Γεια σου Στέλιο…

Ήμουν δεν ήμουν 17 χρονό όταν ξεκίνησα να πηγαίνω προπόνηση… Ο προπονητής ένας τύπος με καραφλίτσα γυαλιά μυώδης με φαρδιές πλάτες αλλά όχι αυτό που λένε «σφίχτερμαν…». Τον θαυμάζαμε όλοι…

Πιτσιρίκια ντε τι περιμένεις…

Έβαζε τα γάντια του σάκου και όταν χτυπούσε το σάκο για να μας δήξει νόμιζες έστειλε κεραυνό. Τραντάζονταν ολόκληρο το γυμναστήριο. Πάντα χαμογελούσε πάντα είχε κάτι έξυπνο να μας πει… Παλικαράκια εμείς επάνω στην τρέλα τον πιστεύαμε! Έτσι έπρεπε…

Υπήρχαν στιγμές που λιποθυμούσαμε από την κούραση και η φωνή του μας κρατούσε όρθιους. Τον πιστεύαμε ήταν αυτός που όταν ανεβήκαμε για πρώτη φορά «στο λάκκο με τα φίδια» όπως τον έλεγε μας έδινε κουράγιο.

Όταν χάναμε και κατεβαίναμε χτυπημένοι με κάνα μάτι βουλωμένο μας έλεγε…

«Έλα ρε γοητεία είναι … θα τις τρελάνεις τις γκόμενες…!» (δεν είχε και άδικο… περίεργες που είστε οι γυναίκες…).

Μας μάθαινε να ήμαστε ήρεμοι, συγκρατημένοι, ότι αυτό που κάνουμε είναι άθλημα και όχι ξύλο του δρόμου.

«αν μάθω ότι πλακωθήκατε σε καμιά καφετέρια θα σας δείρω εγώ!!!». Φώναζε…

και εμείς τον ακούγαμε. Ξέραμε ότι αν χτυπήσουμε κάποιον θα του κάνουμε σίγουρα ζημιά και αυτό μας έκανε ποιο ώριμους και συνετούς… λίγο ποιο άντρες ας πούμε.

Πηγαίναμε για τα τουρνουά 6 παιδαρέλια με την σακαράκα του και στο δρόμο έβαζε ποντικά στη διαπασών και έκανε πλάκα με τα κοριτσάκια! «Είναι τρελός ο αρχηγός» λέγαμε. Ήταν τρελός ο αρχηγός.

Το καταραμένο το ουίσκι το είχε πάντα δίπλα του από τότε… ακόμη και στην προπόνηση. Τι το ήθελε συνέχεια μαζί του; … Γιατί;…

Το 1999 έφυγε από την Θεσσαλονίκη … διορίστηκε στην Αθήνα γυμναστής.

Εχθές το μεσημέρι βρήκα ένα φίλο μου :

«Τά μαθες; Πέθανε ο Στέλιος…»

«Όχι ρε γαμώτο … από τι;!»

«Κύρωση του ύπατος… έπινε πολύ…»

Γεια σου Στέλιο… Θα είσαι πάντα κοντά μας γιατί ή ζωή είναι ένα ρινγκ και πρέπει να σέβεσαι τον αντίπαλο αλλά να βγεις από αυτό νικητής.

Για τον προπονητή μου το Στέλιο Σταφυλαράκη βαλκανιονίκη στα 75 κιλά (αν δε κάνω λάθος) στα χρόνια που το ντοπάρισμα ήταν ανέκδοτο.

Στον άνθρωπο που μας έδειξε πώς να παλεύουμε να χάνουμε και να νικάμε πάντοτε με παρρησία, αξιοπρέπεια και σεβασμό.