Οικολογική απεργία

Έχει περάσει καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά αλλά πιστέψτε με η νέα μου δουλειά είναι ιδιαιτέρως απαιτητική και δύσκολη ...! Τα λεφτά φυσικά είναι καλύτερα αλλά δεν στα δίνει κανείς τζάμπα ...(για την ομορφάδα μου!).
Τέλος πάντων...
Την προηγούμενη 7μάδα είχαμε τις απεργίες των φορτηγατζήδων και ο κόσμος ταλαιπωρούνταν για βρει βενζίνη. Εγώ πάλι μιας που ο κίτσος (το αμάξι μου) είναι παλιό δεν καίει αμόλυβδη και έβρισκα βενζίνη σχετικά εύκολα...(χε χε). Δεν γράφω όμως για να πω που βρήκα βενζίνη και που όχι αλλά για ένα άλλο φαινόμενο που παρουσιάστηκε εκείνες τις ημέρες.
Ξαφνικά οι δρόμοι άδειασαν η κίνηση ήταν φυσιολογική και έβλεπες δύο και τρεις ανθρώπους μέσα στα αυτοκίνητα κάθε πρωί. Οι ουρές στα φανάρια ελάχιστες και όμως όλοι ήταν στις θέσεις τους στην δουλειά. Πως έγινε πάλι αυτό το παράξενο δεν καταλαβαίνω... Γιατί δεν μπορεί να γίνει μόνιμα έτσι... Να πηγαίνουμε δηλαδή συνεταιρικά με ένα αυτοκίνητο στη δουλειά, δύο τρία άτομα.
Μέχρι το τέλος της απεργίας, όλοι είχαν βενζίνη για έκτακτη ανάγκη απλά δεν μετακινούσαν το όχημά τους και πήγαιναν πότε με του ένα και πότε με του άλλου. Εμένα πάντως με έκανε εντύπωση που μας έβγαλε από την "βόλεψη μας" το όλο σκηνικό και κατέληξα στο γεγονός ότι τελικά το αμάξι του καθενός είναι η προέκταση του σπιτιού του... μόλις δηλαδή μπαίνει στο κουρσάκι του νιώθει σπίτι του. Γιαυτό και το παίρνει κάθε μέρα.
Η κίνηση όμως αυτή έχει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα...
Για σκεφτείτε λίγο πόσο περισσότερο αργούμε να φτάσουμε σπίτια μας όταν παίρνουμε όλοι το αυτοκίνητο για να πάμε στην δουλειά μας... για να μην πω για την μόλυνση και τα άλλα συναφή .. εδέσματα που ακολουθούν.