Περασα να πω ένα γειά

Καλά το ξέρω άλλα υποσχέθηκα αλλά κάνω...
Είπα θα γράφω ποιο συχνά αλλά βλέπετε δεν προλαβαίνω πια...
Έχω βάλει τον μικρό για ύπνο η γυναίκα μου πήγε μια βόλτα να ξεσκάσει και μεταξύ μπάνιου για το μωρό και ξεκούρασης είπα να γράψω κάτι...
Τον Οκτώβρη έγραψα για τον φόβο... Αυτός υπάρχει ακόμη αλλά έχει ανακατευτεί με ένα γκρι χρώμα φτιαγμένο από αναμονή. Ο κόσμος περιμένει ακόμη να δει αλλαγές ελπίζω σύντομα να συμβεί και αυτό.
Η αλήθεια είναι ότι δεν παρακολουθώ και πολύ ούτε τηλεόραση ούτε γενικά τα νέα. Τρέχω στην δουλειά μου και όταν γυρνάω σπίτι παίζω με τον πιτσιρίκο μου. Ας πούμε ότι απέχω συνειδητά από την πολιτική για κάποιο καιρό τουλάχιστον.
Αυτό όμως που εισπράττω από τους γύρω μου συνεχίζει να είναι φόβος...
Ως άνθρωποι εργαζόμενοι, υπάλληλοι ή ελεύθεροι επαγγελματίες έχουμε χάσει την "διαπραγματευτική μας ικανότητα". Δεν μπορούμε πια να "παζαρέψουμε" τις υπηρεσίες που προσφέρουμε στην δουλειά μας... Γιατί υπάρχουν πολλοί που θα προσφέρουν τα ίδια με λιγότερα έξοδα. Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει σύντομα όσες ομιλίες και συνεντεύξεις τύπου ακούσουμε.
Η οικονομία έχει πάρει την κατιούσα οριστικά. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει πλέον πολύ λίγος χώρος για ελιγμούς. Αν αυτό ισχύει για εταιρίες που πουλάνε τρόφιμα τότε φανταστείτε αλλού σε υπηρεσίες ας πούμε... Τα πράγμα είναι πολύ δύσκολα...
Το κλήμα δεν αλλάζει εύκολα και η κρίση μάλλον θα βαθύνει πολύ περισσότερο από όσο νομίζουμε. Απλά η κρίση δεν έχει αρχίσει ακόμη.


Τέλος πάντων συμβουλή μου είναι να βρείτε όλοι σας μια υσιχη γωνιά μέχρι να περάσει η μπόρα και τα μετά βλέπουμε...

PS Ο πιτσιρίκος μου είναι ο ποιό όμορφος μπέμπης του κόσμου και εγώ ο ποιό χαζομπαμπάς που υπάρχει !!!!!!