Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2008

Μια ζωούλα για μία θέση στο λεωφορείο

Δεν ξέρω τι ώρα ήτανε … δεν γνωρίζω τι καιρό είχε… το μόνο που ξέρω είναι ότι υπήρχε πολύς κόσμος εκεί που ήθελε να πάει κάπου. Μέσα στον κόσμο αυτό ήταν και μία γιαγιά με το εγγονάκι της γύρω στα 2 με 3 χρονών. Ήθελε και αυτή να μπεί στο λεωφορείο, να βρει μία θέση να κάτσει. Δεν ήταν όμως τόσο εύκολο, ο κόσμος ήταν πολύς.
Το λεωφορείο στο σταθμό ήρθε και ο κόσμος άρχισε να συνωστίζεται για να ανέβει… Η γιαγιά σπρώχτηκε και το κακό δεν άργησε να γίνει… το παιδάκι έπεσε στις ρόδες του λεωφορείου που με μόλις 7 χλμ/ώρα πέρασε από πάνω του. Είναι νεκρό δεν θα γελάσει ξανά δε θα παίξει με τους φίλους του δεν θα ερωτευτεί δε θα μεγαλώσει δεν δεν δεν δεν… Η οδηγός κατεβαίνει να δει τι συνέβη παθαίνει σοκ !!!! Ο κόσμος απλά κοιτάει τώρα ποιος φταίει; Εγώ εσύ αυτοί ποιος. Ποιος πήρε αυτή τη ζωούλα... ποιος της απαγόρευσε να συνεχίσει να υπάρχει; Μία θέση στο λεωφορείο! Μια άθλια θέση σε ένα λεωφορείο. Μια ηλίθια σκέψη που κάνουμε κάθε μέρα κάθε στιγμή στη ζωή μας : Να είμαστε λίγο καλύτερα από τον διπλανό μας, να τον κερδίσουμε, να βγούμε ποιο μπροστά! Ακόμη και αν αυτό αφορά μία άθλια θέση στο λεωφορείο. Γιατί ρε γ…. γιατί!!! Δεν είναι θέμα νόμου ή τιμωρίας είναι η άθλια μίζερη καθημερινότητά μας. Η ανικανότητα μας να συνυπάρχουμε.
Τα ζώα το καταφέρνουν πολύ καλύτερα εμείς δε μπορούμε δεν είμαστε ικανοί.
Η ξεφτίλα μας συνεχίζεται … άκουσα από άλλο οδηγό λεωφορείου ότι κανείς δεν πήγε για μάρτυρας του συμβάντος! Αγέλη, όχι από λύκους αλλά από ποντίκια που φοβούνται και την σκιά τους. Μίζεροι, ταλαίπωροι, αδιάφοροι, τιποτένιοι κακομοίρηδες που πάντα μας φταίνε οι άλλοι, ικανοί να γίνουμε με τον τρόπο μας φονιάδες και τόσο απίστευτα δειλοί που δεν αντέχουμε ούτε την αλήθεια μας. Αυτός ο συρφετός από σκουπίδια που περπατάν και μιλάνε ονειρεύεται μία καλύτερη ζωή αλλά όχι για όλους… μονό για την πάρτη του….
Σκευτείτε την επόμενη φορά που θα μπείτε σε ένα λεωφορείο ή που θα περιμένετε σε μία ουρά…. Η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η κοινωνικότητα ακόμη και η δημοκρατία ξεκινάει από πράγματα μικρά και ασήμαντα όπως η αναμονή ενός λεωφορείου.

Καλή σας ημέρα
Fisherman.

14 σχόλια:

Elli είπε...

Τραγικό!
Δεν ξέρω τι να πώ!
Στο εξωτερικό όταν φτάνει το μετρό/λεωφορείο στη στάση, όλοι περιμένουν υπομονετικά να βγούν οι προηγούμενοι και μετά μπαίνουν!
Εδώ μπαίνουν και οι άλλοι σπρώχνουν για να βγούν!
Απαράδεκτοι!

katerina είπε...

Πανω που πήγα να σου γράψω και εγώ την καλή αρχή στη νέα σου δουλειά, έπεσα πάνω σ'αυτό το νέο post σου. Τι να πώ, άλαλη..
Το μόνο που μένει να ευχηθώ είναι να την απολαυσεις τη καινούργια δουλειά.Και να κατορθώσεις να διατηρήσεις αυτή την τόσο άμεση ευαισθησία σου. ΄
Νασαι καλά. Να προσέχεις.

αντωνης είπε...

Φιλε "ψαρα", να εισαι παντα ετσι + να μας ταρακουνας με τα ωραια σου λογια.

Οσο για το συμβαν, σιωπη... και αηδια για πολλους απο τους συν-"ανθρωπους" μας.

Ανώνυμος είπε...

Να γιατί σε ξεχώρισα. Αυτά τα κλειδωμένα γιατί σου που δεν παιρνούν απαρατήρητα στη μέρα σου, στο νου και στην ψυχή σου. Οργή! Αλλά πριν αποφασίσουμε να φωνάξουμε ας θυμηθούμε πόσες φορές κάναμε όλοι εμείς εδώ που λέμε τα μεγάλα λόγια κάτι ανάλογο. Ναι ρε γαμώτο για μια θέση σε έναν κόσμο που δεν μας αξίζει. Γιατί εμείς τον κάναμε έτσι.

Ξέρω ότι τρέχεις, αλλά ανεπίσημα σε καλώ να παίξουμε 7+1, θα χαρώ πολύ αν προλάβεις. Σε περιμένω

υ.γ βγάλε την λεκτική επαλήθευση από τα σχόλια πλιζζζ!

mmexer είπε...

Αληθινό είναι το περιστατικό; Πότε συνέβη; Μήπως έχεις περισσότερες πληροφορίες;;;;
Αν έχεις και μπορείς στείλε μου τις με ένα mail που θα βρεις στο blog μου! Ευχαριστώ!!

Ζώα είμαστε πραγματικά!

fisherman είπε...

To γεγονός είναι καθ' όλα πραγματικό. Συνέβη στο σταθμό μετεπιβήβασης στο ωραιόκαστρο θεσσαλονίκης νομίζω την Πεμντη το πρωί. ¨Είχε πολύ κόσμο και η γιαγιά μαζί με το εγγίνι της σμπρόχτηκαν στις πισω ρόδες του λεωφορείου που μόλις σταματούσε (7 χλμ/ώρα). Ο οδηγό γυναίκα που βγαίνει σε σύνταξη σε 1 χρόνο. Ποιό προσεκτική οδηγό λένε δεν έχουν στον ΟΑΣΘ...
Για το λόγο αυτό λέμε οτι δημοκρατία, ανθρωπιά, κοινωνική ευαίσθησία είναι κάτι που πρέέπι να ζεί μέσα μας και όχι να το θυμώμαστε μόνο όταν έρθουμε στα ...ζόρια.
@freedula
Τι έιναι αυτό το 7 + 1; θα επισκευτώ το blog σου για να το δω. Όσο για τη λεκτική επιβεβαίωση ... δεν ξέρω πως να την βγάλω... αλλά θα μάθω ...

Side21 είπε...

Ένας απ' τους λόγους που με κάνει να μένω μακρυά από μεγαλουπόλεις.
Το διαρκές τρέξιμο, το καθημερινό άγχος, η ανωνυμία, κάνουν να χάνεται η ευγένεια, η ανθρωπιά.
Θυμάμαι πόσες φορές έχανα μόλις το λεωφορείο και στο επόμενο ... πως τα κατάφερνα να στριμωχτώ όρθιος τελευταίος στη σειρά.
Ή προσπαθούσα να καταλάβω γιατί σπρώχνονταν και βρίζονταν στην πόρτα του λεωφορείου 6-7 άτομα ενώ ήταν άδειο και υπήρχαν θέσεις για όλους.
Γι' αυτό και για άλλα παρόμοια αυτοεξορίστηκα στο νησί μου !!!

fisherman είπε...

Το νησάκι που μένεις ονειρεύομαι και εγώ να βρώ και να μείνω για πάντα αλλά δεν μ'αφίνει η ... eurobank...να ζήσω μακρυά απο την τρέλα της μεγαλούπολης

Unknown είπε...

Ax φίλε μου...τα λεωφορεία δεν είναι θέμα εύρυθμης λειτουργίας της δημοκρατίας, αλλά κάλου των συγκοινωνιολόγων.

Μου την δίνει που οι επιβάτες κοιτάνε την πάρτη τους, κάνουν σαν τρελοί για θέση,σπρώχνουν, κτλ. Γενικά τα μέσα μαζικής μεταφοράς τα απαξιώνουν και οι επιβάτες με την συμπεριφορά τους.

Καλημέρα.

ΥΓ.Σ'έβαλα link στο blog μου.

fisherman είπε...

@samael
Το να απαξιώνεις τον διπλανό σου είναι έλλειψη δημοκρατικής παιδείας και αλληλεγκύης και αυτό ακριβώς συμβαίνει ότσν τον σμπρόχνεις σε μία στάση. Το λεοφορείο είναι σίγουρο οτι τους χορούσε όλους απλά όλοι σκέφτηκαν να μπούν μόνο αυτοί μέσα.
Ευχαριστώ πολύ για το Link μα τιμά ιδιαίτερα αυτό.

tractatus είπε...

Παρόντες -απόντες και η ζωή συνεχίζεται.
............................

tzonakos είπε...

Ταρακουνήθηκα λέει !
Εγινα το παιδάκι, να νιώσω οτι ένιωσε εκείνη την ώρα που τον πάταγε το θηρίο. Δεν μπορώ να ξέρω πώς ηταν, δεν θέλω να το νιώσει κανείς αυτό.
Η άμοιρη γιαγιά πρέπει να συνεχίσει να ζεί μεσα σε εναν θρήνο που δεν μετριέται, δεν λέγεται, δεν ξεπληρώνεται, δεν δικάζεται, με τίποτα δεν μπορεί να επαναφέρει στη ΄ζωή ενα παιδί.
Αν γινόταν θα ευχόταν να πέθαινε 50 φορές η ίδια για να ξαναζήσει το παιδί.
Οταν βλέπω πόσο μικροί γινόμαστε για να περάσουμε πρώτοι, να φάμε τον άλλον μην μας φάει ( ετσι οδηγούν στην Αθήνα ) σκέφτομαι οτι κατι μικρό μπορεί να κοστίσει κάτι μεγάλο, το μεγαλύτερο, μια ζωή.
Τραγικό...
Τι αναπαμό να βρούνε οι άνθρωποι που το χαν, και τι να πείς για κάτι τέτοιο ;
Φιλε fish με πέθανες.
Καλημερα.

Ανώνυμος είπε...

Που χάθηκες; Πέρασα για καλησπέρα

dyosmaraki είπε...

Ανατριχιαστικό!
Και όπως λες οι περισσότεροι πιστεύουν πως πάντα φταίνε οι άλλοι...
Ελπίζω το μήνυμά σου να συνετίσει κανέναν...
Την καλησπέρα μου!!!!