Τρίτη 3 Ιουνίου 2008

Χωρίς Τίτλο

Σήμερα όπως και κάθε μέρα ξεκίνησα να πάω στην δουλειά μου κατά τις 7 παρά δέκα το πρωί. Δεν περίμενα να δω αυτό τελικά είδα στον υπέροχο περιφερειακό της θεσσαλονίκης...
Ένας άνθρωπος νεκρός στη μέση του δρόμου χτυπημένος από αυτοκίνητο. Το θέαμα άσχημο και απάνθρωπο... Έδειχνε την φτήνια που η σάρκα μας είναι φτιαγμένη και πόσο πολύ πρέπει να την προσέχουμε για να είμαστε εδώ παρόντες και και υπάρχουμε.
Το θέμα δεν είναι το "τι είναι ο άνθρωπος"
Το θέμα είναι γιατί να χάνουμε έτσι τη ζωή μας...
Είναι άραγε τόσο απλό ένα οδικό ατύχημα;
Είναι άραγε τόσο απλό να αφαιρείς ένα κομμάτι της ιστορίας μίας κοινωνίας; (γιατί όλοι ένα κομμάτι της είμαστε)
Είναι άραγε τόσο απλό να στερείς τον κόσμο από μία ακόμη ελπίδα ότι κάτι καλό μπορούσε να κάνει αυτός που έφυγε;
Και ο λόγος ποιός;;;;
Και όλα αυτά γιατί ;....
Γιατί κάποιος δεν προνόησε να φτιάξει μία βοηθητική λωρίδα σε αυτό τον δρόμο, και άμα πάθεις κάτι είσαι αναγκασμένος να εκτεθείς σε ένα δρόμο ταχείας κυκλοφορίας ...
Δεν υπάρχει λοιπών δικαιοσύνη; Ποιος θα πληρώσει για το κακό έπαθε αυτή οικογένεια που έχασες τον άνθρωπό της.
Κανείς;;;;;
Πάλι κανείς ;;;;
Τι σόι άνθρωποι είμαστε επιτέλους....
Τι είναι αυτό που είδα σήμερα το πρωί στην περιφερειακή ...
Ένα κομμάτι σάρκα σκισμένη ;;;;....
Ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε και ανάσαινε, σκεύτοταν, μπορεί να ήταν δίπλα μου κάποια στιγμή σε ένα καφέ, σε μία συναυλία, ένα γλέντι, κάπου εκεί κοντά.
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΚΡΕΑΣ
ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Που τώρα πια δεν ζει γιατί κάποιος δεν προνόησε για την ασφάλειά του και δεν πρόκειται κανείς να του ζητήσει ευθύνες για τελικά είμαστε όλοι ένα κομμάτι κρέας...

Ώρα 6:50 το πρωί...
Νυσταγμένοι μπαίνουμε πίσω από τιμόνι και πάμε στην δουλειά μας
Ένα θανατηφόρο στο δρόμο μας...
"Ε και ... μία νέα θέση εργασίας άνοιξε..."

'Ενα κομμάτι κρέας ...