατί έχει κουβαλήσει την μισή Ελλάδα μέχρι που να κάνει το μαγαζάκι του εταιρία.
Όταν πάς σε μία μεγάλη εταιρία όμως δεν περιμένεις το ίδιο. Εκεί υπάρχουν στελέχη, προϊστάμενοι, υφιστάμενοι, οργάνωση γενικότερα. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Δεν συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο…
Ήρθε ο οργανισμός ύδρευσης τις προάλλες και πήρε δείγμα από τον βιολογικό μας και … καταλαβαίνετε τι έγινε!!! Το δείγμα χάλια! Τα μυαλά στα κάγκελα και τα νεύρα τσατάλια. Τελικά κατεβαίνει και το μεγάλο αφεντικό!
«ποιοι είστε εσείς; Τι θέλετε; Πώς μπήκατε μέσα;».
Είναι δημόσια υπηρεσία κύριε αφεντικέ μας ... μπαίνουν για να κάνουν δειγματοληψία στις βρομιές που ρίχνεις στο Θερμαϊκό και τον κάνεις σαν τα μούτρα σου, και είσαι αναγκασμένος να δώσεις δείγμα γιατί είναι θέμα δημόσιας υγείας αλλά που να πάρεις χαμπάρι!!!!….
«Άκου να σου πω!!! Εγώ είμαι αφεντικό εδώ! Από την πύλη και μέσα ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ»
Όπα λέω;;; Τελικά μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Το χρήμα αλλοιώνει τα πάντα! (ας το χα και γω και τα ξαναλέγαμε!). Η νοοτροπία δεν αλλάζει. Το αφεντικό είναι ο νόμος πάει τέρμα και τελείωσε! Μήπως έχει και δικαίωμα ζωής ή θανάτου; Να το ξέρουμε δηλαδή…να προσέχουμε.
Εεεεε μπάρμπα εσύ έχεις τα λεφτά δεν έχεις το δρεπάνι του χάρου!!! Ζείς μαζί μου, δίπλα μου! Αν σε πετύχω στο δρόμο μπορεί να βριστούμε για ένα παρκάρισμα!!!! Ψηφίζεις και εσύ όπως και εγώ. Αν αρρωστήσεις σηκώνεις και εσύ πυρετό σαν εμένα! Δεν διαφέρεις σε τίποτε το πήρες χαμπάρι;;;; ή όχι;;;;
Νόμος είναι ένας και υπάρχουν αυτοί που τον εφαρμόζουν και αυτοί που πρέπει να τον τηρούν!!! Τελεία και παύλα!!!
Μην ψάχνετε να βρείτε αναρχικούς μόνο με κουκούλα στο κεφάλι, δεν είναι μόνο αυτοί που ανοίγουν κεφάλια «υπεράνω νόμου». Υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν ότι διοικούν τον κόσμο!. Που είναι θεοί! Που μερικές φορές πιστεύουν ότι μπορούν να ορίσουν την ζωή των άλλων.

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

Το μαλιοτράβηγμα τέρμα!!!

Άντε τώρα που τα φτιάξανε πάλι τα μωρά μας και δεν χάσανε τα παιχνίδια τους να ασχολιθούμε με κάτι σοβαρό!... Το έργαψα και παλιότερα για το τί πρέπει να κάνει το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση αλλά μόνος μου τα λέω μόνος μου τα ακούω.
Ρε μαστόρια!!!.... Τι τσακώνεστε τζάμπα...; Πάλι αντιπολίτευση θα είμαστε έτσι που το πάτε. Δε κοιτάτε να σουλουπώσετε την κατάσταση και να βγείτε μπροστά, κάθεστε και τσακώνεστε. Εγώ προσωπικά τους έχω σιχαθεί λόγω βαρεμάρας !!!! Τα δολώματά μου να έβαζα να δοιηκήσουν το κώμμα καλύτερα θα τα πήγαιναν. Sorry αλλά αυτοί είναι ανήκανοι να κουμαντάρουν ψιλικατζίδικο όχι κόμμα...
Τι να γράψω πάλι δηλαδή άντε να προχωρήσουμε μπροστά ;;;;! Με ποιόν ... με τί ... Ο ένας φιλάει το μαγαζί του μπαμπά του και ο άλλος θέλει να το αγοράσει!!!!
ΞΕΧΑΣΑΝ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΙΠΕ Ο ΑΝΤΡΕΑΣ
ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΥΔΡΗΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟ ΛΑΟ
μας αφιερώνω τον γνωστό στοίχο:
"παρ' το στεφάνι μας
παρ΄το γεράνι μας
στη Δραπετσόνα πια δεν έχουμε ζωή"
Αν συμφωνείτε αποδείξτε το παίρνοντας θέση υπέρ του ΠΑΣΟΚ και όχι υπέρ του Γ. Παπανδρέου η Β. Βενιζέλου. Αρκετά πια η κατινιά ας τελειώσει εδώ!
ΥΓ Δεν ξαναγράφω για αυτό το θέμα
ΥΓ2 Το έχω ξαναπεί αυτό αλλα μερικές φορές ...

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008

Δεν το 'χω πιάσει καλά το νόημα...

Τι γίνεται τώρα τελευταία ξεχάσαμε οι ΠΑΣΟΚοι το Ζαχόπουλο και ασχολούμαστε με τους ομίλους ιδεών; Και στο κάτω κάτω τι σας χαλάει μία ομάδα που ... συνωμοτεί Εσείς τι κάνετε ... εμείς τι κάνουμε δε συνωμοτούμε; Γιατἰ έτσι όπως πάει το πράγμα τελικά να σκέφτεται μία ομάδα ανθρώπων είναι συνωμοσία!.
Γιατί όταν φτιάχνουμε forum είναι κοιτίδα πληροφοριών και ανταλλαγή απόψεων και όταν κάποιος που δε "γουστάρουμε" όπως φαίνεται απο αυτά που διαβάζω τουλάχιστον... είναι συνωμοσία Γιατί καποιοι προσπαθούν να φορτώσουν συνωμοτικές βλέψεις σε κομματικά στελέχη όταν την ίδια στιγμή προοθούν αυτή την ιδέα της αυτοοργάνωσης... Τι αυτοοργάνωση είναι αυτή ... μόνο για την πάρτι τους;;;.
Στο κάτω κάτω είστε και εσείς ελεύθεροι να συμμετέχετε αν θέλετε σε αυτό τον όμιλο, και να αποδείξετε οτι έχετε δίκιο... γιατί δε το κάνετε...
Ή ακόμη να προσπαθήσετε να προσεγγίσετε καποια απο αυτά που θα δείτε και θα ακούσετε.
Τα κουβέρνα και οι καπετάνιοι σέρνουν δύο κατάρες:
1ον Πρέπει να νικάνε τους πάντες και μέσα και έξω απο το κόμμα τους.
και
2ον Πρέπει να ξέρουν να συνθέτουν, να παντρεύουν και να ενώνουν αντίθετα ρεύματα
Εν μέσω θύελας σκανδάλων και διαφθορας, η ανάδειξη της εσοκομματικής φαγωμάρας του ΠΑΣΟΚ απο τα ίδια του τα στελέχη δεν αποτελεί αντιπολιτευτική δράση αποτελεί μάλλον σαμποτάζ...

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2008

Μια ζωούλα για μία θέση στο λεωφορείο

Δεν ξέρω τι ώρα ήτανε … δεν γνωρίζω τι καιρό είχε… το μόνο που ξέρω είναι ότι υπήρχε πολύς κόσμος εκεί που ήθελε να πάει κάπου. Μέσα στον κόσμο αυτό ήταν και μία γιαγιά με το εγγονάκι της γύρω στα 2 με 3 χρονών. Ήθελε και αυτή να μπεί στο λεωφορείο, να βρει μία θέση να κάτσει. Δεν ήταν όμως τόσο εύκολο, ο κόσμος ήταν πολύς.
Το λεωφορείο στο σταθμό ήρθε και ο κόσμος άρχισε να συνωστίζεται για να ανέβει… Η γιαγιά σπρώχτηκε και το κακό δεν άργησε να γίνει… το παιδάκι έπεσε στις ρόδες του λεωφορείου που με μόλις 7 χλμ/ώρα πέρασε από πάνω του. Είναι νεκρό δεν θα γελάσει ξανά δε θα παίξει με τους φίλους του δεν θα ερωτευτεί δε θα μεγαλώσει δεν δεν δεν δεν… Η οδηγός κατεβαίνει να δει τι συνέβη παθαίνει σοκ !!!! Ο κόσμος απλά κοιτάει τώρα ποιος φταίει; Εγώ εσύ αυτοί ποιος. Ποιος πήρε αυτή τη ζωούλα... ποιος της απαγόρευσε να συνεχίσει να υπάρχει; Μία θέση στο λεωφορείο! Μια άθλια θέση σε ένα λεωφορείο. Μια ηλίθια σκέψη που κάνουμε κάθε μέρα κάθε στιγμή στη ζωή μας : Να είμαστε λίγο καλύτερα από τον διπλανό μας, να τον κερδίσουμε, να βγούμε ποιο μπροστά! Ακόμη και αν αυτό αφορά μία άθλια θέση στο λεωφορείο. Γιατί ρε γ…. γιατί!!! Δεν είναι θέμα νόμου ή τιμωρίας είναι η άθλια μίζερη καθημερινότητά μας. Η ανικανότητα μας να συνυπάρχουμε.
Τα ζώα το καταφέρνουν πολύ καλύτερα εμείς δε μπορούμε δεν είμαστε ικανοί.
Η ξεφτίλα μας συνεχίζεται … άκουσα από άλλο οδηγό λεωφορείου ότι κανείς δεν πήγε για μάρτυρας του συμβάντος! Αγέλη, όχι από λύκους αλλά από ποντίκια που φοβούνται και την σκιά τους. Μίζεροι, ταλαίπωροι, αδιάφοροι, τιποτένιοι κακομοίρηδες που πάντα μας φταίνε οι άλλοι, ικανοί να γίνουμε με τον τρόπο μας φονιάδες και τόσο απίστευτα δειλοί που δεν αντέχουμε ούτε την αλήθεια μας. Αυτός ο συρφετός από σκουπίδια που περπατάν και μιλάνε ονειρεύεται μία καλύτερη ζωή αλλά όχι για όλους… μονό για την πάρτη του….
Σκευτείτε την επόμενη φορά που θα μπείτε σε ένα λεωφορείο ή που θα περιμένετε σε μία ουρά…. Η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η κοινωνικότητα ακόμη και η δημοκρατία ξεκινάει από πράγματα μικρά και ασήμαντα όπως η αναμονή ενός λεωφορείου.

Καλή σας ημέρα
Fisherman.

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008

4 χρόνια...

Για σου Δημήτρη … εγώ φεύγω … δεν θα έχεις να ρωτήσεις … δεν θα ξέρεις ποιόν να φωνάξεις. Εγώ όσα ήξερα σου τα είπα… δικό σου το μαγαζί θα γίνει σε λίγο. Εγώ υπάλληλος του μπαμπά σου ήμουν… καιρός να μάθεις για τι με προσέλαβε ο μπαμπάς σου. Πέρα από το κουβάλημα δουλειά είναι και να προλαβαίνεις κάτι πριν να είναι αργά. Θα το μάθεις στην πορεία Μήτσο ελπίζω στα εύκολα και όχι στα δύσκολα…
Για σου Λιάκο … τρέχα παλικάρι μου … 15 χρόνια τρέχεις σαν το παλαβό για το θείο σου … του κρατάς όλο το μαγαζί όρθιο. «Χαζέ…!» δε του ζήτησες ποτέ κάτι παραπάνω. Χαζοφιλότιμε … σε εκμεταλλεύεται και δε το ξέρεις … ούτε αυτός το ξέρει. Με γλύτωσες πολλ΄ςς φορές από «λούμπες» και παγίδες. Όταν τρελαινόμουνα μου έλεγες «Άραξε δεν είναι τίποτε…» Να παντρευτείς την κοπελούδα σου την όμορφη και γεμίσετε το σπίτι με μωρά!. Αλλά γαμώτο μου ζήτα του θα σου τα δώσει τα αξίζεις…
Για σου Χριστινάκι … να προσέχεις την υγεία σου πρώτα και μετά τα τιμολογιάκια σου και τα χαρτιά σου. Αξίζεις πολλά περισσότερα από ένα μάτσο χαρτιά…Να είσαι πάντα δίκαιη στις πληρωμές … μην αφήσεις το «μικρό αφεντικό» να σου κάνει περικοπές.
Και εσύ ματώνεις κάθε μέρα σαν εμάς.
Για σου Γιαννάκη … σε γέρασε αυτή η δουλειά 20 χρόνια κουβαλάς μέσα έξω στα ψυγεία … «πες μου θα καταλάβω … πρώτη δέσμη τελείωσα…» μου έλεγες. Έτσι είναι καταλάβαινες … γιατί το μυαλό σου είναι ξουράφι … το άφησες να χαθεί όμως γιατί βιάστηκες στη ζωή Γιαννάκη.
Για σου Στέριο … μακάρι να γνώριζα ανθρώπους σαν και σένα ποιο συχνά.. θα ήταν ο κόσμος καλύτερος …
Φεύγω μ’ ακούτε …! Αλλάζω δουλειά … ποιο πολλές ευθύνες = ποιο πολλά λεφτά έτσι πάει αυτό… (καταραμένο δάνειο…)
Μπήκα στην παραγωγή σας μύρισα, σας γεύτηκα, σας πάλεψα, με παλέψατε ματώσαμε τα χέρια μας παλεύοντας. Γίναμε φίλοι, συνεργάτες

Φεύγω πάω αλλού ...
Ξανά από την αρχή...
Καλοστέριωτος ....

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2008

Τοπικές και νεολαία

Ο Παναγιώτης έγραψε στο παρελθόν σχετικά με τις τοπικές οργανώσεις και με βάση αυτό είπα να κάνω μία προσπάθεια να γράψω σχετικά, εστιάζοντας στο θέμα της νεολαίας.
Δεν είναι εύκολο να πείσεις έναν νέο που διανύει την ηλικία τον 18 – 20 ετών έρθει και να συμμετέχει σε μία συνέλευση κομματικού οργάνου. Παρά το γεγονός ότι όταν περάσει σε κάποια σχολή τότε τα πράγματα γίνονται διαφορετικά και στην ουσία ψάχνει έναν χώρο που να τον εκφράζει για να αναμειχθεί με τα κοινά.
Τι είναι λοιπόν αυτό που αποτρέπει τους νέους να ασχοληθούν με την πολιτική στις τοπικές οργανώσεις;
Έχοντας ασχοληθεί με το θέμα για αρκετά χρόνια και ψάχνοντας σε μονοπάτια ιδεολογικά και θεωρίες κατέληξα στο εξής απλό συμπέρασμα … δεν το νιώθουν δικό τους…
Οι τοπικές οργανώσεις είναι μια πολύ καλή ιδέα που κατάφερε να εκφράσει τη λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ. Η πάροδος των ετών όμως, έχει προκαλέσει την φυσική φθορά και ως αποτέλεσμα δεν εκφράζει τους νεότερους σε ηλικία.
Πρέπει λοιπόν να βρεθεί ένας άλλος τρόπος προσέγγισης από αυτόν που υπάρχει τώρα. Κατά την γνώμη μου πρέπει κατ’ αρχήν να απομακρυνθεί η έννοια της «ταμπέλας».. δηλαδή η ντεφάκτο αναγνώριση του κάθε νέου ότι από την στιγμή που θα συμμετέχει θα ονομαστεί και ΠΑΣΟΚος… Αυτό μπορεί να γίνει με την πρώτη επαφή και συνεδρίαση να γίνεται σε χώρο εκτός των τοπικών οργανώσεων.
Δεύτερο και πολύ σημαντικό είναι αίσθηση ότι πηγαίνουν κάπου, σε κάποιο μέρος όπου όλα είναι στημένα.
Τα παιδιά δεν θέλουν να συμμετέχουν στο κόμμα του μπαμπά τους … θέλουν το δικό τους κόμμα… Δεν θέλουν να συμμετέχουν σε μία «προμαγειρεμένη» κατάσταση αλλά να φτιάξουν τη δική τους. Καλό θα ήταν λοιπόν να αφήσουμε σε αυτά να διαλέξουν πως θα οργανώσουν την ομάδα τους… Χωρίς ενδεχομένως προεδρείο απλά με τον ορισμό ενός απλού γραμματέα που θα κρατάει τα πρακτικά και δεν θα είναι μόνιμος αλλά όποιον επιλέξουν τα παιδιά στην εκάστοτε συγκέντρωση.
Τρίτο και επίσης πολύ σημαντικό είναι η συμμετοχή των νέων στην γενική συνέλευση της τοπικής. Πρέπει να δίνεται πάντοτε ο λόγος υποχρεωτικά στο κομμάτι της νεολαίας όχι στο τέλος της συνέλευσης αλλά στην αρχή έτσι ώστε να υπάρχει και η ανάλογη ανταπόκριση.
Όλοι γνωρίζουμε ότι όταν ένας νέος μπει σε κάποια σχολή τότε δύσκολα μπορεί να εκφράσει την γνώμη του γιατί, αν και νομίζει ότι το κάνει στην ουσία καλουπώνεται. Απόδειξη το γεγονός ότι πολύ λίγοι ασχολούνται μετά τα φοιτητικά τους χρόνια με τν πολιτική οργανωμένα. Απαξιώνουν το όλο σύστημα για καταλαβαίνουν ότι τους καπελώνει.

Η συμμετοχή των νέων στην πολιτική είναι αυτό που κάνει την διαφορά στην δημοκρατία. Πρέπει μαζί με τα παραπάνω να βρούμε τρόπους έτσι ώστε αυτή η ποικιλομορφία ιδεών απόψεων και θέσεων που έχουν τα νέα παιδιά να εκφραστεί σωστά για να έχει αποτέλεσμα.

Τα παραπάνω αποτελούν μόνο κάποιες σκέψεις και όχι τελική μου άποψη. Το θέμα είναι πολύ ποιό σύνθετο απο αυτή την επιδερμική αναφορά που κάνω εδώ.

Θα ήθελα την γνώμη σας επάνω στο θέμα.

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2008

Πολιτικό σχόλιο

Δεν παρακολουθώ πολύ τηλεόραση (έχω καλύτερα πράγματα να κάνω..). Για το λόγο αυτό δεν θα μιλήσω με στοιχεία αλλά, με την γεύση που μου αφήνουν οι ειδήσεις. Έχω την εντύπωση ότι το σενάριο που μας πάσαραν περί ερωτικού σκανδάλου καταρρέει. Τα κανάλια σιγά- σιγά ανακαλύπτουν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός!!! Σαν το Ζαχόπουλο ένα πράμα… Δειλά αλλά σταθερά ακούγονται λεξούλες του στυλ, αποχαρακτηρισμοί, αρχαία, παράνομοι διορισμοί και προσλήψεις ημετέρων.
Αυτό που θέλω να δω εγώ είναι αν όλα αυτά θα καταλήξουν κάπου ή θα πάνε και αυτά στον κάλαθο των αχρήστων όπως τόσα άλλα….