Ψάρεμα....

Καιρό είχα να γράψω για το ψάρεμα ...
(θα μου πεις καιρό είχα να γράψω γενικώς...)
Τέλος πάντων ...
Σαββάτο μεσημέρι, ψώνια τέλος, δουλειές τέλος, παρέα έτοιμη, δολώματα αγορασμένα, βενζίνη και φύγαμε!
Η παραλία εκεί όπου την άφησα ακόμη ποιο όμορφη. 40 με 50 λεπτά από το σπίτι καλή απόσταση. Είχε βρέξει πριν κάνα δυο μέρες και ήταν ακόμη ανταριασμένη (κατέβασε πολύ χώμα...) ότι πρέπει!. Στήνω τα καλάμια μου, δολώνω και ρίχνω.
Ουφ!!! Τώρα έφτασα !!! Τώρα ήρθε η ώρα να κάτσω και να ηρεμήσω λίγο.
Ένα μικρό διάλειμμα... να τα αφήσω όλα πίσω μου να τα ξεχάσω ... να ασχοληθώ με μένα λιγάκι. Η παρέα κάνει ο ίδιο, κάνει το κέφι της. Βυθίζομαι στον ήχο της θάλασσας στον κρύο αέρα του χειμώνα.
"Τι έγινε φιλαράκι τσιμπάει καθόλου;"
"Δεν ξέρω ακόμη τώρα ήρθα...", " Πριν κάνα μήνα πήρα κάνα δύο μουρμούρες 200αρες σήμερα δεν ξέρω..."
"Από γοφάρια;"
"Φιλαράκι δεν ξέρω, δεν πάω για γοφάρια"
Πάντοτε υπάρχει κάποιος που περάσει να ρωτήσει κάτι. Πάντοτε κάποιος θα σου χαμογελάσει περνώντας (τώρα μπορεί να σε κοροϊδεύει κιόλας αλλά τι πειράζει... κάνεις το κέφι σου).
Καφεδάκι σπαστό (εργολαβικό το λέω) και λίγη σοκολάτα (το μόνο φάρμακο για το κρύο).
Η ώρα περνάει ...
Ο Ήλιος πέφτει απέναντι πίσω από τον Όλυμπο... (σωστά μαντέψατε ... είμαι στο 1ο πόδι της Χαλκιδικής...). Πάνω του πυκνά σύννεφα αλλά αυτός κατάφερε να βρει ένα κενό ανάμεσα τους και να σπάσει λίγο την μουντάδα του χειμώνα.
Λίγο ακόμη θα κάτσω ... νυχτώνει και πήρα μόνο δυο μουρμούρια(δεν λέω ψέματα!).
Νιώθω πάλι οτι είμαι μοναδικός! Νιώθω ότι δεν ανήκω σ' αυτό το κόκκινο ποτάμι που κάθε πρωί ξεχύνεται στα εργοστάσια βρίζοντας την τύχη του. Ζω, αναπνέω, υπάρχω και μπορώ ακόμη να βρω τρόπους να "γεμίζω" τις μπαταρίες μου...