Πέμπτη 17 Απριλίου 2008

Καιρό έχουμε να τα πούμε...

Καιρό έχουμε να τα πούμε. Δεν έγραφα τόσο καιρό λόγο φόρτου εργασίας και τρελής κούρασης. Δεν έχω καμία όρεξη για ακόμη μία φορά να γράψω για πολιτική μιας που ότι και να πούμε πάλι στα ίδια καταλήγουμε.

Αν δε το καταλάβατε μπήκε η άνοιξη (τσιου τσιου…). Το γνωρίζεται φυσικά ότι η άνοιξη είναι η εποχή που συμβαίνουν πολλά ωραία πράγματα όπως το ότι μεγαλώνει η μέρα, ανθίζουν τα λουλούδια, γλυκαίνει ο καιρός και τέτοια πράγματα.

Εγώ δεν θα σταθώ στα όμορφα λιβάδια και τις πράσινες κορφές… Θα κοιτάξω την γη το χώμα τους βλαστούς, το ένα και μοναδικό λουλούδι κάπου χαμένο μέσα σε έναν κάμπο γεμάτο αγριόχορτα. Θα κοιτάξω την λεπτομέρεια και την σοφία της κατασκευής του την ομορφιά και την συμμετρία της ρίζας του το άρωμα που αναδύει η γη που το περιβάλλει. Θα σας θυμίσω εδώ κάτι που έγραψα παλιότερα: ότι όλος αυτός ο τεράστιος, δαιδαλώδης, πανικόβλητος κόσμος που ζούμε στηρίζεται σε κάτι τέτοιες μικρές λεπτομέρειες. Η ομορφιά, η σοφία, η τελειότητα κρύβεται με σε μικρά πράγματα… στα ελάχιστα.

Κάποτε κάπου σε ένα ταβερνάκι στη Λήμνο ξεστόμισα (επιτέλους!) κάτι σοφό στο κατά τα άλλα ηλίθιο μυαλό μου…
«Ο θεός ψάχνοντας να κρύψει όλη την σοφία της γεύσης, της ομορφιάς της θάλασσας, έσκυψε πάνω από την ταπεινή σαρδελίτσα και της έδωσε όλα αυτά τα χαρίσματα.
Μετά έβαλε τους ανθρώπους να την δοκιμάσουν μπας και καταλάβουν και αυτοί που κρύβεται η πραγματική αλήθεια, γεύση, και ομορφιά, εμείς όμως ακόμη κυνηγάμε τα φαγκριά…».

Η ομορφιά, η σοφία, η αλήθεια δεν είναι στα μεγάλα, στα φανταχτερά και επιβλητικά…! Είναι κρυμμένη στα μικρά και ταπεινά… Στη ρίζα ενός λουλουδιού, στο μίσχο του αγριόχορτου, και γιατί όχι στη μικρή, ντελικάτη, γυαλιστερή σαρδελίτσα …

Αυτή την άνοιξη ψάξτε να βρείτε την αλήθεια σας στα μικρά που ξεχάσατε, που έχετε ως δεδομένα και δεν δίνετε σημασία… και όμως αυτά είναι που σας κρατάνε ζωντανούς να μπορείτε να κοιτάτε μακριά…