Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2007

Ψάρεμα...

Πριν από λίγο καιρό έγραψα με αγανάκτηση για τον τρόπο που ζούμε μέσα σ’ αυτό που ονομάζουμε πόλη. Το τεράστιο αυτό θηρίο που κάθε πρωί βρυχάται από τα χιλιάδες άθλια αυτοκίνητα μας που κατά τα άλλα αποτελούν την κορωνίδα της κοινωνικής μας θέσης.
Αυτό λοιπόν το ανοσιούργημα της σύγχρονης τεχνολογίας με μετέφερε την προηγούμενη Κυριακή στο μέρος που ψαρεύω (Σιγά μη σας πω που είναι … 3 χρόνια ψάχνω…). Το συναίσθημα πάντα το ίδιο συναρπαστικό … Μία τεράστια παραλία δικιά μου. Η αμμουδιά ήρεμη απάτητη, ο Ήλιος πάσχιζε να βγει από τα σύννεφα σπάζοντας την ομίχλη που είχε βρέξει τα πάντα. Τα δέντρα ξάπλώναν αναπαυτικά επάνω στη ασημένια θάλασσα που είχε μπερδευτεί και είχε βάλει το καλοκαιρινό της πέπλο περιμένοντας τους καλεσμένους της.
Ξαπλώστρες, ομπρέλες, καφέδες, στιλάτες γκόμενες, βαρβάτοι μάγκες πουθενά. Μόνο εγώ, η όμορφη παρέα μου και τα καλαμάκια μας. Ένας καφές, λίγο χειμωνιάτικο αεράκι και καλή παρέα.
Ξεκίνησα με σκοπό να φτιάξω μία ωραία τηγανιά με μουρμούρες (είναι η εποχή τους) αλλά τελικά έφυγα με άδεια χέρια… Έχοντας πιάσει μόνο δύο μικρούλες μουρμουρίτσες που γυρίσαμε πίσω στη θάλασσα .. προσεκτικά για να μη τις πληγώσουμε παραπάνω…
Τελικά δεν έφυγα τελείως άδειος … Έφυγα με τα λόγια του 65άρη κυρίου που βουτούσε για χταπόδια και είχε βγάλει ήδη 2 -3 και θα έπινε το τσιπουράκι του. Το χαμόγελο του πιτσιρικά που ήρθε με τον πατέρα του για ψάρεμα λίγο πιο πέρα από έμάς.
Έφυγα ήρεμος και ασφαλής γιατί υπάρχουν ακόμη στη ζωή μας πραγματάκια τόσο μικρά και όμορφα που σε κάνουν να νιώθεις ξεχωριστός … γιατί είσαι…
Γιατί υπάρχουν ακόμη πράγματα που σου θυμίζουν ότι αξία έχει το ταξίδι και όχι ο σκοπός.
Πράγματα να μας θυμίσουν ότι η πορεία είναι η χαρά, το πανηγύρι, το κέρδος, ο στόχος, το γλέντι η πραγματικότητα.
Πράγμα που μας θυμίζουν ότι υπάρχουν πράγματα να μας πουν ότι "είναι μικρό το ψαράκι που σου έδωσε η θάλασσα… είναι κρίμα δώσε το της πίσω είναι κρίμα"
Σκεφτείτε πόσα «μικρά ψαράκια» έχουμε σκοτώσει μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε την ακόρεστη πείνα μας για δόξα και επιτυχία και θα καταλάβετε ότι οι στιγμές που ξεπερνάμε το στοιχείο αυτό του χαρακτήρα μας είναι μοναδικές.
Εκείνες τις στιγμές πιστεύω βρίσκουμε την ευτυχία και όχι την επιτυχία.
Εμείς διαλέγουμε τι προτιμάμε.

Μία άποψη του μέρους που σας λέω οτι πάω για ψάρεμα...

5 σχόλια:

tractatus είπε...

Αυτή η ματιά είναι και η ουσία για να εξακολουθείς να ζείς με ποιότητα. Βγαίνεις έξω απο τον κλοιό για να είσαι δυνατός όταν θα ξαναμπείς μέσα. Αξίζει η ζωή. Οι παρατηρήσεις σου ταιριάζουν με όλα τα μικρά της καθημερινότητάς μας που μας λύνουν τα μεγάλα. Να είσαι καλά:)

Crazy Tourists είπε...

Ωραία παραλία για ψάρεμα, κουβεντούλα και χαλάρωμα!! Την επόμενη φορά εύχομαι να φύγεις με τηγανιά!

CrazyTourist2

fisherman είπε...

Το ψαράκι παιδιά (crazy tourists) θα έρθει στην ώρα του. Κανείς δε βιάζεται όταν περνάει καλά.

Tractatus: Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια … Εσείς εκεί στο όμορφο νησάκι είμαι σίγουρος ότι γνωρίζετε καλύτερα από εμάς ότι τα όμορφα είναι πάντοτε μικρά και ασήμαντα. Και ότι άλλο η επιτυχία και άλλο η ευτυχία.

Unknown είπε...

Prota apo ola sugxaritiria gia ton tropo me ton opoio xirizesai tin glossa kai tis eikones, polu oraio to arthro sou. Elpizo na thimasai kala auti tin eikona pou antikrises giati dustixos se liga xronia auta ta mikra kai gemata eutixia pragmata den tha uparxoun. Otan loipon xana episkefteis autin tin mustiki paralia apothikeuse tin kala mesa sto mualo sou giati sigoura kapota tha apotelei paroximeno istoriko gegonos, i uparxi tis tha amfisvitite apo tous istorikous k o pateras anthimos tha diarigniei ta imatia tou fonazontas pos "H paralia einai Ellniiki".

fisherman είπε...

Papa vagelis
Ευχαριστώ, για τα καλά σου λόγια (ευτυχώς έχει ορθογραφία το word γιατί αλλιώς …) Οι εικόνες τυπώνονται καλύτερα το μυαλό γιατί πάνω τους γαντζώνεται και το συναίσθημα, το αεράκι, η στιγμή η ίδια.
Συγνώμη που δεν αναφέρω την παραλία αλλά όπως είπα έχω κάνει πάνω από 20 000 χλμ σε όλη τη Χαλκιδική (μόνο φέτος!) για να τη βρω. Από ψάρι δε λέει πολλά αλλά από περιβάλλον είναι υπέροχα. Εκεί που είναι πάντως μάλλον η μονή Βατοπεδίου θα πάει να την φράξει παρά να τη διεκδικήσει κανένας γείτονας.