Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Το πολυτεχνείο ζει ???




Ναι αλλά πού είναι τελικά…???
Ζει ανάμεσα στους κουκουλοφόρους ???
Ζει ανάμεσα στους εκπροσώπους της ΓΕΣΕΕ???
Ζει ανάμεσα στους οπαδούς του ΠΑΜΕ???
Πού είναι τελικά αυτό το πολυτεχνείο ???. Εγώ ένα ξέρω το πολυτεχνείο ήταν ένα κίνημα μία αρχή. Εκπλήρωσε το σκοπό του, τελείωσε.
Είναι κακό να κυνηγάμε «φαντάσματα».
Είναι καλό να θυμόμαστε ήρωες. Αλλά μόνο μέχρι εκεί.
Ζούμε όμως στην εποχή της αντιγραφής του παρελθόντος, στην εποχή της κόπιας.

Κατι καινούριο με τις ίδιες αξίες υπάρχει άραγε???
Όσο για την πορεία και τα λοιπά …
Σε λίγο θα δούμε και τον Καρατζαφέρη στην πορεία και δε θα μας κάνει εντύπωση…
Άντε να παραγγείλουμε καμιά πίτσα …
Έχει «ματς» αύριο έξω από την θεολογική στην Θεσσαλονίκη…

4 σχόλια:

NdN είπε...

Καλημέρα.

Έξω έχει 2 βαθμούς. Η ώρα είναι 15.57 και έχει ήδη αρχλισει να βραδιάζει στο Λονδίνο. Προφανώς στην Θεσσαλονίκη η πορεία είναι σε εξέλιξη. Δεν τολμάω καν να ανοίξω την τηλεόραση. Με τσάτισε απίστευτα το post σου...επειδή έχεις δίκιο. Είναι λυπηρό που το γράφω.
Προσπαθώ να βρω την απάντηση στο ερώτημα σου.
Θα απαντήσω ότι το Πολυτεχνείο ζει στην καρδιά μας, στη θύμηση μας. Διαφορετικά γιατί να σκέφτομαι την πορεία και τα επεισόδια που θα ακολουθήσουν ενώ βρισκομαι χιλιάδες μίλια μακριά?

Την καλησπέρα μου.

fisherman είπε...

Εμείς το μόνο που μπούμε να κάνουμε είναι κρατήσουμε την ιδέα ζωντανή και να την δόσουμε στην επόμενη γενιά αυτη θα ξέρουν κάτι παραπάνω για το τι να κάνουν.
Και εδώ ο καιρός είναι βροχερός, κρύο δεν έχει (14 C). Πήγα τελικά στην πορεία και το έφαγα πάλι το δρακρυγόνο στη μουρη...

Elli είπε...

Το Πολυτεχνείο ζεί και θα ζεί όσο υπάρχουν δημοκράτες σε αυτή τη χώρα. Το απέδειξαν όλοι εκείνοι που αψήφησαν την καταρακτώδη βροχή και κατέβηκαν στις πορείες. Ας το κάνουμε βίωμα σε όλες τις πράξεις της ζωής μας, μιας και την καθημερινότητά μας, την παιδεία, την εργασία, τις βόλτες μας, τα οφείλουμε σε εκείνους τους δημοκράτες, τους αφανείς και επιφανείς ήρωες.

fisherman είπε...

Οι ήρωες πρέπει να τιμούνται, αναμφισβήτητα… Όχι όμως με μνημόσυνα αλλά με αγώνες (το πώς δε ξέρω…). Η μνήμη του έργου τους και το νόημα της θυσίας είναι η πραγματική επέτειος και όχι η απώλεια της ζωής τους. Επέτρεψε μου να βάλω πιο ψηλά τα ιδανικά από την ανθρώπινη ύπαρξη, για τι αυτά υπάρχουν ακόμη και όταν εμείς κάνουμε παρέα στα ραδίκια….