Δυνατότητα διαπραγμάτευσης...

Μεταξύ δουλειάς και μπέμπη κάθομαι (όσο χρόνο διαθέτω) και σκέφτομαι ποιο είναι το κυριότερο πράγμα που χάνει ο άνθρωπος κάθε φορά που η κοινωνία που ζει χάνει ένα από τα χαρακτηριστικά που ορίζουν της σταθερότητά και ομαλή λειτουργία της.
Διαπίστωσα λοιπόν το εξής...
Όπως είχα αναφέρει και σε προηγούμενη ανάρτηση ο πολίτης της παραπάνω κοινωνίας χάνει την διαπραγματευτική του ικανότητα. Αυτό που προσφέρει δηλαδή στην κοινωνία βρίσκεται σε αφθονία σε τέτοιο βαθμό που δεν είναι πια χρήσιμος η υπολογίσιμος Ο ανταγωνισμός είναι τόσο μεγάλος που η "ζήτηση" ρίχνει τις "τιμές" σε σημείο που η προσφορά του ατόμου είναι αμελητέα και μη υπολογίσιμη.

Ένας άλλος λόγος που κάποιος χάνει την ικανότητα του να διαπραγματευτεί είναι η αδυναμία του συνόλου της κοινωνίας να μπορέσει να κρατήσει "ανέπαφους" τους κανόνες που την διέπουν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το σύνολο της να ολισθαίνει σε άλλες λύσεις και τρόπους που δεν είναι και τόσο δίκαιοι ή ισορροπημένοι ...

...(διάλειμμα να ταΐσω το μπέμπη)...

Θα έλεγα ότι ο δεύτερος λόγος "γεννά" τον πρώτο και "γεννιέται" από την ανικανότητα της κοινωνίας ή των συνόλων που την απαρτίζουν να "διαπραγματεύονται¨και να διεκδικούν την σωστή εφαρμογή των κανόνων που έχουν ορίσει. Ένας φαύλος κύκλος...

Μία τέτοια κοινωνία είναι και αυτή που έχουμε φτιάξει και εμείς. Η αδυναμία μας να ελέγξουμε την εφαρμογή των κανόνων που έχουμε θέσει οδήγησε το σύνολο της δομής και των κανόνων που έχουμε θέσει σε εκφυλισμό και τελικά σε απουσία. Έτσι, απουσία δικαιωμάτων και μηχανισμών, έχουμε χάσει την δυνατότητα να διαπραγματευόμαστε και γενικότερα να απουσία βαρύτητας και αξίας σε ότι προσπαθούμε ατομικά να πετύχουμε.

Η κατάρρευση των βασικών κανόνων και αρχών του συνόλου έχει αποδεκατίσει την ατομική μας δυναμική και ικανότητα. Η κοινωνία μας έχει πλέον αποκτήσει την λογική της αγέλης με έναν αρχηγό και ένα σύνολο από υπηρέτες που ακολουθούν οχι γιατί πιστεύουν στον ένα αλλά επειδή μόνοι τους είναι απροστάτευτοι να αντιμετωπίσουν άλλα σύνολα. Δεν υπάρχει συντεταγμένη πολιτική, συντονισμός και οι ισχύς των μικρών αυτών ομάδων είναι μικρή και ανίκανη να προκαλέσει κάποια αλλαγή.

Δεν έχουμε πλέον την δυνατότητα να διαπραγματευόμαστε τίποτε γιατί δεν υπάρχει το αίσθημα της συλλογικής ασφάλειας και της αλληλεγγύης.

(μετά από αυτη την αναλαμπή πάω να παίξω με το μωρό χε χε...)