Σάββατο 22 Μαρτίου 2008

Εμπειρίες

Εχθές είχα την ατυχία να κατέβω στο κέντρο χωρίς να ξέρω ότι έχουν στάση τα αστικά από τις 8 το βράδυ έως το πρωί. Έφαγα την φρίκη του αιώνα!!!
Κόσμος να ψάχνει για ένα ταξί! Αλλόφρονες παππούδες να σε κοιτούν με ένα μάτι! Ταρίφες (που κατά τα άλλα τους συμπαθώ) να διαλέγουν κούρσες! Ένας χαμός!. Το ωραίο ανοιξιάτικο βραδάκι μετατράπηκε σε έναν αγώνα επιβίωσης. Τα χαμογελαστά πρόσωπα των ανθρώπων που αντιλαμβάνονται οτι έρχεται η άνοιξη και χαίρονται μετατράπηκε σε αγώνας επιβίωσης. Ξεδιπλώθηκε μπροστά μου η πραγματική φύση του ανθρώπου. Αυτή του ανταγωνιστή, του κυνηγού!. Δεν νοιάζονταν κανένας για κανένα! Μέσα σε μία τεράστια πόλη που θυμίζει χαβούζα με την μεγαλύτερη μόλυνση από όλη την Ευρώπη, με το λιγότερο πράσινο ανά κάτοικο, με την ανυπαρξία από πάρκα και τα βρόμικα πεζοδρόμια ο κόσμος δεν μπορεί να διαφέρει πολύ.
Έχουμε γίνει ένα με τα βρόμικα πεζοδρόμια και τη μιζέρια του τσιμέντου. Είμαστε το ίδιο ψυχροί με τους τοίχους που γράφουν ανούσια συνθήματα και αυτό βγαίνει κάθε φορά που βρισκόμαστε σε μία δύσκολη κατάσταση. Ξεχνάμε τη έγκυο δίπλα μας που ψάχνει και αυτή για ένα ταξί, το παππού που έχει μπαστουνάκι για να σταθεί, το παιδάκι στην στάση που σκοτώθηκε πριν 2 μήνες περίπου γιατί το πλήθος το έσπρωξε στις ρόδες του αστικού...
Λίγο πιο κάτω ένας ταρίφας πιάστηκε στα χέρια με έναν φουσκωτό τύπο για ένα δύο μέτρα σε μία διασταύρωση … έπεσαν κάτι ψιλές … ο κόσμος κοιτούσε αδιάφορα. Έψαχνε τρόπο να πάει σπίτι του.
Η μοναξιά της μεγαλούπολης μας έχει κερδίσει. Ζούμε συνωστισμένοι σε απάνθρωπα κλουβιά, φυλακισμένοι στον κόσμο μας που ξεκινάει από την πόρτα του σπιτιού μας και καταλήγει στην τηλεόραση και τον υπολογιστή μας. Απομονωμένοι στην καθημερινότητά μας, ανίκανοι να μοιραστούμε οτιδήποτε άλλο με τον κόσμο γύρω μας αν δεν τον ξέρουμε προσωπικά. Αδύναμοι να συμβιώσουμε.
Φτάσαμε το σημείο να ζούμε σε τεράστιες πόλεις και όμως να είμαστε τόσο μακριά ο ένας από τον άλλο, που όταν οι συνθήκες απαιτούν κοινωνικότητα και συνεργασία εμείς να μη μπορούμε να ανταπεξέλθουμε.
Ένα σας λέω … Όταν εμένα με βρει το εγκεφαλικό ή η ανακοπή καρδιάς και δω τελικά «τα ραδίκια ανάποδα» θέλω το τελευταίο πράγμα που θα δω να είναι ή δέντρα ή καλύτερα θάλασσα … και όχι τα απλωμένα βρακιά της απέναντι…

11 σχόλια:

Λωτοφάγος είπε...

Καλώς σε βρήκα, αγαπητέ Ψαρά. Δυστυχώς η κοινωνία μας είναι όπως την περιγράφεις -για να μην πω χειρότερη! Αξίζαμε καλύτερη τύχη, αλλά αφεθήκαμε να διαβρωθούμε: από το νεοπλουτισμό, τον ωχαδελφισμό, τον καναπεδισμό και τις ανεπάγγελτες μετριότητες που μας κυβερνούν από το 1974 και εντεύθεν!
Βλέπω ότι τελείωσες τα ΤΕΙ Θεσ/νίκης. Ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο παλεύει ακόμα να γλιτώσει από τον Ραφαηλίδη και τον μεγαλοϊδεατισμό του! Συγχαρητήρια που τα κατάφερες! Χαχαχα!

fisherman είπε...

Ο κύριος Ραφαϊλιδης αποτελεί κεφάλαιο στο τμήμα αλλά είναι περίεργος αυτό είναι αλήθεια. εγώ του γλίτωσα γιατί δεν έδωσα... στόχο. Θα πρότεινα στο φιλαράκι σου να πάρει ότι θετικό έχει από τον εν λόγο καθηγηταρά και από εκεί και πέρα να δεις που αυτός θα τον έχει ποιο πολύ ανάγκη μόλις πάρει το πτυχίο του. Στο κάτω κάτω αφού το πήρα εγώ μπορεί ο οποιοσδήποτε...

tractatus είπε...

Πολύ καλογραμμένο κείμενο και χωρίς ορθογραφικά λάθη :)
Περιγράφεις μια ολόκληρη κουλτούρα πλέον καταγεγραμμένη στο dna μας, οπότε αυτά που περιγράφεις, παρα του οτι μας εκνευρίζουν, δεν τα αλλάζουμε...δεν τα Αλλάζουμε...Εγω τώρα τα έχω βάλει με τη Διαφωνία γιατί πιστεύω οτι έχει άμεση σχέση με τη συμφωνία και το συλλογικό. Σου συστήνω πάντως, όταν έχει χρόνο να διαβάσεις μια παλιά ανάρτηση για το Περιβάλλον που έχω στο χθεσινό μου post απο τον Θάνο που είναι Ελληνας της Φιλανδίας. Επειδή έχω καταλάβει πόσο ευαισθητοποιημένος είσαι σε θέματα, κυρίως, συμπεριφοράς, θα σου αρέσει...δές το και αν έχεις σχόλιο το συζητάμε...Γράφεις καλά πάντως...το ξέρεις;

NdN είπε...

"...Όταν εμένα με βρει το εγκεφαλικό ή η ανακοπή καρδιάς και δω τελικά «τα ραδίκια ανάποδα» θέλω το τελευταίο πράγμα που θα δω να είναι ή δέντρα ή καλύτερα θάλασσα … και όχι τα απλωμένα βρακιά της απέναντι…"

χαχα! Κάτι μου θυμίζει αυτό φίλε!
Ωραίο το κείμενο σου. Περιγράφει την ζωή στην πόλη...και που να δεις και τους ρυθμούς του Λονδίνου!

Καλή εβδομάδα!

fisherman είπε...

tractatus
Ορθογραφικά δεν έχω γιατί απλά το Word με έσωσε (για άλλη μία φορά). Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Σου υπόσχομαι ότι θα το διαβάσω μάλλον αύριο που θα έχω λίγο χρόνο παραπάνω.
Ndn
Όλες οι πόλεις είναι ίδιες : Μουντές και γκρίζες τα έχουμε πει και από κοντά αυτά...

Ανώνυμος είπε...

Ειναι που όλα είναι μουντά, είναι που η μοναξιά επιβιώνει γιατί την ταίζουμ συνέχεια, είμαστε κι εμείς που όλο μουρμουράμε και κάνουμε λίγα σε σχέση με όσα θα μπορούσαμε...

Ανώνυμος είπε...

Όλες οι χώρες που έχουν ανθρώπους που λειτουργούν "συναισθηματικά" και έχουν μπόλικο "ήλιο", έχουν παρόμοια προβλήματα. Απλά τα βρακιά πρέπει να είναι ροζ για να μην βαριόμαστε.

tzonakos είπε...

H τελευταία σου φράση συνοψίζει ακριβώς αυτο που θέλω. Να δω θάλασσες και πράσινο παντού και όχι κάτι που δεν μου έκανε την ζωή όμορφη, όσο ζούσα.
Καλησπέρα και καλό ΣΚ

katerina είπε...

Στο εχω ξαναπει πολλες φορές Ψαρά μου. Εισαι υπέροχος. Με ηρεμεις απο την γονιδιακή αλλα και την ε΄πικτητη τρέλα μου.
Να σαι καλά

Roadartist είπε...

Ετσι ειναι η αθηνα..
Αλλά εχει και τις ομορφιές της..
Βεβαια σε μια μερα σαν αυτη που περιγραφεις..λογικότατος ο εκνευρισμός σου..

fisherman είπε...

Για να μην είμαι υπερβολικός και πάνω απο όλα για να είμαι δίκαιος αποαντώ σε όλους αλλά και σε εμένα με το επόμενο Post...